Świętą Barbarę jako patronkę dobrej śmierci czcili przede wszystkim ci, którzy na śmierć nagłą i niespodziewaną byli najbardziej narażeni: górnicy, hutnicy, marynarze, rybacy, żołnierze, kamieniarze oraz więźniowie. Współcześnie święta Barbara uważana jest przede wszystkim za najważniejszą patronkę górników. Jednak w Wieliczce górnicy modlili się dawniej przede wszystkim do świętej Kingi, świętego Antoniego i świętego Klemensa.
Przełom wieków XIX i XX to okres wzmożonego podróżowania po świecie w różnych celach, eksploracyjnych, badawczych, a także czysto turystycznych. Z podróży tych przywożono różne przedmioty, wśród których znajdowały się zarówno dzieła sztuki danej kultury, narodu czy grupy społecznej, jak...
Mumia została starannie zawinięta w nasączone żywicą bandaże, których krzyżujące się paski tworzą geometryczny wzór. Górną część uformowano na kształt głowy zwierzęcia z zaznaczonym dziobem i oczami. Badania RTG wykazały, że pod bandażem znajduje się niezabalsamowany szkielet sokoła. Paleontolodzy odkryli tam również, niestrawione przez ptaka w chwili śmierci, szczątki żaby i jaszczurki.
W wieku XIX na fali patriotycznych uniesień wzrósł kult Jadwigi, jako osoby wcielającej nie tylko ideały chrześcijańskie, ale też uosabiającej świetną przeszłość Polski. Uległ on nasileniu szczególnie w dobie obchodów pięćsetlecia chrztu Litwy i unii w Krewie w roku 1886. Kiedy rok później z woli kardynała Albina Dunajewskiego rozpoczęła się konserwacja prezbiterium katedry na Wawelu, w dniu 22 stycznia 1887 otwarto grób królowej.
Historię średniowiecznych relikwiarzy rozpoczyna 62. dekret IV Soboru Laterańskiego z 1215 roku, na którym podniesiona została kwestia przechowywania świętych relikwii. Miały być one czczone i prezentowane jedynie w osłaniających je relikwiarzach. Sprawiło to, że w ciągu wieków relikwiarze zaczęły...
Zabytek znaleziony w Bilczu Złotym w jaskini Werteba w 1898 roku przez Włodzimierza Demetrykiewicza. Plakietka jest częścią bogatej kolekcji XX Leona i Teresy Sapiehów, która została przekazana umową z 1904 roku do Muzeum Akademii Umiejętności w Krakowie.
Madonna z Więcławic uznana została za rzeźbę „przejściową” i jedną z najstarszych w Małopolsce figur nawiązujących do stylu Pięknych Madonn (np. względem Madonny z Krużlowej), w której dostrzeżono jednocześnie elementy starszych tradycji formalnych. Istnieje również wiele zależności między omawianą figurą a Madonną z Mokrego czy też Madonną z Jastrząbki Nowej. Badacze jednak wciąż się nie są zgodni co do jej datowania.
Na profilowanej podstawie z otworami na drążki, dwa obrazy malowane na desce w profilowanej ramie, ujęte po bokach falistą wstęgą. Górną, wyciętą faliście krawędź wieńczy krzyżyk. Feretron pomalowano farbą olejną koloru kobaltowego.
Mumia została starannie zawinięta w nasączone żywicą bandaże, których krzyżujące się paski tworzą geometryczny wzór. Górną część uformowano na kształt głowy zwierzęcia z zaznaczonymi szczegółami, takimi jak oczy, nos i odstające uszy. Badania RTG wykazały, że pod bandażem znajduje się niezabalsamowany szkielet kota usztywniony patyczkiem, w celu zapewnienia mumii sztywności.
Prezentowana figura do XVIII wieku znajdowała się w ołtarzu głównym kościoła pw. Rozesłania Apostołów w Gruszowie. W XVII wieku konsekrowano nowy ołtarz, dlatego też rzeźba w tym czasie została przemalowana. W 1853 roku nieznacznie ją przekształcono i odnowiono, dodając elementy takie jak korona. W XX wieku zaś Madonnę wycofano z kultu. W Madonnie z Gruszowa dopatrywano się etapu kształtowania się typu krakowskiego w rzeźbie małopolskiej 2. połowy XIV wieku, stąd miękkie traktowanie szat oraz modelowanie mimiki (uśmiech) prawdopodobnie o czeskiej genezie. Widziano w niej również wpływy „Madonn na lwie” z warsztatów śląsko-pomorskich. Jakkolwiek forma figury jest raczej efektem miejscowej tradycji warsztatowej, która nie stanowi etapu poprzedzającego typ Pięknej Madonny.
Relikwiarz w formie ręki (przedramienia) ustawiony na wielokątnej podstawie w pozycji pionowej. Przedramie, w części środkowej relikwiarza, w postaci czerwonego, fałdowanego rękawa szaty, z widocznymi relikwiami...
Feretron to szczególny rodzaj obrazów lub rzeźb z przedstawieniami świętych, których używano niegdyś nie tylko podczas procesji w uroczystości kościelne, ale także jako przenośnych ołtarzy w trakcie pielgrzymek.
Kapłan każdej z religii ‒ jako osoba godna odprawiania czynności kultowych, pośrednicząca w kontakcie ludzi z bogiem (bogami) ‒ był postacią nobilitowaną w społeczeństwie. Stąd też kapłanów, jako warstwę społeczną, wyróżniał spośród ludności odpowiedni strój, właściwy ich godności i reprezentowanym przez nich czynnościom. Obecna forma elementów stroju liturgicznego duchownych Kościoła rzymskokatolickiego i obrządku wschodniego ma genezę sięgającą początków chrześcijaństwa. Wyznawcy nauki Chrystusa w związku z niebezpieczeństwem prześladowań i ubóstwem pierwszego Kościoła nie posługiwali się oficjalnym strojem towarzyszącym praktyce kultu. Podczas modlitwy mężczyźni mieli odkrytą głowę, kobiety – przesłoniętą welonem. Osoby sprawujące liturgię początkowo nie używały specjalnych szat, korzystano z tych, które ówcześnie noszone były przez Rzymian.
Idea Opieki Matki Boskiej, która występowała w ikonografii zachodniej jako Mater Misericordiae, na wschodzie zaś jako Pokrow i Pokrowa – posiada prawdopodobnie wspólne źródło. Jest nim legenda o cudownym ocaleniu przechrzty od śmierci w piecu ognistym przez Matkę Boską, która okryła go swoim płaszczem. Ikonografia Mater Misericordiae kształtowała się w zachodniej interpretacji na dwóch płaszczyznach – w typie monastycznym oraz w tradycji Mater Omnium, czyli opiekunki wszystkich ludzi. Motyw płaszcza opieki występował również w ikonografii innych świętych: św. Marcina z Tours, który podzielił się nim z żebrakiem; w przedstawieniach św. Urszuli, okrywającej swoje towarzyszki; czy św. Zofii osłaniającej córki. Z czasem motyw płaszcza pojawił się w przedstawieniach kolejnych świętych.
Pomnik Mickiewicza odsłonięty w Krakowie w 1898 roku nie był jedynym świadectwem kultu, jakim po śmierci otoczono poetę. Na przestrzeni 34 lat, jakie upłynęły od 26 listopada 1855 roku (daty śmierci), ciało i osoba poety powielane i reprodukowane na przedstawieniach i fotografiach ulegało idealizacji.
