|
 „Fragment projektu malowidła ściennego” Karola Kamieńskiego Malarz Karol Kamieński, błędnie nazywany niekiedy Dominikiem, był synem Macieja Kamieńskiego, polskiego kompozytora pochodzenia słowackiego. Dysponujemy szczątkowymi informacjami na temat życia artysty. Wiadomo, że w roku 1792 mieszkał w Warszawie przy ulicy Piwnej. Dzięki pomocy ojca udało mu się wstąpić na dwór króla Stanisława Augusta Poniatowskiego. |
 „Głowa Niobe” Samuela Hirszenberga Samuel Hirszenberg studiował w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych od 1881 roku u Feliksa Szynalewskiego, Izydora Jabłońskiego i Władysława Łuszczkiewicza. W drugim semestrze studiów, w lutym 1882 roku, jako wyjątkowo zdolny student został przez grono profesorskie przeniesiony do oddziału drugiego. W tym też czasie potwierdził swoje zdolności... |
 Rysunek „Stanisław Lem jak żywy” Andrzeja Wajdy W kolekcji Muzeum Manggha znajdują się 242 portrety autorstwa Andrzeja Wajdy z cyklu Znajome twarze. Jednym z nich jest rysunek podpisany przez artystę Stanisław Lem jak żywy. Rzeczywiście, podobieństwo zostało świetnie uchwycone za pomocą kilku mocnych linii i szrafowania, podobnie jak w wielu innych rysunkach z tej serii, szkicowanych na kartkach notesu lub zeszytu w kratkę. |
 Dan Perjovschi, „Notes MOCAK Kraków” Rysunki w szkicowniku odnoszą się do spraw społecznych, ekonomicznych i artystycznych. Jest to krytyka naznaczona dowcipem, ale również goryczą. Minimalizm kreski i słowa, połączony został niezwykle inteligentnym konceptem. |
 „Widok wnętrza krużganków franciszkańskich w Krakowie” Ferdynanda Olesińskiego W 1875 roku Ferdynand Olesiński otrzymał II nagrodę konkursową wysokości 20 zł reńskich nadaną przez dyrekcję Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych za rysunek perspektywiczny. Olesiński wykonał wówczas ołówkowy szkic ukazujący krużganki przy krakowskim kościele Franciszkanów. Rysunek perspektywiczny był jednym z przedmiotów nauczanych na drugim oddziale w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych. Studenci uczyli się także rysowania martwej natury, kopiowania oraz rysunku konturowego głów. |
 „Studium popiersia młodego chłopca” Antoniego Jezierskiego Antoni Jezierski urodził się w roku 1859 w Ihrowicach w dawnym powiecie tarnopolskim (obecnie Ukraina). Po ukończeniu szkoły realnej we Lwowie, w latach 1878–1882 studiował w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych. W czasie nauki w SSP prace Jezierskiego zdobyły 4 nagrody. Młody malarz otrzymał również stypendium, dzięki któremu mógł wyjechać do Włoch, gdzie zwiedził Wenecję, Bolonię, Florencję i Rzym. Podczas pobytu w Italii Jezierski kopiował freski i obrazy. Po powrocie do Krakowa, w latach 1884–1887, kontynuował naukę w SSP w szkole kompozycji Jana Matejki. W roku 1890, dzięki kolejnemu stypendium, kontynuował naukę na akademii monachijskiej. Po powrocie do kraju tworzył w różnych miastach na Rusi. Zmarł w roku 1939 we Lwowie. |
 „Głowa mężczyzny” Antoniego Jezierskiego Antoni Jezierski (1859–1939) zaliczany jest do grona uczniów Jana Matejki. W krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych studiował w latach 1878–1882, a następnie, po powrocie ze stypendium we Włoszech, zapisał się w 1884 roku do Oddziału Kompozycyjnego prowadzonego przez Jana Matejkę. |
