Przedmioty ze stopów metali szlachetnych były zazwyczaj opatrzone wybijanymi puncą (narzędzie złotnicze) znakami, tzw. cechami. Te niewielkie znaki z liczbami i przedstawieniami ujętymi w różnokształtne pola, które przypominają nieraz ubytki, są niezwykle cennym źródłem informacji o dziele. Możliwe jest wyszczególnienie kilku rodzajów znaków, przy rozpoznaniu ich elementów i funkcji. 

Wynalezione w XV wieku zegary sprężynowe z czasem zaczęto udoskonalać. Stopniowo stawały się one coraz mniejsze, aż na początku XVI wieku posiadały taki rozmiar, że można było stawiać je na stole. Jednym z popularnych typów takich zegarów były czasomierze horyzontalne, których mechanizm umieszczony był w wielobocznej, płaskiej oprawie, z poziomą tarczą od góry. Kształt obudowy kojarzący się z formą ceramicznych kafli piecowych spowodował, że zegary te nazwano „kaflakami”, „kaflowymi” lub po prostu „kaflami” czy „kafelkami”.

Wśród przechowywanych w zbiorach Muzeum Okręgowego w Tarnowie pamiątek po dawnych władzach miejskich wyjątkowe miejsce zajmuje zespół trzech identycznych dzbanów cynowych. Naczynia te powstały w Gdańsku w 1639 roku, prawdopodobnie w warsztacie konwisarskim mistrza Assmusa Viriana.

Zachowane XVI- i XVII-wieczne polskie inwentarze informują o dość dużej liczbie srebrnych i złotych łyżek, będących w posiadaniu dworu królewskiego, polskiej arystokracji, szlachty oraz mieszczaństwa. Łyżki wykonywane ze szlachetnego kruszcu, głównie srebra złoconego, były bogato zdobione i stanowiły lokatę kapitału. Podkreślały splendor i zamożność domu, jak również wysoką pozycję społeczną ich właściciela.

Lada Rady Miejskiej to skrzynka, która służyła rajcom do przechowywania pierścienia burmistrzów (pieczęci) i przyborów do pisania (zachowały się do dziś obsadka na stalówkę, kałamarz i piaseczniczka), a może także cennych dokumentów i kosztowności należących do miasta. Słowo „lada” pochodzi od niem. laden — pakować, ładować.

Jest to jedno z najokazalszych barokowych dzieł polskiego złotnictwa o świeckim przeznaczeniu, jakie dotrwały do dziś w światowych zbiorach. Najbardziej eksponowane sceny na czarze dotyczą tkactwa, będącego w XVII stuleciu głównym źródłem dochodów mieszkańców Leszna. Dwie z nich ilustrują codzienne zajęcia – strzyżenie i tkanie, trzecia ma wyraźnie alegoryczną wymowę.

Żydowskie obrączki ślubne, zgodnie z nakazami religijnymi, były skromne, bez szlachetnych kamieni. Panna młoda nie powinna była bowiem mieć wrażenia, że otrzymuje przedmiot dużej wartości, ponadto w ten sposób zacierane były między małżonkami różnice majątkowe.

Jan Branicki z Ruszczy, starosta Niepołomicki w latach 1585-1611, szczególnie dbał o kościelne paramenty (szaty, naczynia liturgiczne i wszelkie sprzęty niezbędne do sprawowania liturgii i celebrowania kultu), fundując dla niepołomickiej świątyni: ornaty, dalmatyki, kapy, alby, kadzielnicę czy ampułki; jego żona Anna: obrusy ołtarzowe, welon, monstrancję i czarną zasłonę na ołtarz używaną podczas Wielkiego Postu. Kadzielnica będąca namacalnym dowodem jego czasów nosi wokół czaszy inskrypcje w języku łacińskim następującej treści: „IOANES DE RVSCZA BRANICZKI WENATOR CRAC’ CAPITANEVS NIEPOLOMIENSIS ECCLESIE DONAVIT”.

Zastawa stołowa polskiego dworu królewskiego znana jest dziś niemal wyłącznie z archiwaliów. Zachowane pojedyncze egzemplarze lub ich projekty w większości pochodzą z Augsburga – najważniejszego centrum europejskiego złotnictwa XVII–XVIII wieku. Wśród tych okazów czołowe miejsce zajmuje paradna zastawa Jana Kazimierza Wazy.

Kidusz tłumaczy się z języka hebrajskiego jako „uświęcenie”. Ceremonię tę odprawia się na rozpoczęcie szabatu lub innych świąt, odmawiając specjalne błogosławieństwo nad pucharem czerwonego, słodkiego wina (ewentualnie soku z czerwonych winogron).