|
Czy wiesz, że Innowacje Rubensa Peter Paul Rubens wypracował nowy typ portretów konnych. Dotychczas stosowany układ, w tradycji tycjanowskiej (Portret konny Karola V), przedstawiał jeźdźca na koniu w ujęciu profilowym. Rubens zerwał z tym... |
 Rzeźba „Portret Zofii Potockiej” Walerego Gadomskiego W latach 1850—1858 Walery Gadomski studiował w Szkole Rysunku i Malarstwa w Krakowie pod kierunkiem Wojciecha Stattlera (rysunek i malarstwo) oraz Henryka Kossowskiego (rzeźba). Równolegle kształcił się u Franza Bauera w Akademii Sztuk Pięknych w Wiedniu (1856—1858). Walczył w powstaniu styczniowym. W latach 1876—1889 wykładał rzeźbę w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie. Wsławił się popiersiami wybitnych współczesnych mu osobistości, m.in. Jana Matejki czy Józefa Szujskiego, a także postaci historycznych (Wita Stwosza, Jana Długosza). Tym razem przedstawił postać nie mniej zasłużoną dla społeczności Krakowa i Krzeszowic — Zofię Potocką. |
 Portret fajumski Portret został zakupiony w Kairze przez żołnierzy Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich podczas II wojny światowej. Twarz mężczyzny ma owalny kształt, duże, migdałowate oczy z zaznaczonymi źrenicami, rzęsami i krzaczastymi brwiami. Nosi długie wąsy i czarną brodę okalającą całą twarz... |
 „Portret mężczyzny” Jána Kupeckýego Ján Kupecký urodził się w roku 1666 lub 1667 w rodzinie tkacza w Pezinok na terenie dzisiejszej Słowacji. Żeby uniknąć nauki tkactwa, na którą nalegał jego ojciec, młodzieniec w wieku 15 lat uciekł z domu. W zamku Holíč należącym do hrabiego Adama Czabora z Czabor (zm. 1691) poznał szwajcarskiego malarza Benedikta Klausa, który zatrudniony był w rezydencji jako konserwator. |
 „Portret podwójny małżeństwa Markowskich” Józefa Peszki Prezentowany portret przedstawia małżeństwo Markowskich – Józefa i Marię z Langelotów. Obraz powstał w drugim krakowskim okresie twórczości Peszki (od roku 1813). Józef Markowski (1758–1829), sportretowany wraz z żoną, był jednym z najważniejszych polskich naukowców tamtych czasów. |
 „Popiersie Juliana Fałata” Konstantego Laszczki Brązowy popiersiowy portret przedstawia Juliana Fałata (1853–1929) – następcę Matejki na stanowisku dyrektora Szkoły Sztuk Pięknych i pierwszego rektorznanya Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Fałat wybrany w 1895 roku na stanowisko dyrektora SSP przeprowadził reformę uczelni. Zlikwidował Matejkowską pracownię malarstwa historycznego i sprowadził do Krakowa liczne grono profesorów reprezentujących nowe nurty w sztuce. |
 Obraz „Portret Bogusława Janoty Bzowskiego” Mikołaja Strzegockiego Obraz przedstawia wizerunek Stefana Bogusława Janoty Bzowskiego znanego pod imieniem Bogusław. Był on synem Kazimierza i Marjanny z Dąbskich, urodzonym w 1821 roku w Gruszowie, zmarłym 1911 roku w Krakowie. Pochowany został wraz z żoną na cmentarzu Rakowickim w Krakowie. Zarządzał majątkiem we wsiach: Droginia, Radwan i Buk. Po nadaniu autonomii Galicji pełnił funkcje pierwszego marszałka Rady Powiatowej w Myślenicach. Z jego inicjatywy w tym mieście powstała Powiatowa Kasa Oszczędnościowa. W roku 1854 ożenił się Leonią hr. Stadnicką, z którą doczekał się dziewięciorga potomstwa. |
 Drzeworyt „Portret aktora Kōraiya Kinshō” Toshūsaia Sharaku Toshūsai Sharaku należy do najbardziej enigmatycznych artystów japońskich. Drzeworyty przez niego sygnowane pochodzą z okresu między majem 1794 a styczniem 1795 roku. Tematem wszystkich około 150 plansz są portrety aktorów kabuki — są to projekty o zdecydowanie innej, nowej formie ekspresji, często stojące na granicy karykatury. |
 Fotografia „Portret Karola Wojtyły — seniora” Portrety najbliższych (w tym Emilii Wojtyły) wisiały na ścianie wadowickiego mieszkania, potem trafiły na ul. Tyniecką 10, na której Karol Wojtyła, po zdaniu matury, zamieszkał wraz z ojcem. Były niemymi świadkami traumatycznych wydarzeń. Karol, wracając pewnego dnia do domu, znalazł ciało swojego ojca — o tym doświadczeniu bardzo trudno było mu wrócić do mieszkania. |
 Obraz „Portret króla Zygmunta I Starego” Portret króla Zygmunta I Starego stanowi jeden z nielicznych zachowanych malowanych wizerunków władcy. Badacze przypuszczali, że był pierwowzorem portretu nad wejściem do Kaplicy Zygmuntowskiej, przypisywanego nieznanemu z nazwiska malarzowi Andrzejowi. |
