|
Rząd koński wg tradycji rodzinnej po hetmanie Stanisławie Jabłonowskim Prezentowany rząd koński jest częścią niemal typowego wyposażenia jeździeckiego, używanego w XVII- i XVIII-wiecznej Rzeczypospolitej przez bogatą szlachtę i magnatów. Rząd składa się z siodła, popręgu, strzemion oraz ogłowia ze szkofią i podpiersienia. Czaprak z parą taszek pochodzi również z kolekcji Adama Sapiehy, lecz brak proweniencji historycznej co do właściciela. |
Arkebuz myśliwski po Janie Klemensie Branickim, hetmanie wielkim koronnym Prezentowany eksponat to arkebuz myśliwski z zamkiem kołowym po Janie Klemensie Branickim (1689–1771), hetmanie wielkim koronnym. Dawne polowania, stanowiące elitarną rozrywkę najwyższych warstw społeczeństwa, wymagały odpowiedniej oprawy, którą tworzyła między innymi luksusowa broń palna. Broń taką wykonywano najczęściej... |
Obraz „Portret Teresy z Czartoryskich Lubomirskiej” Élizabeth Louise Vigée-Lebrun Ozdobą pałacu sławuckiego był niewielkich wymiarów pastelowy portret ukazujący pełną wdzięku kilkunastoletnią dziewczynę. Przedstawia Teresę z Czartoryskich, córkę Józefa Klemensa, założyciela manufaktury porcelany w Korcu. Matką dziewczyny była słynąca z urody księżna Dorota z Jabłonowskich. |
Dokument z pieczęcią Jana hetmana Tarnowskiego Wydany w Wiewiórce, wypoczynkowej rezydencji Tarnowskich. Pergamin zapisany w języku łacińskim. Na sznurze barwy oliwkowej zawieszona pieczęć rycerska Jana Tarnowskiego, okrągła, z czerwonego wosku, w misce woskowej naturalnej barwy, z wyobrażeniem herbu Leliwa, który do dzisiaj funkcjonuje jako symbol Tarnowa, z legendą „IOANNIS COMES IN TARNOW”. |
Rękopis „Przywilej Jana Zapolyi dla mieszczan tarnowskich” z pieczęcią 29 września 1528 roku na zamku w Tarnowie Jan król Węgier, Dalmacji, Kroacji, margrabia morawski, łużycki, książę obojga Śląsków w zamian za gościnność udzieloną przez Jana hrabiego na Tarnowie, wojewodę ruskiego nadaje miastu Tarnowowi 500 florenów dochodu rocznego czerpanych z koszyckiej... |
Obraz „Portret Karoliny Radziwiłłowej” Portret przedstawia Teresę Karolinę Radziwiłłową, córkę hetmana wielkiego koronnego Wacława Rzewuskiego i Anny z Lubomirskich. Od 1764 roku była żoną Karola Stanisława Radziwiłła, wojewody wileńskiego, popularnie zwanego „Panie Kochanku”. Rozwiedziona w 1781 roku, powtórnie wyszła za mąż za Feliksa Chobrzyńskiego. |
Wazka typu „kantharos” W tarnowskiej kolekcji Korca liczącej 450 pozycji inwentarzowych na szczególną uwagę zasługuje wazka typu kantharos. Wazki tego typu pełniły funkcje dekoracyjne i produkowano je z okazji rocznic lub innych okoliczności. Doskonała jakość wyrobu, elegancja formy i dekoracji świadczą o wysokim poziomie manufaktury w pierwszym 20-leciu XIX wieku. W polskich zbiorach muzealnych podobna wazka znajduje się w kolekcji Muzeum Narodowego w Warszawie. |
Płyta renesansowa fundacji Mikołaja Ligęzy Płyta fundacyjna Mikołaja Ligęzy znajdowała się pierwotnie nad bramą wjazdową do miasta Biecz. Mikołaj Ligęza z Bobrku (ok. 1530–1603) w roku 1561, dzięki małżeństwu z Elżbietą Jordanówną, uzyskał starostwo bieckie, natomiast w 1575 z rąk Jana Tarły — województwo bieckie. |
Szklana moneta pańszczyźniana Szklana moneta pańszczyźniana będąca zastępczym środkiem płatniczym na terenie dominium Korycińskich. Obiekt niezwykle interesujący, zarówno ze względu na swoją historię, jak i okoliczności towarzyszące jego pozyskaniu przez muzeum. Monety szklane były emitowane w XVII wieku przez Korycińskich herbu Topór, dzierżawców królewskiej wsi Jodłowa, położonej niedaleko Biecza. Skarb takich monet odnaleziono w roku 1890 pod posadzką bieckiego kościoła oraz w roku 1896 w Domu z basztą (obecnie oddziała Muzeum Ziemi Bieckiej) podczas rozbiórki pieca kaflowego. |
Kielich wiwatowy weselny Marcina Mikołaja Radziwiłła herbu Trąby i Aleksandry z Bełchackich herbu Topór Huta szkła w Nalibokach w dobrach nieświeskiej linii Radziwiłłów została założona przez księżnę Annę z Sanguszków Radziwiłłową, wdowę po Karolu Stanisławie, w roku 1722. Huta była bardzo nowoczesna i znakomicie zorganizowana, nie ustępowała innym europejskim przedsięwzięciom gospodarczym tego rodzaju. |
