|
Koncerz z pochwą Koncerz to rodzaj broni białej o charakterystycznej długiej, wąskiej głowni przeznaczonej do kłucia. W Polsce stosowany był jako jeden z elementów uzbrojenia jazdy husarskiej. Prezentowany egzemplarz jest równocześnie doskonałym przykładem oręża luksusowego, odznaczającego się nie tylko bogactwem materiału i dekoracji, ale również połączeniem broni białej z palną. |
Czy wiesz, że „Horror vacui”, czy „amor vacui” – kilka refleksji nad stosunkiem do pustki Arystotelejska terminologia, określająca stosunek materii do przestrzeni została przetransponowana na zasadę estetyczną relacji dekoracji i płaszczyzny. Horror vacui oznaczało lęk przed pustą przestrzenią, jego antonimem było amor vacui, a więc jej uwielbienie. Pierwsze określało tendencję do całościowego pokrycia pola powierzchni mnogością wszelkich motywów, ornamentyką, czy dekoracją architektoniczną, drugie przeciwnie – niemal zupełnego wyzbycia się jej. |
Szabla z pochwą Broń o charakterze wybitnie dekoracyjnym i reprezentacyjnym jest trudna do jednoznacznej kwalifikacji. Głownię, uważaną za dzieło lwowskich Ormian, można wiązać z okresem panowania Jana III Sobieskiego. Antykizująca oprawa musiała powstać dużo później, o czym świadczy ornament rokokowy. |
Zegar stołowy tzw. wieżyczkowy Zróżnicowana forma i bogata ornamentyka plasują zegar wśród najlepszych dzieł zegarmistrzostwa augsburskiego przełomu XVI i XVII wieku. |
Buława Wawelska buława jest okazem luksusowej broni paradnej. Jej proweniencja artystyczna jest trudna do jednoznacznego określenia. Ze względu na kompozycję oraz typ dekoracji można by ją zaliczyć do wyrobów tureckich, jednak charakterystyczne, wykwintne zestawienie złota i błękitnej emalii skłania badaczy do uznania jej za dzieło perskie. |
Zbroja turniejowa Zbroja turniejowa skompilowana z kilku garniturów zbroi zachodnioeuropejskich powstałych w połowie XVI wieku. Jej zasadniczą cześć stanowią kirys, obojczyk, naramienniki i taszki roboty najlepszych płatnerzy południowoniemieckich. Na napierśniku z ością i gąską, czyli występem w części brzusznej, wytrawiony jest w pionowych pasach motyw wici roślinnej oplatającej panoplia i instrumenty muzyczne. Styl ornamentyki wskazuje na norymberskie pochodzenie napierśnika. Naplecznik jest oznaczony marką miejską Norymbergi, obojczyk natomiast marką miejską Augsburga. Dekoracja trawiona wici roślinnej na naramiennikach jest zbliżona w stylu do wyrobów Antona Peffenhausera, płatnerza czynnego w Augsburgu. |
Krzyż orderowy – rekwizyt ze Szkoły Sztuk Pięknych Krzyż metalowy, ażurowy, zdobiony szklanymi imitacjami kamieni szlachetnych w kolorze zielonym i białym. Przedmiot wykorzystywany był jako rekwizyt w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie. |
Szabla górnicza paradna Noszenie broni było przywilejem górników jako ludzi wolnych. Żupy krakowskie wprowadziły uniformy dla swoich pracowników w 1773 roku. Szabla była ważnym elementem stroju, a później także munduru górniczego. Broń paradna jest szczególnym rodzajem broni, który już niemal stracił swe funkcje użytkowe... |
Półzbroja husarska Zbroja wykonana z blachy żelaznej, na krawędziach i folgach wyłożona mosiężnymi lamówkami, pokrytymi trybowanymi i wybijanymi stemplem perełkami. Pod nitami podłożone mosiężne rozetki dekorowane jak lamówki. Szyszak z półkolistym dzwonem, daszkiem, przez który przełożony jest nosal oraz nakarczkiem folgowym i policzkami z wyciętym sercem. Napierśnik pięciofolgowy, z ością pośrodku, zapinany na dwa rzemienie. Na piersi nałożone dwie koliste mosiężne aplikacje z ażurowym krzyżem kawalerskim. |
