Biała sutanna zapinana na małe guziki (podobnie jak czerwone buty) stanowi codzienny strój papieża. Biel symbolizuje czystość duszy i ciała. Historia papieskiego stroju takiej barwy sięga czasów Piusa V — dominikanina, który podczas swojego pontyfikatu (1566–1577) wprowadzał postanowienia soboru trydenckiego związane między innymi z odnowieniem obyczajów hierarchii Kościoła. Sutanna, która należała do Jana Pawła II, jest szczególna ze względu na to, że na jednej z wewnętrznych kieszonek wyszyto adnotację „6–10 VI 1979 r. Kraków” — datę, która pokrywa się z datą pierwszej pielgrzymki do Polski (2–10 VI 1979 roku).
Karol Wojtyła przyjął święcenia kapłańskie 1 listopada 1946 roku z rąk Kardynała Sapiehy. Mszę prymicyjną odprawił następnego dnia w krypcie św. Leonarda w Katedrze Wawelskiej. Decyzję o wstąpieniu do seminarium podjął w 1942 roku (wstąpił do niego w październiku, choć już od wczesnego dzieciństwa wszystko wskazywało na wybór takiej drogi). Seminarium krakowskie w czasach okupacji działało w konspiracji. Po 6 sierpnia 1944 roku, nazywanym „czarną niedzielą” — kiedy to w wyniku akcji odwetowej za wybuch powstania warszawskiego gestapo zatrzymało bardzo wielu młodych mężczyzn, w tym także duchownych — młodzi klerycy ukrywali się w pałacu biskupim pod opieką kardynała Sapiehy.
Biała, suto marszczona komża zapinana z przodu na guziczek. Przy rękawach zdobiona białym haftem na czerwonej podbitce. Na prawym rękawie widoczne są dwie małe plamki.
Prezentowany obiekt to bordowy płaszcz biskupi Karola Wojtyły zapinany na ozdobną haftkę. W komplecie znajduje się bordowy biret.
Czerwona sutanna to strój kardynalski Karola Wojtyły. Wykonano ją z cienkiego materiału. W skład kompletu wchodzi również pelerynka (mucet) wzmocniona dodatkowym podbiciem oraz biret.
Najstarsza wzmianka o racjonale biskupów krakowskich znajduje się w Kalendarzu Krakowskim, gdzie pod rokiem 1347 zapisano: obiit Johannes Grotkonis episcopus famosus Cracoviensis, qui [...] racionale quod vocatur alio nomine palium beati Petri, a sede apostolica impetravit (z łac.: „zmarł Jan Grotowic sławnej pamięci biskup krakowski, który […] uzyskał w Stolicy Piotrowej przywilej używania racjonału, zwanego inaczej płaszczem św. Piotra”). W biogramie Grotowica zamieszczonym w Vitae episcoporum cracoviensium Jan Długosz (zm. 1480) opisał okoliczności, w jakich doszło do uzyskania przywileju używania racjonału. Według kronikarza stało się to w czasie pobytu biskupa w Awinione na dworze papieża Benedykta XII w roku 1341.
Stuła krótsza, podobnie jak stuła dłuższa z tego samego kompletu szat, została uszyta z czerwonego atłasu jedwabnego, z wzorem roślinnym broszowanym złotą nicią. Zakończenie obszyto złotą lamówką (galonem) o geometrycznym wzorze o szerokości 1,2 cm. Na zakończeniach i w części środkowej ozdobiono ją krzyżami ze złotej lamówki. Dodatkowo na środku, w XX wieku, doszyto kołnierzyk z kawałka koronki.
Stuła jest częścią stroju liturgicznego używanego w liturgii wielu Kościołów chrześcijańskich. Ten długi pas tkaniny zakładany jest na szyję kapłana, a jego końce swobodnie opadają na pierś (w przypadku diakona zakładana jest ukośnie: z lewego ramienia na prawą stronę). Stuły jako elementu wchodzącego w skład zestawu szat liturgicznych używa się od początku średniowiecza. Symbolizuje ona urząd duchowny jako jarzmo Boże.
