W latach 1900–1910 na Dębnikach, wówczas jeszcze poza granicami administracyjnymi Krakowa, funkcjonowała fabryka fajansów J. Niedźwiecki i S-ka. Stosunkowo krótką działalność tej niewielkiej manufaktury można uznać za zjawisko, nie tyle z przemysłowego, co artystycznego punktu widzenia. Jednolitą produkcję charakteryzowała przede wszystkim inwencja w zakresie form i dekoracji oraz wysoki poziom wykonania tych modernistycznych wyrobów, szczególnie widoczny na tle lokalnej wytwórczości, ale również w konfrontacji z zagranicą.
Wyczerpanego improwizacją, omdlewającego wieszcza podtrzymują dwie kobiece postaci. Figura Mickiewicza zdaje się wyłaniać z nieregularnej bryły, bliskiej chętnie stosowanemu przez Szymanowskiego motywowi morskiej fali. Ten nieco teatralny sposób ukazania postaci ma podkreślić wysiłek towarzyszący powstawaniu wybitnej poezji. W interpretacji Wacława Szymanowskiego, zgodnej z romantycznym obrazem poety, Mickiewicz tworzy pod wpływem nadprzyrodzonego natchnienia.
Malarz — młody, drobnej budowy mężczyzna o inteligenckiej aparycji — przedstawił się tutaj w popiersiu, w bliskim planie, na neutralnym tle. Spoza binokli kieruje ku nam skupione spojrzenie. Ujęty w zasadzie en face, pozę ma jednak ożywioną, co wyraża się w niesymetrycznym ułożeniu ramion, w lekkim odchyleniu głowy w bok ku prawej, przy równoczesnym nieznacznym zwrocie twarzy w stronę przeciwną.
Popiersie Marii z hr. Skrzyńskich Sobańskiej utrzymane w stylu secesji, wykute zostało w karraryjskim marmurze. Obiekt jako mienie podworskie został przekazany do Muzeum Regionalnego w Gorlicach. Maria Sobańska pochodziła z hrabiowskiego, wpływowego rodu Skrzyńskich...
Rzeźba W loży zaprasza nas do stworzonego przez jej autorkę świata, do ówczesnego „tu i teraz”. Budzi ciekawość. Chcemy wiedzieć, w czym uczestniczy sportretowana kobieta, co sprawia, że ma tak rozmarzone spojrzenie, na kogo lub na co patrzy, dlaczego odłożyła lornetkę. Kim jest? Gdzie się znajduje? W teatrze, w operze? Nie dowiemy się tego dzisiaj. Rzeźba pochodzi prawdopodobnie z 1909 roku, a jej autorką jest Luna Amalia Drexler, o której próżno szukać informacji we współczesnych opracowaniach.
Waza o płaskim dnie i brzuścu stopniowo rozszerzającym się ku górze. Dookoła naczynia pełnoplastyczny ornament dekoracyjny przedstawiający krąg tańczących postaci trzymających się za ręce, tworzący równocześnie uchwyty naczynia. Powierzchnia wazy pokryta polewą koloru seledynowego.
Obraz ten, w charakterystycznym kształcie wydłużonego w pionie prostokąta, jest portretem żony artysty na tle wnętrza letniego mieszkania. Powstał w roku 1904 w Zakopanem, gdzie Mehofferowie przez kilka miesięcy wynajmowali nowo wzniesiony drewniany góralski dom.
Rzeźba przedstawia postać siedzącej kobiety w ujęciu od pasa w górę. Kobieta trzyma w ręku lornetkę i lekko wychyla się z loży, chcąc zapewne przyjrzeć się dokładniej szczegółom wydarzenia artystycznego, w którym bierze udział. Na jej twarzy widoczny jest wyraz zadowolenia, wręcz rozmarzenia.
Portrety dzieci zajmują w dorobku artystycznym Wyspiańskiego miejsce wyjątkowe. Pozbawione sentymentalizmu, potraktowane w sposób naturalny, czuły, z ogromną wrażliwością i realizmem, a zarazem w nowych i nieoczekiwanych ujęciach, odświeżyły zwyczajowe konotacje związane z tym gatunkiem. Także prezentowane Studium dziecka (Helenka z wazonem) to doskonały przykład maestrii Wyspiańskiego.
W 1895 roku Stanisław Wyspiański wykonał projekt polichromii do prezbiterium kościoła oo. Franciszkanów. Kompozycja składa się z trzech elementów: tytułowych upadłych aniołów do których mierzy z łuków grupa łuczników. Całość kompozycji zamyka postać Archanioła Michała strzegącego wrót do raju. Ideowym uzupełnieniem tego przedstawienia jest polichromia znajdująca się po przeciwległej stronie prezbiterium: Madonna z Dzieciątkiem oraz Caritas. Artysta w widoczny sposób zestawił z sobą dwie postawy życiowe oraz ukazał konsekwencje ich wyboru.
Wyspiański pozostawił dwanaście autoportretów. Każdy z nich jest fascynującym zapisem zmian fizycznych i aktualnego stanu emocjonalnego artysty, zgodnie z jego po wielokroć cytowanym przekonaniem, mówiącym, że: „człowiek (...) zmienia się bezpowrotnie, zmieniają go przeżycia i przemyślenia. Portret to odbicie chwili, odbicie artystyczne ujmujące rzecz do głębi”.
Feliks Jasieński (1861—1929), pseudonim „Manggha”, wybitny koneser sztuki, mecenas i kolekcjoner, był człowiekiem wszechstronnie wykształconym i uzdolnionym muzycznie. Swą działalnością na polu sztuki, poglądami, publikacjami, a także udostępnianiem zgromadzonych zbiorów, w tym bogatej kolekcji grafiki japońskiej i zachodnioeuropejskiej oraz przedmiotów użytkowych z Dalekiego Wschodu, wywarł znaczny wpływ na kulturę artystyczną Krakowa przełomu XIX i XX stulecia.
Flakon perfumowy ma kształt prostopadłościennej karafki z korkiem i jest wykonany z bezbarwnego szkła. Na korpusie flakonu widnieje papierowa owalna etykieta z napisem o secesyjnym kroju liter: „Cologne aux Fleurs / Falkiewicz / Poznań”.
Ten niewielki przedmiot przenosi nas w świat zbytkownych, wyrafinowanie urządzanych willi i salonów belle époque. Na przełomie XIX i XX wieku wnętrza projektowano spójnie wraz z wyposażeniem w jednolitym stylu secesji, rozpoczynając od witraży w oknach aż po suknie pani domu.
Flakon perfumowy niewielkich rozmiarów jest wykonany z bezbarwnego szkła, w kształcie spłaszczonej kuli o ściętej podstawie. Ścianki flakonu ukształtowane są reliefowo w promienie rozchodzące się od podstawy ku górze i krawędziom naczynia. Na flakonie widoczna jest aplikacja w postaci okucia ze złoconego metalu, miejscami zdobionego akcentami zielonej farby emaliowej.
Porcelanowy flakon perfumowy ma kształt prostopadłościennej karafki o zaokrąglonych kantach. Gwint flakonu oraz zakrętkę wykonano z metalu. Zakrętka jest złocona i ma formę kopulastą.
