Tradycje myślenickiego zabawkarstwa sięgają 20-lecia międzywojennego. W miarę prężnym, choć przez krótki czas, ośrodkiem zabawkarskim była Poręba, potem także Trzemeśnia, Łęki i Osieczany. Produkcję tę zapoczątkowali trzej bracia Witasowie z Poręby...

Do tradycji Świąt Wielkanocnych należy zwyczaj święcenia pokarmów, a jajka zawsze były jego głównym składnikiem. Spożywano je, obdarowywano się nimi, stosowano je do zabiegów magicznych mających zapewnić dobry urodzaj i powodzenie w hodowli, a także używano ich w zabawach. Na Litwie, poza okresem Świąt Wielkanocnych, powszechny był zwyczaj wykonywania pisanek w dzień św. Jerzego (23 kwietnia), tradycyjnie przyjętym terminie pierwszego wiosennego wypasu bydła.

Jakie pomieszczenia znajdowały się w chacie krakowskiej? Jakie sprzęty stanowiły jej wyposażenie? Najlepszym przewodnikiem w wędrówkach wyobraźni śladami mieszkańców podkrakowskich wsi są barwne opisy Seweryna Udzieli.
O samych mieszkańcach pisał on: „Krakowiak jest wzrostu średniego, barczysty, muszkularny, krępy, z piękną, kształtną głową, twarzą owalną o pięknych, łagodnych rysach, oko ma niebieskie, a nos wydatny. Włosy zawsze jasne u dzieci, później ciemnieją, stąd jest tutaj więcej szatynów (...). Rysy ich twarzy są przystojne; może niekiedy mężczyźni ładniejsi od kobiet”.

Garncarstwo, towarzyszące ludzkości od zarania dziejów, dzisiaj kojarzone jest już przede wszystkim z pamiątkami na ludową nutę, zaś funkcję glinianych naczyń z powodzeniem przejęły wytwory przemysłu, nieograniczone możliwościami kruchego materiału. Na początku XX wieku w okolicznych warsztatach garncarskich powstawały pamiątki, takie jak na przykład gliniane dzbanki, będące przykładem doskonałego kunsztu garncarskiego, świadectwem odwiedzin świętego miejsca oraz praktycznymi naczyniami, przykładowo na wodę święconą.

Wizytówką kulturalną powiatu dąbrowskiego, najbardziej rozpoznawalnym znakiem i marką Powiśla jest jedyna na świecie „malowana wieś” — Zalipie. Korzenie tej nadzwyczaj kolorowej tradycji są nieco „szaro-bure” i sięgają drugiej połowy XIX w. Wiejskie domostwa z tego okresu nie posiadały pieców z kominami, dlatego też dym z palenisk osiadał we wnętrzach chałup. 

Autor rzeźby, Karol Wójciak zwany „Heródkiem”, żył w latach 1892—1969; uznaje się go za jednego z najoryginalniejszych twórców nieprofesjonalnych. Postać anioła została ukazana w bardzo uproszczonej formie. 

Pisanka ta może obrazować drogi, jakimi w pierwszych latach istnienia Muzeum Etnograficznego im. Seweryna Udzieli w Krakowie trafiały tu obiekty (także pisanki). Czasem przekazywano tu całe kolekcje zbierane przez lata, a czasem tylko pojedyncze przedmioty — efekt ofiarności społecznej, fascynacji i poszukiwań ludoznawczych, a niekiedy przypadkowych spotkań.

Kupujemy, dostajemy, kolekcjonujemy… przedmioty tak zwanego codziennego użytku — wiernych towarzyszy naszej rzeczywistości. Staramy się otaczać tymi, które sprawiają nam przyjemność, tymi, przy których szybciej zabiło nam serce, tymi, do których poczuliśmy sympatię od pierwszego wejrzenia. 

Skrzynia wchodziła w skład posagu panny młodej. Dziewczyna gromadziła w niej swoje wiano — ubrania: świąteczne koszule, halki, spódnice, zapaski, chusty, prawdziwe korale, płótno domowej roboty, czasem haftowane obrusy. Podczas „przenosin” do domu męża otwierano wieko skrzyni, by sąsiedzi mogli zobaczyć zgromadzony posag.