Prezentowany ornat pochodzi z kościoła parafialnego św. Izydora w Jaroszowicach, jednak funkcjonuje powszechnie pod nazwą „ornat z Wadowic”, gdyż znalazł się później w tamtejszym kościele parafialnym Ofiarowania Najświętszej Panny Marii. W latach 1992–1993 został poddany konserwacji w klasztorze Klarysek w Starym Sączu.
Ornaty to wierzchnie szaty zakładane przez kapłanów w obrządku rzymskokatolickim do prowadzenia mszy świętej. Ich kolorystyka nie jest obojętna i zależy przede wszystkim od okresu w roku liturgicznym. Prezentowany barokowy ornat reprezentuje tak zwany typ rzymski.
Kapa to długie i szerokie okrycie, zakładane na ramiona i spinane na piersiach podczas liturgii godzin, sprawowania sakramentów poza mszą św. oraz wystawieniem Najświętszego Sakramentu. Ma prawo ją zakładać: biskup, prezbiter, a za zgodą Stolicy Apostolskiej także diakon. Kolor używanej podczas liturgii szaty nie jest obojętny.
Ornat ewoluował z wierzchniej szaty rzymskiej, która była rodzajem płaszcza bez rękawów, z jednym tylko małym otworem na głowę. Ornatu używano przy wszystkich czynnościach kapłańskich. Od XIII wieku zaczęto go skracać z boku, by nie krępował rąk, aż w XVII wieku, kiedy pozostały już tylko dwa płaty materiału: z przodu i z tyłu. Równocześnie ornat przyozdabiano coraz bogatszymi haftami.
Dalmatyka noszona była przez Greków i Rzymian jako luźne, sięgające stóp okrycie osób świeckich z długimi szerokimi rękawami oraz dwoma pionowymi purpurowymi pasami, tzw. clavi. W II wieku za pośrednictwem Bizancjum przyjęła się w Zachodniej Europie na terenach dzisiejszej Dalmacji w okresie Merowingów i Karolingów. Dalmatyka funkcjonuje jako szata liturgiczna od V wieku, kiedy to znikła z ubiorów świeckich.
Ornat biały z haftowaną purpurową kolumną. Rodzaj haftu pozwala go datować na ok. 1600 rok. Został wykonany m.in. złotą i srebrną nicią, ściegami kładzionymi częściowo na podłożeniu na tkaninie jedwabnej lansowanej złotym drucikiem. U dołu szaty w kolumnie ornatu został delikatnie, lecz czytelnie wkomponowany herb rodu Lubomirskich — Szreniawa. Tkanina boków żakardowa z efektem adamaszku, pochodzi z XIX wieku.
Ornat stanowi podstawowy element stroju liturgicznego używanego przez duchowieństwo podczas sprawowania liturgii. Jest to ubiór wierzchni, zakładany na albę (bądź komżę/rokietę w zależności od godności kościelnej) i stułę. Jego nazwa pochodzi od łacińskiego słowa ornatus, oznaczającego po prostu strój, ubiór. Ornat, mimo zachowania tej samej funkcji i ogólnego kształtu przez wszystkie wieki trwania chrześcijaństwa, przeszedł swoistą ewolucję formalną i symboliczną, przyjmując ostatecznie znany dziś wygląd.
Kapłan każdej z religii ‒ jako osoba godna odprawiania czynności kultowych, pośrednicząca w kontakcie ludzi z bogiem (bogami) ‒ był postacią nobilitowaną w społeczeństwie. Stąd też kapłanów, jako warstwę społeczną, wyróżniał spośród ludności odpowiedni strój, właściwy ich godności i reprezentowanym przez nich czynnościom. Obecna forma elementów stroju liturgicznego duchownych Kościoła rzymskokatolickiego i obrządku wschodniego ma genezę sięgającą początków chrześcijaństwa. Wyznawcy nauki Chrystusa w związku z niebezpieczeństwem prześladowań i ubóstwem pierwszego Kościoła nie posługiwali się oficjalnym strojem towarzyszącym praktyce kultu. Podczas modlitwy mężczyźni mieli odkrytą głowę, kobiety – przesłoniętą welonem. Osoby sprawujące liturgię początkowo nie używały specjalnych szat, korzystano z tych, które ówcześnie noszone były przez Rzymian.
