Prezentowany obraz ze zbiorów Muzeum Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie jest dziełem nietypowym w twórczości Wędrychowskiego. Przedstawia ono bliżej nieokreślone poselstwo polskie na audiencji u sułtana Imperium Osmańskiego. Stroje postaci i wnętrze odwołują się do XVII i XVIII wieku. Scena odbywa się w wiernie oddanym realnym wnętrzu – Arz Odası, sali audiencji pałacu Topkapı w Stambule. Posłowie, zgodnie z tureckim obyczajem, na własne stroje mają nałożone specjalne kaftany, w które ubierano posłów przed wizytą u wielkiego wezyra lub sułtana. Ten bogato zdobiony ubiór był bardzo pożądany przez polskich przybyszów. 

Autentyczność jest w dzisiejszym świecie rosnącą potrzebą. I choć samo pojęcie wymyka się definicjom, w problematyce dziedzictwa kulturowego jest jednym z kryteriów jakości. Nad autentycznością zastanawiamy się, obcując z obiektem historycznym. Chcemy wiedzieć, co jest prawdziwe, oryginalne, pragniemy namacalnego kontaktu z przeszłością. 

Rzecz miała miejscu w Paryżu, w okolicach słynnej karuzeli – ogromnego diabelskiego koła – zwanej La Grande Roue (utrwalonej później na obrazie Szermierka). Była niedziela, 6 kwietnia 1914 roku. O godzinie 11.15 stanęli naprzeciwko siebie Leon Chwistek i Władysław Dunin-Borkowski, rówieśnicy i koledzy po fachu, jeszcze z czasów studiów w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Obaj znaleźli się w Paryżu, by kontynuować swoje studia, Chwistek – rysunek, a Borkowski – malarstwo. Obaj byli też zaangażowani w działalność paryskiego oddziału paramilitarnego Związku Strzeleckiego będącego podstawą Legionów Polskich Józefa Piłsudskiego, do których wkrótce obaj zresztą wstąpili.

Kopiec Piłsudskiego to najmłodszy i największy z czterech krakowskich kopców, usypany na szczycie Sowińca znajdującego się w Lesie Wolskim. W 1934 roku Związek Legionistów Polskich wysunął pomysł usypania kopca-pomnika walki narodu o niepodległość. Kopiec zaczęto sypać 6 sierpnia 1934 roku w 20. rocznicę wymarszu z Krakowa I Kompanii Kadrowej Legionów.

Kim był Marcin Kromer, autor XVI-wiecznej pracy na temat historii Polski, której dwa różne wydania — najstarsze i najpełniejsze — prezentujemy na naszym portalu?

Koszyce były niegdyś miastem królewskim, przez które przechodziły ważne szlaki handlowe. Warto poznać długą i bogatą historię miejscowości, która odegrała również niebagatelną rolę w trakcie powstania styczniowego 1863 roku. To w jego wyniku utraciła też prawa miejskie, których już nigdy nie odzyskała.

Duża urna w formie walca, na okrągłej płaskiej podstawie, wsparta na trzech stylizowanych łapach zwierzęcych. Na brzegu urny orzeł w koronie z rozpostartymi skrzydłami. Na ściance zewnętrznej urny mapa II Rzeczypospolitej z zaznaczonymi wszystkimi lotniskami, nad nią samolot w locie. Dalej na prawo buława marszałkowska i stosowny napis. Pobrano do niej ziemię z 40 lotnisk. Uroczystość na kopcu odbyła się 20 października 1935 roku. Na ścianach zewnętrznych urny mapa Polski, nad nią samolot w locie. Z prawej strony buława marszałkowska, dalej po prawej napis w sześciu wierszach: „ZIEMIA NA KOPIEC MARSZAŁKA JÓZEFA PIŁSUDSKIEGO ZE WSZYSTKICH LOTNISK POLSKICH”.

Jeden z nielicznych zachowanych egzemplarzy z 1792 roku.  Krzyż równoramienny z krawędziami ramion wyciętymi w lekki łuk. Na awersie ramiona pokryte czarną emalią, z pozostawioną złotą ramką na obrzeżu. Na ramionach dewiza orderu: VIR | TUTI | MILI | TARI. Na przecięciu ramion krzyża okrągła tarcza środkowa, na obrzeżu pokryta wieńcem z liści laurowych emaliowanych na zielono.

Prezentowany starodruk to najpełniejsze wydanie jednego z najbardziej znanych dzieł Marcina Kromera, wydanego po raz pierwszy w 1555 w Bazylei. Jego polski tytuł brzmi: O pochodzeniu i czynach Polaków ksiąg trzydzieści, znany również jako O sprawach, dziejach i wszystkich innych potocznościach koronnych polskich (pierwszy polski przekład napisanego po łacinie dzieła ukazał się w 1611 roku). Wydanie eksponowane w Muzeum Ziemi Bieckiej jest uzupełnione o znaną mapę Polski Wacława Grodeckiego (vel Grodzieckiego), wydaną po raz pierwszy około 1562 roku w Bazylei.