Ane Lan, występując jako kobieta, reprezentuje swoją osobą obie płcie jednocześnie. W pracy Woman of the World dodatkowo przekracza granice narodowości, pochodzenia, dotykając problemów zarówno świata postkolonialnego, jak i krajów gospodarczo rozwiniętych.
Strój według projektu Stanisława Wyspiańskiego, jaki co roku zakłada krakowski Lajkonik, waży aż 40 kg. Pomimo zdarzających się często czerwcowych upałów, musi on odtańczyć trzy rytualne tańce z sześciometrową chorągwią. Sama tradycja pochodu jest starsza — wcześniej jednak członkowie orszaku ubrani...
Życzenia noworoczne składane domownikom w odwiedzanych przez kolędników domach wyrażane były nie tylko słownie, poprzez odśpiewanie tak zwanych kolęd życzących oraz okolędowań kierowanych do każdego z mieszkańców. Oddawano je również poprzez sens życzeniowy elementów obrzędowych, czyli rytualnych zachowań kolędników i symboliczne znaczenie ich strojów i rekwizytów.
Sytuacja aktorek teatru miejskiego na początku XX wieku nie była łatwa. Warunki pracy były trudne, a kontrakty obligowały aktorów między innymi do nauczenia się w ciągu doby dwóch arkuszy prozy lub jednego arkusza wiersza (w sezonie grano do 100 nowych tytułów i wznowień, premierę przygotowywano w...
Jadwiga Mrozowska zamówiła ten kostium z myślą o swojej roli w Makbecie Williama Shakespeare’a podczas jej gościnnych występów w Teatrze im. Juliusza Słowackiego w Krakowie. Aktorka wystąpiła w tym dramacie 4 stycznia 1913 roku. Premiera przedstawienia odbyła się dwa lata wcześniej, 30 grudnia 1911 roku, a spektakl wyreżyserował Maksymilian Węgrzyn. Kostium do roli Lady Makbet został zaprojektowany i wykonany specjalnie dla Mrozowskiej przez znanego mediolańskiego rysownika i projektanta teatralnego Luigiego Sapellego, pseudonim Caramba. Niezmiernie interesujące jest, że Luigi Sapelli Caramba był także założycielem i właścicielem słynnej firmy Art House Caramba, szyjącej kostiumy dla najważniejszych teatrów, takich jak La Scala w Mediolanie, La Fenice w Wenecji, Teatro Regio w Turynie czy Metropolitan Opera w Nowym Jorku.
Dziad śmiguśny (również tzw. dziad śmigustny, słomiak), przebranie chłopca lub młodego mężczyzny chodzącego od domu do domu „po śmigusie” w Poniedziałek Wielkanocny w Małopolsce, we wsiach w okolicach Limanowej. Drewniany stelaż–manekin imituje postać stojącego człowieka. Ręce, nogi oraz tułów okręcone są ściśle przylegającymi do marynarki i spodni, zakrywającymi całą postać słomianymi warkoczami tworzącymi „ubranie” postaci wraz zapięciem na guzy z patyczków i słomiane pętelki.
Punktem wyjścia dla spektaklu Rakieta był tekst futurystycznego poematu Anatola Sterna Europa, opublikowanego w 1929 roku. Został on przetworzony przez członków Grupy Strupek za pomocą współczesnego internetowego narzędzia – translatora Google – aż do uzyskania absurdalnej, zmechanicyzowanej formy językowej. Przetrwała w niej jednak esencja oryginalnego poematu i zawarta w niej opowieść o brutalności dwudziestowiecznej historii, pułapkach totalitaryzmu i triumfie przemocy, której grozę podkreślały upiorne dźwięki wydobywane z thereminu (elektroakustycznego instrumentu muzycznego skonstruowanego w latach 20. przez radzieckiego fizyka Lwa Termena).
Napierśnik wykonany z blachy żelaznej, na krawędziach wyłożony przynitowanymi, mosiężnymi, wycinanymi lamówkami. Zdobiony pośrodku przynitowanym krzyżem kawalerskim wykonanym z mosiężnej blachy.
W wyniku konkursu autorką projektów kostiumów oraz scenografii do baletu Harnasie Karola Szymanowskiego została Irena Lorentowicz, scenografka i malarka, absolwentka Szkoły Sztuk Pięknych w Warszawie. Projekty kostiumów, wraz z rysunkami i makietami dekoracji, wystawiono 24 kwietnia 1936 roku w salach Orbisu, nieopodal budynku Opery. Za scenografię do tego spektaklu Irena Lorentowicz zdobyła I nagrodę w konkursie Grand l'Opera i pięcioletnie stypendium rządu francuskiego. Dekoracje do Harnasiów spłonęły we wrześniu roku 1936 w pożarze gmachu Opery Paryskiej.
Praca unaocznia proces wzrostu, dojrzewania i rozkładu. Równocześnie w sposób naturalny kojarzy się z wielkanocnym wysiewem rzeżuchy, która staje się przez to symbolem nowego życia. Procesualny charakter dzieła sztuki współgra z naturalnymi procesami ziemi. To także tęsknota za zespoleniem z naturą, która jest obecna w innych pracach artystki.
W powszechnej świadomości najstarszym polskim odznaczeniem jest Order Orła Białego. Może nie wszyscy wiedzą, że poprzedziły go aż dwa inne odznaczenia...
