Retabulum zostało zakupione do muzeum w 1981 roku. Przez lata przechowywane było na strychu z sianem. Pierwotnie nastawa ta pochodziła z kapliczki w Falkowej pod Nowym Sączem. Retabulum stanowi bardzo interesujący przykład snycerstwa z pogranicza sztuki cechowej i amatorskiej.

Przez wiele lat uważano, że rzeźba przedstawia św. Stanisława, u stóp którego klęczy wskrzeszony przez niego komes Piotr. Jednak postać komesa zazwyczaj przedstawiano półnagą, spowitą jedynie całunem, a w tym przypadku  postać jest kompletnie ubrana. Co więcej, jego goleń ochrania ułatwiająca poruszanie się na klęczkach deszczułka: motyw występujący w wielu późnogotyckich przedstawieniach żebraków. Dlatego w katalogu wystawy Wokół Wita Stwosza rzeźba została zinterpretowana jako przedstawienie św. Marcina z Tours, którego, ze względu na jego opiekuńczy stosunek do nędzarzy, ukazywano w towarzystwie żebraka.

Rzeźba ukazuje Madonnę w lekkim kontrapoście z głową pochyloną na prawe ramię, która trzyma na prawej ręce ukazane frontalnie Dzieciątko. Figura wydrążona w środku, najprawdopodobniej była przeznaczona do umocowania w niszy retabulum ołtarzowego.

Płaskorzeźba została zakupiona do zbiorów w 1969 roku w salonie krakowskiej „Desy”. Prawdopodobnie powstała w XVII wieku i jest jedną z najstarszych i najcenniejszych rzeźb w zbiorach sądeckich.

Obraz ze św. Janem Jałmużnikiem stanowił środkową część zwieńczenia nastawy ołtarzowej, jednak nie jemu poświęcona była ikonografia całego ołtarza. Prawdopodobnie w XVIII wieku całą zaginioną nastawę (lub tylko niniejsze zwieńczenie) przekazano do kościoła Narodzenia NMP w Racławicach Olkuskich z innej światyni. Być może jest to obraz z ołtarza znajdującego się niegdyś w kościele Mariackim w Krakowie (w 1521 roku wspomniano ołtarz Najświętszej Marii Panny i św. Jana Jałmużnika), który został przywieziony do Racławic po zastąpieniu tamtejszego wyposażenia nowymi nastawami ołtarzowymi w l. 40. XVIII w.

Dzieło pochodzi z nieistniejącego już kościoła w Mogilanach. Był to kościół drewniany, wybudowany przed 1440 rokiem, który przetrwał do początku XVII wieku (prawdopodobnie spłonął). Jedyne, co po nim pozostało, to prezentowana rzeźba Chrystusa Zmartwychwstałego, odnaleziona na strychu w 1965 roku. Po konserwacji, w 1968 roku została przekazana do Muzeum Regionalnego w Myślenicach jako dar Urzędu Parafialnego w Mogilanach.

Figura Marii pochodzi z grupy Ukrzyżowania, z której zachowała się również rzeźba św. Jana Ewangelisty, stanowiąca jej pendant, która także należy do zbiorów Muzeum Ziemi Bieckiej. Początkowo uważano, że obie figury były umieszczone na belce tęczowej bieckiej fary, jednakże ich mały rozmiar w stosunku do przestrzeni fary według historyków sztuki wyklucza ten pogląd. Najprawdopodobniej stanowiły zwieńczenie jednej z nastaw ołtarzowych. Prawdopodobnie wzorem dla tej figury jest Matka Boska Bolesna należąca do grupy Ukrzyżowania z belki w kościele św. Krzyża w Krakowie.

Szesnastowieczny krucyfiks pochodzi z bieckiego szpitala ufundowanego w 1395 roku przez królową Jadwigę. Krucyfiks z figurą w typie Christo morto. Sylwetka Chrystusa delikatnie opada, ramiona szeroko rozłożone, głowa przechylona na prawe ramię. Nogi delikatnie ugięte w kolanach, stopy niezachowane.

Stuła jest częścią stroju liturgicznego używanego w liturgii wielu Kościołów chrześcijańskich. Ten długi pas tkaniny zakładany jest na szyję kapłana, a jego końce swobodnie opadają na pierś (w przypadku diakona zakładana jest ukośnie: z lewego ramienia na prawą stronę). Stuły jako elementu wchodzącego w skład zestawu szat liturgicznych używa się od początku średniowiecza. Symbolizuje ona urząd duchowny jako jarzmo Boże.

Monstrancja z Korzkwi jest przykładem żywotności form gotyckich i jednocześnie umiejętności łączenia ich z barokowymi, nowoczesnymi w momencie jej powstania. Monstrancja mogła być zmontowana z gotyckiej części górnej oraz XVII wiecznej stopy i trzonu. Istnieje również druga teoria, mówiąca o tzw. „nawrocie do gotyku”, czyli często spotykanym w 1. poł. XVII wieku powrocie do wyrobu anachronicznych wówczas elementów. Jest to przykład długiego okresu produkcji tradycyjnych gotyckich monstrancji wieżyczkowych, gdyż monstrancje promieniste zaczęły pojawiać się w Małopolsce ok. połowy wieku XVII.