Krucyfiks do zaprzysięgania rajców miejskich Prezentowany krucyfiks służył do zaprzysięgania nowych członków Rady Miejskiej Krakowa od 1679 roku aż do wybuchu II wojny światowej. Krzyż srebrny z pełnoplastyczną figurą Chrystusa osadzony na prostopadłościennym, profilowanym postumencie ozdobionym owalnymi plakietami z herbem Krakowa (SIGILLUM CIVITATIS CRACOVIAE METROPOLIS REGNI POLONIAE) oraz z herbem rodziny Segnitzów. Ofiarowany do ratusza krakowskiego w 1679 roku przez kupca Stanisława Michała Segnitza (1641—1708). |
Kołyska Barokowa drewniana kołyska była darem króla Augusta II dla Joachima Daniela von Jaucha (1688—1754), pełnomocnika królewskiego do spraw budowlanych, z okazji chrztu syna. Król był ojcem chrzestnym pierworodnego von Jauchów, Henryka, który zmarł we wczesnym dzieciństwie. |
Rząd koński wg tradycji rodzinnej po hetmanie Stanisławie Jabłonowskim Prezentowany rząd koński jest częścią niemal typowego wyposażenia jeździeckiego, używanego w XVII- i XVIII-wiecznej Rzeczypospolitej przez bogatą szlachtę i magnatów. Rząd składa się z siodła, popręgu, strzemion oraz ogłowia ze szkofią i podpiersienia. Czaprak z parą taszek pochodzi również z kolekcji Adama Sapiehy, lecz brak proweniencji historycznej co do właściciela. |
Buzdygan Buzdygan, czyli broń obuchowa złożona z trzonka i osadzonej na nim głowicy z pionowo ustawionych płytek – piór, był powszechnie używany w wojsku polskim w XVII i XVIII wieku jako broń dystynkcyjna, oznaczająca stopień rotmistrza i pułkownika. Według tradycji prezentowany buzdygan należał do Stefana Czarnieckiego, kasztelana kijowskiego, później hetmana polnego koronnego. |
Waza emaliowana Wielka waza o półkulistej czaszy, na zewnątrz pokryta emalią komórkową. Według ofiarodawcy waza pochodzi z Pałacu Letniego cesarzy chińskich z dynastii Qing w Pekinie, zniszczonego w 1860 i ponownie w 1900 roku. |
Rożek na proch Rożek na proch pochodzi ze zbiorów Władysława Łozińskiego we Lwowie. Został podarowany Zamkowi Królewskiemu na Wawelu w roku 1930 przez antykwariusza Szymona Szwarca. |
Misa perska Misa na wysokiej stopie, z półkulistą czarą rozchyloną przy brzegu, metalizowana na biało i ozdobiona szerokim pasem ornamentu o charakterze inskrypcyjno-geometrycznym wypełnionym czarną pastą. Na tle drobnego ornamentu roślinnego napis kursywą arabską w kaligrafii nastalik, charakterystyczną dla języka perskiego, z rozdzielającą początek od końca niszą, wewnątrz której znajduje się arabski napis chwalący Allaha, umieszczany zawsze na końcu tekstu sacrum. |
Zegar monstrancjowy astronomiczny Najcenniejszy zegar stołowy w zbiorach wawelskich, o rzadko spotykanej, okazałej formie i skomplikowanym mechanizmie. Obudowa kształtem zbliżona jest do monstrancji, z tarczą zegarową w miejsce glorii, podtrzymywaną przez klęczącą syrenę-nereidę. |
Zegar stołowy tzw. kaflak Przez wiele lat uchodził za jeden z najstarszych polskich zegarów stołowych, zwanych od kształtu płaskiej obudowy kaflowymi, kaflakami lub kachelkami. Jednak wyrytą datę „An 1607” należy uznać za późniejszy dodatek, sprzeczny z latami życia i działalności sygnującego zegar Simona Gintera. |
Kabinet Dekoracyjny, przenośny mebel w kształcie graniastej skrzynki zamykanej parą drzwiczek z ośmioma szufladkami we wnętrzu. Meble tego rodzaju wykonane z egzotycznych materiałów nie były powszechne w XVII-wiecznej Polsce. |
Szablon farbiarski „Ise-katagami” z motywem gałązek i liści klonu („momiji”) Kimono to jedna z pierwszych rzeczy, która przychodzi na myśl, gdy myślimy o Japonii. Te tradycyjne stroje są pięknie dekorowane malowanymi lub haftowanymi wzorami. Na każdym znajdują się te najbardziej efektowne, reprezentacyjne. Są jednak jeszcze kimona codzienne, o powtarzalnych, drobnych wzorach kwiatów, ptaków, wachlarzy czy innych motywów. Powstają one przy użyciu szablonów, takich jak tworzone od stuleci Ise-katagami. |