Prezentowany rząd koński jest częścią niemal typowego wyposażenia jeździeckiego, używanego w XVII- i XVIII-wiecznej Rzeczypospolitej przez bogatą szlachtę i magnatów.
Rząd składa się z siodła, popręgu, strzemion oraz ogłowia ze szkofią i podpiersienia. Czaprak z parą taszek pochodzi również z kolekcji Adama Sapiehy, lecz brak proweniencji historycznej co do właściciela.

Ozdobą pałacu sławuckiego był niewielkich wymiarów pastelowy portret ukazujący pełną wdzięku kilkunastoletnią dziewczynę. Przedstawia Teresę z Czartoryskich, córkę Józefa Klemensa, założyciela manufaktury porcelany w Korcu. Matką dziewczyny była słynąca z urody księżna Dorota z Jabłonowskich. 

29 września 1528 roku na zamku w Tarnowie Jan król Węgier, Dalmacji, Kroacji, margrabia morawski, łużycki, książę obojga Śląsków w zamian za gościnność udzieloną przez Jana hrabiego na Tarnowie, wojewodę ruskiego nadaje miastu Tarnowowi 500 florenów dochodu rocznego czerpanych z koszyckiej...

W tarnowskiej kolekcji Korca liczącej 450 pozycji inwentarzowych na szczególną uwagę zasługuje wazka typu kantharos. Wazki tego typu pełniły funkcje dekoracyjne i produkowano je z okazji rocznic lub innych okoliczności. Doskonała jakość wyrobu, elegancja formy i dekoracji świadczą o wysokim poziomie manufaktury w pierwszym 20-leciu XIX wieku. W polskich zbiorach muzealnych podobna wazka znajduje się w kolekcji Muzeum Narodowego w Warszawie.
 

Szklana moneta pańszczyźniana będąca zastępczym środkiem płatniczym na terenie dominium Korycińskich. Obiekt niezwykle interesujący, zarówno ze względu na swoją historię, jak i okoliczności towarzyszące jego pozyskaniu przez muzeum.
Monety szklane były emitowane w XVII wieku przez Korycińskich herbu Topór, dzierżawców królewskiej wsi Jodłowa, położonej niedaleko Biecza. Skarb takich monet odnaleziono w roku 1890 pod posadzką bieckiego kościoła oraz w roku 1896 w Domu z basztą (obecnie oddziała Muzeum Ziemi Bieckiej) podczas rozbiórki pieca kaflowego.

Jan Branicki z Ruszczy, starosta Niepołomicki w latach 1585-1611, szczególnie dbał o kościelne paramenty (szaty, naczynia liturgiczne i wszelkie sprzęty niezbędne do sprawowania liturgii i celebrowania kultu), fundując dla niepołomickiej świątyni: ornaty, dalmatyki, kapy, alby, kadzielnicę czy ampułki; jego żona Anna: obrusy ołtarzowe, welon, monstrancję i czarną zasłonę na ołtarz używaną podczas Wielkiego Postu. Kadzielnica będąca namacalnym dowodem jego czasów nosi wokół czaszy inskrypcje w języku łacińskim następującej treści: „IOANES DE RVSCZA BRANICZKI WENATOR CRAC’ CAPITANEVS NIEPOLOMIENSIS ECCLESIE DONAVIT”.

Głowica wykonana ze złota, z sześcioma piórami w całości pokrytymi rytowanym i cyzelowanym ornamentem roślinnym z niellowanymi płatkami liści i palmetami. Na zakończeniu głowicy wkręcona gruszkowata sterczynka, kameryzowana rubinami i brylantami. Po odkręceniu umożliwia wysunięcie piór. Głowica oddzielona od trzonka pierścieniem z osadzonymi na przemian rubinami i brylantami.

Srebrne naczynia przechowywane i gromadzone w staropolskich dworach oprócz użytkowych pełniły także funkcje reprezentacyjne. Istniała również osobna grupa naczyń o charakterze przede wszystkim dekoracyjnym, których oryginalna, wyszukana forma, doskonałość kompozycji oraz użyte do wytworzenia materiały miały przede wszystkim olśniewać i wzbudzać zachwyt gości.

Osadnictwo żydowskie w Polsce rozpoczęło się w okresie piastowskim, a nasiliło w wiekach XIV–XVI. Żydzi początkowo osiedlali się w większych miastach, poszukując lepszych warunków do życia. W Tarnowie pierwsi Żydzi pojawili się w połowie XV wieku, dowodem na to jest wzmianka o Żydzie Kalefie, która znajduje się w lwowskich aktach sądowych z 1445 roku.

Z inicjatywy księcia Józefa Klemensa Czartoryskiego w 1784 roku rozpoczęła działalność manufaktura fajansu w jego wołyńskich dobrach, na przedmieściach Korca, w Józefinie. Była to druga po założonej przez Stanisława Augusta w Belwederze pod Warszawą farfurnia (termin staropolski określający wytwórnię fajansu, czyli farfury) na terenach dawnej Rzeczypospolitej. Czartoryski miał świadomość, że przy organizacji manufaktury najbardziej lukratywne jest posiadanie złóż potrzebnego surowca we własnych dobrach. Wysłał więc próbki glinek z okolicy Korca do ekspertyzy do słynnej manufaktury w Miśni. Wynik okazał się pomyślny. Odnalezione złoża kaolinu, jak również innych potrzebnych do produkcji materiałów (glinkę kaolinową sprowadzano z Dąbrowicy, niedaleko Korca, krzemień – z Krzemieńca, natomiast kredę – z Jampola) otworzyły drogę do rozwinięcia interesu.