 Rzeźba „Portret Rzymianki” Głowa portretowa pochodzi z popiersia Rzymianki żyjącej w połowie III wieku. Realistyczny sposób opracowania rysów twarzy ukazuje kobietę w średnim wieku. Duże, patrzące wprost oczy i wąskie lekko zaciśnięte usta sugerują stanowczy charakter. Policzki są mięsiste, lecz z widocznymi kośćmi jarzmowymi, żuchwa masywna, wyraźnie zaznaczono też dość pełny podbródek. Sposób ułożenia włosów oddaje ówczesną modę, odwołującą się do fryzury wprowadzonej przez Julię Domnę, małżonkę cesarza Septymiusza Sewera. |
 Rzeźba „Popiersie hrabiego Kazimierza Potulickiego” Tomasza Oskara Sosnowskiego Rzeźba pochodzi z pałacu w Bobrku i przedstawia jednego z hrabiów Potulickich. Kłopot polega na tym, że nie do konca wiadomo, którego dokładnie. Mianem „Kazimierz hrabia Potulicki” określano bowiem w skrócie zarówno Kazimierza Ludwika Łukasza hr. Potulickiego z Więcborga h. Grzymała (1793—1871), jak i jego syna, Kazimierza Wojciecha hr. Potulickiego z Więcborga h. Grzymała (1820—1880). |
 Obraz „Portret Teresy z Czartoryskich Lubomirskiej” Élizabeth Louise Vigée-Lebrun Ozdobą pałacu sławuckiego był niewielkich wymiarów pastelowy portret ukazujący pełną wdzięku kilkunastoletnią dziewczynę. Przedstawia Teresę z Czartoryskich, córkę Józefa Klemensa, założyciela manufaktury porcelany w Korcu. Matką dziewczyny była słynąca z urody księżna Dorota z Jabłonowskich. |
 Obraz „Portret młodej Holenderki” Portrety książąt Sanguszków, jednego z najzamożniejszych i wpływowych rodów dawnej Rzeczpospolitej, oraz członków ich najbliższej rodziny tworzą liczną grupę w zbiorach tarnowskiego muzeum. Stanowiły one wyposażenie i ozdobę wnętrz pałacowych wielu książęcych rezydencji. Prezentowany portret pochodzi ze Sławuty, leżącej nad Horyniem, jedną z głównych rzek Wołynia (Ukraina). |
 Rzeźba „Popiersie Józefa Szujskiego” Józefa Hakowskiego Mały, zaledwie 40-centymetrowy posążek przedstawia jednego z najwybitniejszych krakowskich historyków i publicystów XIX stulecia, profesora krakowskiej Alma Mater, Józefa Szujskiego. Popiersie z brązu wyobraża mężczyznę w średnim wieku o wyrazistym spojrzeniu, wysokim czole, zaczesanych do tyłu włosach oraz krótko przystrzyżonej bródce z wąsami. |
 Obraz „Portret generała Henryka Dembińskiego” Henryka Rodakowskiego Obraz ukazuje Henryka Dembińskiego (1791—1864), weterana wojen napoleońskich, wybitnego dowódcę i stratega w powstaniu listopadowym, jednego z przywódców rewolucji węgierskiej 1848—1849, siedzącego w zamyśleniu, w namiocie sztabowym, z widoczną w dali, pod uchyloną zasłoną, sceną bitwy. Obraz symbolicznie nawiązuje do dzieła mistrza Rodakowskiego, Léona Cognieta (1794—1880), który po upadku powstania listopadowego namalował obraz Praga 1831, ukazujący świeże pobojowisko i stojącego na jego tle oficera, którego postawa i wyraz twarzy znamionowały nieugiętość i zapowiedź zemsty. |
 Rzeźba „Portret księcia Józefa Poniatowskiego” Jakuba Tatarkiewicza Książę Józef Poniatowski, bratanek ostatniego króla Polski, wódz naczelny wojsk Księstwa Warszawskiego, zginął w bitwie pod Lipskiem w 1813 roku. Śmierć w wodach rzeki Elstery zapoczątkowała kult jego postaci, silnie związany z legendą napoleońską. W 1817 roku ciało księcia złożono w krypcie św. Leonarda na Wawelu.
Popiersie jest autorską kopią studium do słynnego warszawskiego pomnika księcia Józefa Poniatowskiego dłuta Bertela Thorvaldsena. Jakub Tatarkiewicz, który, podobnie jak Konstanty Hegel i Paweł Maliński, był uczniem Thorvaldsena w rzymskiej Akademii św. Łukasza, z powodzeniem zaadaptował tu chłodny neoklasycyzm swego nauczyciela. |
 Ane Lan, „Woman of the World” Ane Lan, występując jako kobieta, reprezentuje swoją osobą obie płcie jednocześnie. W pracy Woman of the World dodatkowo przekracza granice narodowości, pochodzenia, dotykając problemów zarówno świata postkolonialnego, jak i krajów gospodarczo rozwiniętych. |
 Marcin Maciejowski, „Elżbieta Jaworowicz rozwiązuje problemy” Artysta wykorzystuje grę między obrazem a tekstem. Zestawia ze sobą wizerunek osoby oraz informację na temat wykonywanego przez nią zawodu i kontekstu sytuacyjnego. Dzięki temu powstaje wielowymiarowy portret osób bardzo dobrze nam znanych z mediów. |
 Marcin Maciejowski, „Krzysztof Rutkowski ściga przestępców” Artysta wykorzystuje grę między obrazem a tekstem. Zestawia ze sobą wizerunek osoby oraz informację na temat wykonywanego przez nią zawodu i kontekstu sytuacyjnego. Dzięki temu powstaje wielowymiarowy portret osób bardzo dobrze nam znanych z mediów. |