 „Studium antycznego popiersia” Wilhelma Moszyńskiego Niewiele wiadomo o Wilhelmie Moszyńskim. Urodził się w Zaborowie i zmarł przedwcześnie prawdopodobnie przed końcem 1885 roku. W latach 1875–1880 był uczniem w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych. |
 „Studium anatomiczne mięśni” Ferdynanda Olesińskiego Pochodzący z wielickiej górniczej rodziny Ferdynand Olesiński kształcił się w latach 1871–1883 krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych pod kierunkiem Floriana Cynka, Leopolda Löfflera, Feliksa Szynalewskiego, Henryka Grabowskiego, Izydora Jabłońskiego, a przede wszystkim Jana Matejki i Władysława Łuszczkiewicza. Był wyróżniającym się uczniem zdobywającym pochwały i nagrody. |
 „Akt męski” Adama Ciopcio-Siemianowicza Adam Siemianowicz (pierwotnie Ciopcio) urodził się w roku 1902 w Orenburgu nad rzeką Ural w Imperium Rosyjskim. Przyszły malarz był synem Szymona Ciopcio i Julii z domu Abramik, chłopów z Podlasia zesłanych na Ural w roku 1888. Chłopiec zaczął malować już Orenburgu. Tworzył wówczas przeważnie pejzaże utrzymane w stylistyce postimpresjonistycznej. |
 Rysunek „Złoty Pawilon w Kioto” Andrzeja Wajdy 10 listopada 1987 roku Andrzej Wajda otrzymał Nagrodę Kyoto za całokształt swojej twórczości i działalności na polu humanistyki. W ciągu kilku dni, które spędził wtedy z tej okazji w Kioto, dawnej stolicy Japonii, naszkicował kilkanaście rysunków przedstawiających miejsca, w których przebywał. Wśród nich znajdują się dwa ujęcia Kinkakuji (jap. „złoty pawilon”), wyjątkowego zabytku tego miasta. Nazwa budynku pochodzi od dekoracji ścian pokrytych płatkami złota. |
 Rysunek „Ryby” Andrzeja Wajdy Karpie są w Japonii symbolem utożsamianym z chłopcami, którym życzy się, by stawali się równie silni i wytrwali jak ryby. Każdego roku podczas japońskiego dnia dziecka, który dawniej był świętem wyłącznie chłopców, rodzice zawieszają na masztach przy domach latawce, przypominające kształtem rękawy lotnicze wskazujące siłę i kierunek wiatru. Mają one kształt karpi, a kolor każdego z nich związany jest z osobą, którą symbolizują: czarny karp to ojciec rodziny, czerwony — matka, inne kolory oznaczają dzieci. Według dawnych wierzeń zawieszone wysoko flagi mają zwrócić uwagę bóstw opiekuńczych, które unoszą się wysoko na niebie. |
 Rysunek „Kiyomizu-dera, Świątynia Czystej Wody” Andrzeja Wajdy W Kioto, dawnej stolicy cesarskiej, stoi Kiyomizu–dera (清水寺), buddyjski kompleks świątynny, którego nazwa „Czysta woda” pochodzi od wodospadu na rzece wypływającej ze zboczy góry Higashiyama. Główny pawilon świątyni poświęcony jest bogini Kannon (bodhisattwie uosabiającemu miłosierdzie) i jest jednym z ulubionych miejsc turystycznych, charakterystycznym ze względu na taras widokowy oparty na sześciokondygnacyjnej konstrukcji. Tłumy gości przybywają tam przede wszystkim podczas wiosennego kwitnienia wiśni oraz jesienią, gdy czerwienieją liście klonów. |
