W latach 1850—1858 Walery Gadomski studiował w Szkole Rysunku i Malarstwa w Krakowie pod kierunkiem Wojciecha Stattlera (rysunek i malarstwo) oraz Henryka Kossowskiego (rzeźba). Równolegle kształcił się u Franza Bauera w Akademii Sztuk Pięknych w Wiedniu (1856—1858). Walczył w powstaniu styczniowym. W latach 1876—1889 wykładał rzeźbę w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie. Wsławił się popiersiami wybitnych współczesnych mu osobistości, m.in. Jana Matejki czy Józefa Szujskiego, a także postaci historycznych (Wita Stwosza, Jana Długosza). Tym razem przedstawił postać nie mniej zasłużoną dla społeczności Krakowa i Krzeszowic — Zofię Potocką.

Ján Kupecký urodził się w roku 1666 lub 1667 w rodzinie tkacza w Pezinok na terenie dzisiejszej Słowacji. Żeby uniknąć nauki tkactwa, na którą nalegał jego ojciec, młodzieniec w wieku 15 lat uciekł z domu. W zamku Holíč należącym do hrabiego Adama Czabora z Czabor (zm. 1691) poznał szwajcarskiego malarza Benedikta Klausa, który zatrudniony był w rezydencji jako konserwator.

Brązowy popiersiowy portret przedstawia Juliana Fałata (1853–1929) – następcę Matejki na stanowisku dyrektora Szkoły Sztuk Pięknych i pierwszego rektorznanya Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Fałat wybrany w 1895 roku na stanowisko dyrektora SSP przeprowadził reformę uczelni. Zlikwidował Matejkowską pracownię malarstwa historycznego i sprowadził do Krakowa liczne grono profesorów reprezentujących nowe nurty w sztuce.

Toshūsai Sharaku należy do najbardziej enigmatycznych artystów japońskich. Drzeworyty przez niego sygnowane pochodzą z okresu między majem 1794 a styczniem 1795 roku. Tematem wszystkich około 150 plansz są portrety aktorów kabuki — są to projekty o zdecydowanie innej, nowej formie ekspresji, często stojące na granicy karykatury.

Rzeźba pochodzi z pałacu w Bobrku i przedstawia jednego z hrabiów Potulickich. Kłopot polega na tym, że nie do konca wiadomo, którego dokładnie. Mianem „Kazimierz hrabia Potulicki” określano bowiem w skrócie zarówno Kazimierza Ludwika Łukasza hr. Potulickiego z Więcborga h. Grzymała (1793—1871), jak i jego syna, Kazimierza Wojciecha hr. Potulickiego z Więcborga h. Grzymała (1820—1880). 

Mały, zaledwie 40-centymetrowy posążek przedstawia jednego z najwybitniejszych krakowskich historyków i publicystów XIX stulecia, profesora krakowskiej Alma Mater, Józefa Szujskiego. Popiersie z brązu wyobraża mężczyznę w średnim wieku o wyrazistym spojrzeniu, wysokim czole, zaczesanych do tyłu włosach oraz krótko przystrzyżonej bródce z wąsami.

Książę Józef Poniatowski, bratanek ostatniego króla Polski, wódz naczelny wojsk Księstwa Warszawskiego, zginął w bitwie pod Lipskiem w 1813 roku. Śmierć w wodach rzeki Elstery zapoczątkowała kult jego postaci, silnie związany z legendą napoleońską. W 1817 roku ciało księcia złożono w krypcie św. Leonarda na Wawelu.
Popiersie jest autorską kopią studium do słynnego warszawskiego pomnika księcia Józefa Poniatowskiego dłuta Bertela Thorvaldsena. Jakub Tatarkiewicz, który, podobnie jak Konstanty Hegel i Paweł Maliński, był uczniem Thorvaldsena w rzymskiej Akademii św. Łukasza, z powodzeniem zaadaptował tu chłodny neoklasycyzm swego nauczyciela.

Artysta wykorzystuje grę między obrazem a tekstem. Zestawia ze sobą wizerunek osoby oraz informację na temat wykonywanego przez nią zawodu i kontekstu sytuacyjnego. Dzięki temu powstaje wielowymiarowy portret osób bardzo dobrze nam znanych z mediów.

Grupowy konterfekt galicyjskich Żydów należy do późnych dzieł Piotra Michałowskiego (1800—1855). Powstał w czasie, kiedy artysta — uprawiający malarstwo, jako hobby — gospodarował w majątku Bolestraszyce, nieopodal Przemyśla. Obraz ten, stanowiący właściwie studium olejne, przypomina swym charakterem XVII-wieczne portrety holenderskie. Z mrocznej, abstrakcyjnej przestrzeni wyłaniają się popiersia pięciu Żydów w różnym wieku: od patriarchalnego starca pośrodku, poprzez mężczyzn dojrzałych, w sile wieku i nieco młodszych, po ukazanego z lewej strony młodzieńca o ironicznym obliczu i charakterystycznych pejsach. Dwaj modele pośrodku noszą na głowach rytualne tkaniny — tałesy.