Wawelska buława jest okazem luksusowej broni paradnej. Jej proweniencja artystyczna jest trudna do jednoznacznego określenia. Ze względu na kompozycję oraz typ dekoracji można by ją zaliczyć do wyrobów tureckich, jednak charakterystyczne, wykwintne zestawienie złota i błękitnej emalii skłania badaczy do uznania jej za dzieło perskie.
Laska wójtowska została przekazana do Muzeum Historycznego Miasta Krakowa przez władze Krakowa w 1951 roku. Drewniana laska zakończona rzeźbioną gałką w kształcie głowy mężczyzny. Mężczyzna z krótką bródką ma na głowie turban ozdobiony kwiatem. Ta dekoracyjna laska była insygnium władzy wójtowskiej...
Buzdygan, czyli broń obuchowa złożona z trzonka i osadzonej na nim głowicy z pionowo ustawionych płytek – piór, był powszechnie używany w wojsku polskim w XVII i XVIII wieku jako broń dystynkcyjna, oznaczająca stopień rotmistrza i pułkownika. Według tradycji prezentowany buzdygan należał do Stefana Czarnieckiego, kasztelana kijowskiego, później hetmana polnego koronnego.
Buzdygany cechowe były oznaką władzy starszych cechu. Nie bez powodu były naśladownictwem buzdyganów wojskowych noszonych przez ówczesnych oficerów. Buzdygan składał się z trzonu i głowicy złożonej z promieniście ułożonych wypustek, zwanych piórami. Prezentowany zabytek należał do krakowskiego...
Prezentowana laska stanowiła insygnium władzy wójtowskiej. Powstała w 1810 roku, o czym wiemy dzięki wyrytej na jej gałce dacie. Wokół niej umieszczono też napis: „Państwo Zwierzyniec + Wieś Zwierzyniec”.
Pod koniec XIX wieku niezwykle silne były nastroje patriotyczne wśród Polaków, a królowa Jadwiga coraz częściej stawała się symbolem świetnej przeszłości narodu pozbawionego wówczas niepodległości. Kult Jadwigi nasilił się szczególnie w dobie obchodów pięćsetlecia chrztu Litwy i unii w Krewie w roku 1886. Do otwarcia grobu Andegawenki doszło 22 stycznia 1887 roku podczas rozpoczętej z inicjatywy kardynała Albina Dunajewskiego konserwacji prezbiterium katedry na Wawelu.
Tron, dekoracyjny fotel (atrybut władzy i dostojeństwa) z drewna hebanowego, składający się z 6 elementów łączonych kołkami. Siedzisko, elementy oparcia oraz podnóżka wykonane ze sznurka plecionego z liści palmowych. Elementy zdobnicze znajdujące się na zwieńczeniu oparcia wykonane techniką inkrustacji kością słoniową.
Berełko pochodzi z krakowskiego ratusza. Jako insygnium burmistrza stanowiło własność magistratu. Forma berełka symbolizuje władzę, nawiązuje do bereł królewskich, czy też uniwersyteckich (rektorskich). Wykonano je ze srebra, niektóre elementy pozłocono. Dolna część rękojeści ma przekrój sześcioboczny, górna — okrągły, przedzielone są wypukłymi pierścieniami. Głowica berełka zwieńczona jest krążkiem i wykończona ażurowym fryzem lilijek.
Znalezisko pochodzi z badań wykopaliskowych prowadzonych w Jaskini Maszyckiej przez Godfryda Ossowskiego w 1883 r. Niezwykłe odkrycia dokonane w tej niewielkiej grocie, położonej w otulinie parku ojcowskiego w podkrakowskich Maszycach, pozwoliły archeologom wniknąć w trudno dostępną sferę kultury duchowej pierwotnych mieszkańców jaskini — górnopaleolitycznych łowców, nosicieli tzw. magdaleńskiej tradycji kulturowej.
Srebrny kur Krakowskiego Bractwa Kurkowego to jeden z najcenniejszych zabytków Muzeum Historycznego Miasta Krakowa. Wybitne dzieło złotnicze renesansowego Krakowa. Niestety nie znamy ani artysty, ani pracowni złotniczej, która rzeźbę ptaka wykonała. Nieliczne z bractw kurkowych mogą się poszczycić...
Skrzynie cechowe były szczególnie cenne — nazywano je inaczej ladami albo matkami i darzono ogromnym szacunkiem. Szczególnie celebrowany był moment podniesienia wieka i otwarcia skrzyni, które odbywało się zawsze w atmosferze powagi i skupienia. Czynności administracyjne i prawne...