 Dwa szkice koncepcyjne budynku Mangghi Araty Isozakiego Legenda mówi, że gdy Andrzej Wajda odbierał nagrodę Fundacji Inamori, oznajmił, iż przeznacza ją na budowę „domu” dla kolekcji sztuki Dalekiego Wschodu, architekt Arata Isozaki zadeklarował zaś przygotowanie i przekazanie w formie podarunku projektu przyszłego centrum. Tak się też stało. |
 Rysunek sceny ze sztuki „Wielopole, Wielopole” autorstwa Tadeusza Kantora Bezcenny rysunek prezentuje projekt sceny: „Właściwa obsługa wynalazku Pana Daguerre’a: po wojskowemu” z I aktu sztuki Wielopole, Wielopole w reżyserii Tadeusza Kantora. Kompozycja została wykonana tuszem i kredką oraz umieszczona w czarnym tekturowym passe-partout. Kontur postaci kobiety fotografa zaznaczono czarnym tuszem. Kobieta jest pochłonięta czynnością fotografowania/strzelania. |
 Rysunek „Fugu” Andrzeja Wajdy Sportretowana ryba to słynna fugu (łac. Takifugu rubripes), czyli rozdymka tygrysia, która swoją popularność zawdzięcza znajdującej się w jej wnętrznościach (zwłaszcza w wątrobie i jajnikach), a także w ikrze tetrodotoksynie — truciźnie wielokrotnie przewyższającej swoją toksycznością cyjanek. Ryzyko związane ze spożyciem dania z fugu sprawia, że ma ona rzeszę miłośników — zarówno tych, którzy chętnie zamawiają potrawy przyrządzone przez dyplomowanych kucharzy, jak i twórców, którzy traktują ją jako motyw literacki i filmowy, narzędzie zbrodni lub samobójstwa... |
 Obraz „Karykatura Stanisława Witkiewicza” Kazimierza Sichulskiego Znane wszystkim porzekadło głosi, że śmiech to zdrowie. Stąd też już starożytny teatr znał komedie, a sztuka karykaturę. Artur Schrőder pisał, iż karykatura „musi odtwarzać rzeczywiste, prawdziwe rysy modela, przesadzone i zaakcentowane na sposób specyalny, komiczny, ale taki, by widz mógł je łatwo rozpoznać. Karykaturzysta musi przy tem być doskonałym psychologiem”. |
 Obraz „Karykatura Jacka Malczewskiego” Kazimierza Sichulskiego Zakopane, położone u podnóża Tatr, otoczone malowniczym widokiem, było prawdziwym rajem dla wszelkiej maści artystów. Poza inspiracjami, na które natykali się co krok, mogli tu zaznać również prawdziwej swobody twórczej i intelektualnej. Tu nie sięgały macki cenzury zaborców, można więc było bez większych przeszkód formułować i wyrażać swoje myśli. Nie dziwi zatem fakt, iż kiedy rozpoczęła się I wojna światowa mała wioska pod Giewontem stała się schronieniem dla wielu, którzy uciekali przed wojenną pożogą. |
 „Nagi młodzieniec” Stanisława Radziejowskiego Stanisław Józefat Rafał Dominik Radziejowski urodził się w rodzinie ziemiańskiej w Zegartowicach koło Wieliczki. Studia w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych rozpoczął prawdopodobnie już w roku akademickim 1874/1875 i miał studiować zaledwie rok. Informacja ta nie jest jednak potwierdzona. Z pewnością Radziejowski uczył się w SSP w latach 1880–1885 oraz 1888–1891 w oddziale kompozycyjnym Jana Matejki. W czasie studiów otrzymał kilka nagród... |
 „Projekt dekoracji wnętrza” Karola Kamieńskiego Malarz Karol Kamieński, błędnie nazywany niekiedy Dominikiem, był synem Macieja Kamieńskiego, polskiego kompozytora pochodzenia słowackiego. Dysponujemy szczątkowymi informacjami na temat życia artysty. Wiadomo, że w roku 1792 mieszkał w Warszawie przy ulicy Piwnej. Dzięki pomocy ojca udało mu się wstąpić na dwór króla Stanisława Augusta Poniatowskiego. |