Kadzielnica (trybularz) Jan Branicki z Ruszczy, starosta Niepołomicki w latach 1585-1611, szczególnie dbał o kościelne paramenty (szaty, naczynia liturgiczne i wszelkie sprzęty niezbędne do sprawowania liturgii i celebrowania kultu), fundując dla niepołomickiej świątyni: ornaty, dalmatyki, kapy, alby, kadzielnicę czy ampułki; jego żona Anna: obrusy ołtarzowe, welon, monstrancję i czarną zasłonę na ołtarz używaną podczas Wielkiego Postu. Kadzielnica będąca namacalnym dowodem jego czasów nosi wokół czaszy inskrypcje w języku łacińskim następującej treści: „IOANES DE RVSCZA BRANICZKI WENATOR CRAC’ CAPITANEVS NIEPOLOMIENSIS ECCLESIE DONAVIT”. |
Piec kaflowy, tzw. herbarz z herbami Piec został wykonany w założonej w 1881 roku przez księcia Michała Radziwiłła Fabryce Majoliki w Nieborowie. Pochodzi ze zniszczonego dworu w Krzyszkowicach (gmina Myślenice). Po zniszczeniach, został zrekonstruowany w roku 1977. |
Buzdygan pozłocisty po hetmanie Stanisławie Jabłonowskim Głowica wykonana ze złota, z sześcioma piórami w całości pokrytymi rytowanym i cyzelowanym ornamentem roślinnym z niellowanymi płatkami liści i palmetami. Na zakończeniu głowicy wkręcona gruszkowata sterczynka, kameryzowana rubinami i brylantami. Po odkręceniu umożliwia wysunięcie piór. Głowica oddzielona od trzonka pierścieniem z osadzonymi na przemian rubinami i brylantami. |
Obraz „Portret Klementyny z Sanguszków Ostrowskiej” Vincenza Camuccini Portret Klementyny z książąt Sanguszków hrabiny Ostrowskiej (1786–1841) powstał około 1822 roku. Autorem jest Vincenzo Camuccini, sławny włoski artysta, profesor Akademii Świętego Łukasza w Rzymie. Pochodzi z pałacu książąt Sanguszków w Gumniskach, gdzie wśród bogatych zbiorów dzieł sztuki znajdowała się również kolekcja portretów rodzinnych. |
Puchar ozdobny — roztruchan Srebrne naczynia przechowywane i gromadzone w staropolskich dworach oprócz użytkowych pełniły także funkcje reprezentacyjne. Istniała również osobna grupa naczyń o charakterze przede wszystkim dekoracyjnym, których oryginalna, wyszukana forma, doskonałość kompozycji oraz użyte do wytworzenia materiały miały przede wszystkim olśniewać i wzbudzać zachwyt gości. |
Obraz „Portret Seweryna Józefa Rzewuskiego” Jacka Olesińskiego Portret przedstawia Seweryna Józefa Rzewuskiego herbu Krzywda, syna Stanisława Mateusza, hetmana wielkiego koronnego, starszego brata hetmana Wacława Rzewuskiego, i Ludwiki z Kunickich. Seweryn Józef Rzewuski odziedziczył zamek w Olesku; pełnił funkcje rotmistrza chorągwi pancernej, podczaszego koronnego i referendarza wielkiego koronnego. W 1751 roku otrzymał Order Orła Białego. |
Rękopis „Przywilej Stanisława Koniecpolskiego dla Żydów Tarnowskich” z pieczęcią Osadnictwo żydowskie w Polsce rozpoczęło się w okresie piastowskim, a nasiliło w wiekach XIV–XVI. Żydzi początkowo osiedlali się w większych miastach, poszukując lepszych warunków do życia. W Tarnowie pierwsi Żydzi pojawili się w połowie XV wieku, dowodem na to jest wzmianka o Żydzie Kalefie, która znajduje się w lwowskich aktach sądowych z 1445 roku. |
Czy wiesz, że Jak rozpoznać wyroby majolikowe z Nieborowa? Prezentowany na naszym portalu piec został wykonany w założonej w 1881 roku przez księcia Michała Radziwiłła Fabryce Majoliki w Nieborowie. Choć istniała zaledwie 11 lat, manufaktura nieborowska wytworzyła charakterystyczny, rozpoznawalny styl, widoczny również w naszym eksponacie... |
Czy wiesz, że Historia manufaktur fajansu i porcelany w Korcu i Horodnicy na Wołyniu Z inicjatywy księcia Józefa Klemensa Czartoryskiego w 1784 roku rozpoczęła działalność manufaktura fajansu w jego wołyńskich dobrach, na przedmieściach Korca, w Józefinie. Była to druga po założonej przez Stanisława Augusta w Belwederze pod Warszawą farfurnia (termin staropolski określający wytwórnię fajansu, czyli farfury) na terenach dawnej Rzeczypospolitej. Czartoryski miał świadomość, że przy organizacji manufaktury najbardziej lukratywne jest posiadanie złóż potrzebnego surowca we własnych dobrach. Wysłał więc próbki glinek z okolicy Korca do ekspertyzy do słynnej manufaktury w Miśni. Wynik okazał się pomyślny. Odnalezione złoża kaolinu, jak również innych potrzebnych do produkcji materiałów (glinkę kaolinową sprowadzano z Dąbrowicy, niedaleko Korca, krzemień – z Krzemieńca, natomiast kredę – z Jampola) otworzyły drogę do rozwinięcia interesu. |
Kapa z późnorenesansowego kompletu szat liturgicznych Kapa to długie i szerokie okrycie, zakładane na ramiona i spinane na piersiach podczas liturgii godzin, sprawowania sakramentów poza mszą św. oraz wystawieniem Najświętszego Sakramentu. Ma prawo ją zakładać: biskup, prezbiter, a za zgodą Stolicy Apostolskiej także diakon. Kolor używanej podczas liturgii szaty nie jest obojętny. |