Naczynie cynowe identyfikowane jako misa kościelna. Mogło służyć w czasie chrztu lub w czasie innych czynności liturgicznych, na przykład jako umywalka kapłańska, tak zwany lawaterz. Pochodzi prawdopodobnie z jednego z drewnianych kościołów w Kętach, które zostały rozebrane na polecenie władz austriackich. Kościoły te znajdowały się przy ulicy Świętokrzyskiej i Wszystkich Świętych. Rozebrano je po wielkim pożarze w 1797 roku.

Nowa Huta miała wyjątkowe szczęście do całej rzeszy znakomitych fotografików. Niektórzy towarzyszyli jej nieomal od pierwszego dnia powstania. Innych przyciągał „romantyzm budów” bądź dostawali tu po prostu mieszkanie. Kolejni przyjeżdżali wykonać zlecenie redakcji...

Karol Wojtyła przyjął święcenia kapłańskie 1 listopada 1946 roku z rąk Kardynała Sapiehy. Mszę prymicyjną odprawił następnego dnia w krypcie św. Leonarda w Katedrze Wawelskiej.
Decyzję o wstąpieniu do seminarium podjął w 1942 roku (wstąpił do niego w październiku, choć już od wczesnego dzieciństwa wszystko wskazywało na wybór takiej drogi). Seminarium krakowskie w czasach okupacji działało w konspiracji. Po 6 sierpnia 1944 roku, nazywanym „czarną niedzielą” — kiedy to w wyniku akcji odwetowej za wybuch powstania warszawskiego gestapo zatrzymało bardzo wielu młodych mężczyzn, w tym także duchownych — młodzi klerycy ukrywali się w pałacu biskupim pod opieką kardynała Sapiehy.

W 1845 roku w Pamiątce z Krakowa Józef Mączyński wspomniał o istnieniu dwóch „starożytnych pieców” w pałacu biskupim w Krakowie. Piece zbudowane z kafli dekorowanych herbami biskupów: Marcina Szyszkowskiego (Ostoja) oraz Piotra Gembickiego (Nałęcz) już w połowie XVIII wieku były w złym stanie, co odnotowano w rewizjach pałacu. Jednak dzięki dużym, barwnym kaflom były z pewnością bardzo dekoracyjne. Niestety, w roku 1850 piece podzieliły los pałacu biskupiego, który spłonął podczas wielkiego pożaru Krakowa, a do dziś zachowały się jedynie pojedyncze kafle oraz ich fragmenty.

Prezentowany obiekt to bordowy płaszcz biskupi Karola Wojtyły zapinany na ozdobną haftkę. W komplecie znajduje się bordowy biret.

Szkaplerz, którego tradycja sięga XIII wieku, to z jednej strony przywilej, z drugiej — zobowiązanie. Ktoś, kto go przyjmuje, praktykując wedle zaleceń nabożeństwo (za sprawą Jana XXII, który ogłosił „przywilej sobotni”), otrzymuje obietnicę tego, że w pierwszą sobotę po śmierci zostanie wybawiony... 

Hermą nazywane są relikwiarze przybierające formy antropomorficzne, szczególnie popiersia, na których froncie znajduje się reservaculum na relikwię. Cechy stylistyczne tej rzeźby, w tym szczególnie charakterystyczny sposób rzeźbienia twarzy i włosów pozwala ją przypisać do grupy rzeźb małopolskich powstałych w warsztacie anonimowego Mistrza tworzącego w nurcie górnoreńsko-monachijskim. 

Stuła jest częścią stroju liturgicznego używanego w liturgii wielu Kościołów chrześcijańskich. Ten długi pas tkaniny zakładany jest na szyję kapłana, a jego końce swobodnie opadają na pierś (w przypadku diakona zakładana jest ukośnie: z lewego ramienia na prawą stronę). Stuły jako elementu wchodzącego w skład zestawu szat liturgicznych używa się od początku średniowiecza. Symbolizuje ona urząd duchowny jako jarzmo Boże.

Zabytek datowany jest na przełom XVII i XVIII wieku i pochodzi z rozebranego w 1894 roku szczawnickiego drewnianego kościoła, wzniesionego w 1550 roku. 

W filmie Digital Church Wael Shawky próbuje połączyć dwa światy, chrześcijański i islamski, poprzez odtworzenie w przestrzeni kościoła katolickiego sury poświęconej życiu Marii, matki Jezusa, zapisanej w świętej księdze muzułmanów. Artysta wykorzystuje tradycyjną dla świata islamskiego śpiewną recytację wersetów, posługując się przy tym językiem arabskim, do niedawna uznawanym za jedyny język, w którym tekst Koranu miał wartość modlitewną. Mimo że recytowana sura dotyczy wydarzeń dobrze znanych chrześcijańskim wiernym, forma jej przekazywania jest dla nich obca i niezrozumiała, a nawet – ze względu na wybór miejsca recytacji – może być odebrana jako bluźniercza.