Rzeźba pełnoplastyczna przedstawia pozbawioną atrybutów postać św. Stanisława w stroju pontyfikalnym. Figura, pierwotnie usytuowana na szczycie fasady zachodniej katedry na Wawelu, została zdjęta w czasie prac konserwatorskich w roku 1898 i zastąpiona w roku następnym kopią wykonaną przez Zygmunta Langmana.
Tak zwana „Deska z Dębna” jest najstarszym znanym przykładem malarstwa tablicowego w Małopolsce. Przedstawienie namalowane temperą na desce lipowej z dodaniem srebrzenia i laserunków. Święte o ciemnych włosach, zwrócone lekko w bok, ubrane w długie tuniki i płaszcze, w rękach trzymają palmy.
Marcin Marciniak i Jan Sapiński nie przypuszczali, że poranek 3 maja 1909 roku przyniesie coś szczególnego i w jakikolwiek sposób zmieni ich życie. Podczas pracy w polu, po uderzeniu lemiesza jeden z nich natrafił na twardy przedmiot. Obrośnięte gliną naczynie okazało się jednym z najcenniejszych zachowanych zabytków rzemiosła artystycznego sztuki przedromańskiej związanej z początkiem chrześcijaństwa na ziemiach polskich.
Najstarsza rzeźba pełnoplastyczna znaleziona na Wawelu. Uważa się, że jest to rzeźbiarski element większego zespołu (detal wzbogacający portal drzwiowy lub część wyposażenia wnętrza budowli).
Relikwiarz włocławski (tzw. kruszwicki) powstał w 2. ćwierci XII wieku, przypuszczalnie w Szwabii, wiązany jest z warsztatem w Zwiefalten. Obiekt w kształcie prostokątnej, niskiej skrzyneczki na czterech nóżkach, wykonany z drewna dębowego pokrytego blachą miedzianą dekorowaną emalią żłobkową (niebieską, jasnoniebieską, białą i zieloną), grawerowaniem i złoceniem. Wieko relikwiarza zdobi scena Wniebowstąpienia, dwa boki dłuższe i jeden krótszy zawierają popiersia dziesięciu Apostołów w arkadach.
Płyta nagrobna, składająca się z dwóch elementów, została znaleziona w czasie prac archeologicznych prowadzonych w latach 1966–1975 w obrębie południowego skrzydła budynku nr 5 na Wawelu, pod kierunkiem Stanisława Kozieła i Mieczysława Frasia. Płyta nakrywała grobowiec, który znajduje się w obrębie apsydy zachodniej reliktów rotundy dwuapsydowej określonej przez badaczy jako kościół B.
Jest to najstarszy z datowanych darów Kazimierza Wielkiego dla kościołów polskich. Romańska forma podstawowych części składowych kielicha oraz niektórych motywów (np. okrągłołukowych arkadek) organicznie współistnieje tu z należącą do gotyku plastyczną dekoracją, wyróżniając to okazałe naczynie spośród innych reprezentacyjnych wyrobów złotniczych XIV wieku.
Czara włocławska to najcenniejszy i jeden z najstarszych zabytków rzemiosła artystycznego w zbiorach Muzeum Narodowego w Krakowie. Powstała w I połowie X wieku, przypuszczalnie w warsztacie znajdującym się na terenie Lotaryngii lub Alemanii. Wykuta w srebrze, ze śladami złocenia, z dekoracją rytowaną, puncowaną i niellowaną. Na powierzchni naczynia z czterema wypukłymi medalionami umieszczono 8 scen opowiadających historię wyzwolenia Izraela z niewoli Madianitów przez Gedeona...
