Malarz Karol Kamieński, błędnie nazywany niekiedy Dominikiem, był synem Macieja Kamieńskiego, polskiego kompozytora pochodzenia słowackiego. Dysponujemy szczątkowymi informacjami na temat życia artysty. Wiadomo, że w roku 1792 mieszkał w Warszawie przy ulicy Piwnej. Dzięki pomocy ojca udało mu się wstąpić na dwór króla Stanisława Augusta Poniatowskiego.

W kolekcji Muzeum Manggha znajdują się 242 portrety autorstwa Andrzeja Wajdy z cyklu Znajome twarze. Jednym z nich jest rysunek podpisany przez artystę Stanisław Lem jak żywy. Rzeczywiście, podobieństwo zostało świetnie uchwycone za pomocą kilku mocnych linii i szrafowania, podobnie jak w wielu innych rysunkach z tej serii, szkicowanych na kartkach notesu lub zeszytu w kratkę.

W 1875 roku Ferdynand Olesiński otrzymał II nagrodę konkursową wysokości 20 zł reńskich nadaną przez dyrekcję Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych za rysunek perspektywiczny. Olesiński wykonał wówczas ołówkowy szkic ukazujący krużganki przy krakowskim kościele Franciszkanów. Rysunek perspektywiczny był jednym z przedmiotów nauczanych na drugim oddziale w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych. Studenci uczyli się także rysowania martwej natury, kopiowania oraz rysunku konturowego głów.

Antoni Jezierski (1859–1939) zaliczany jest do grona uczniów Jana Matejki. W krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych studiował w latach 1878–1882, a następnie, po powrocie ze stypendium we Włoszech, zapisał się w 1884 roku do Oddziału Kompozycyjnego prowadzonego przez Jana Matejkę.

Pochodzący z wielickiej górniczej rodziny Ferdynand Olesiński kształcił się w latach 1871–1883 krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych pod kierunkiem Floriana Cynka, Leopolda Löfflera, Feliksa Szynalewskiego, Henryka Grabowskiego, Izydora Jabłońskiego, a przede wszystkim Jana Matejki i Władysława Łuszczkiewicza. Był wyróżniającym się uczniem zdobywającym pochwały i nagrody.

10 listopada 1987 roku Andrzej Wajda otrzymał Nagrodę Kyoto za całokształt swojej twórczości i działalności na polu humanistyki. W ciągu kilku dni, które spędził wtedy z tej okazji w Kioto, dawnej stolicy Japonii, naszkicował kilkanaście rysunków przedstawiających miejsca, w których przebywał. Wśród nich znajdują się dwa ujęcia Kinkakuji (jap. „złoty pawilon”), wyjątkowego zabytku tego miasta. Nazwa budynku pochodzi od dekoracji ścian pokrytych płatkami złota.

W Kioto, dawnej stolicy cesarskiej, stoi Kiyomizu–dera (清水寺), buddyjski kompleks świątynny, którego nazwa „Czysta woda” pochodzi od wodospadu na rzece wypływającej ze zboczy góry Higashiyama. Główny pawilon świątyni poświęcony jest bogini Kannon (bodhisattwie uosabiającemu miłosierdzie) i jest jednym z ulubionych miejsc turystycznych, charakterystycznym ze względu na taras widokowy oparty na sześciokondygnacyjnej konstrukcji. Tłumy gości przybywają tam przede wszystkim podczas wiosennego kwitnienia wiśni oraz jesienią, gdy czerwienieją liście klonów.

Bezcenny rysunek prezentuje projekt sceny: „Właściwa obsługa wynalazku Pana Daguerre’a: po wojskowemu” z I aktu sztuki Wielopole, Wielopole w reżyserii Tadeusza Kantora. Kompozycja została wykonana tuszem i kredką oraz umieszczona w czarnym tekturowym passe-partout. Kontur postaci kobiety fotografa zaznaczono czarnym tuszem. Kobieta jest pochłonięta czynnością fotografowania/strzelania.

Znane wszystkim porzekadło głosi, że śmiech to zdrowie. Stąd też już starożytny teatr znał komedie, a sztuka karykaturę. Artur Schrőder pisał, iż karykatura „musi odtwarzać rzeczywiste, prawdziwe rysy modela, przesadzone i zaakcentowane na sposób specyalny, komiczny, ale taki, by widz mógł je łatwo rozpoznać. Karykaturzysta musi przy tem być doskonałym psychologiem”.

Zakopane, położone u podnóża Tatr, otoczone malowniczym widokiem, było prawdziwym rajem dla wszelkiej maści artystów. Poza inspiracjami, na które natykali się co krok, mogli tu zaznać również prawdziwej swobody twórczej i intelektualnej. Tu nie sięgały macki cenzury zaborców, można więc było bez większych przeszkód formułować i wyrażać swoje myśli. Nie dziwi zatem fakt, iż kiedy rozpoczęła się I wojna światowa mała wioska pod Giewontem stała się schronieniem dla wielu, którzy uciekali przed wojenną pożogą.