|
Czy wiesz, że Władysław Kluger, kolekcjoner starożytności peruwiańskich Od 2008 roku w Muzeum Archeologicznym w Krakowie możemy zwiedzać wystawę gromadzącą zabytki proweniencji peruwiańskiej. W skład kolekcji wchodzą naczynia ceramiczne (głównie o kształtach zoomorficznych oraz antropomorficznych), a także tkaniny i znaleziska drobne. Te wysokiej jakości zabytki możemy podziwiać dzięki Władysławowi Klugerowi, który był polskim inżynierem. |
Czy wiesz, że Prawdziwy skarb Każdy ma swoje skarby — małe dzieci zakopują w ziemi szkiełko, pod którym umieszczają kwiatki, gałązki, koraliki. Największą radość sprawia odkopywanie — najlepiej przypadkowo, kiedy uda się już zapomnieć, choć czasem trudno powstrzymać ciekawość i nie sprawdzać, czy „sekret” nadal jest w tym... |
„Gudea” – odlew gipsowy rzeźby antycznej W oddziale zbiorów orientalnych Luwru znajduje się ponad 20 rzeźb uważanych za wizerunki Gudei (w sumie zachowało się ponad 30 wizerunków władcy). Część posągów przedstawia władcę w pozycji siedzącej, a część – stojącej. Prezentowana gipsowa kopia należy do drugiej grupy. W Luwrze znajduje się aż pięć tego rodzaju posągów. Wszystkie one pochodzą z Telo – stanowiska archeologicznego znajdującego się na miejscu starożytnego miasta Girsu w obecnym Iraku. Wszystkich pięć stojących figur Gudei pozbawionych jest głów. Posągi z Telo wydobyto podczas wykopalisk prowadzonych przez Francuzów w latach 1877–1933. Odlew w zbiorach ASP w Krakowie został wykonany wg tzw. Statuy E (sygn. AO 6), którą odkrył w roku 1881 Ernest Choquin de Serzec, kierujący wykopaliskami w Telo w latach 1877–1900. |
Inskrypcja grecka z Cyrenajki W starożytnej Grecji osoba pokrzywdzona przez kogoś, kogo nie była w stanie doprowadzić przed sąd (np. obywatela innego miasta), mogła za zgodą swojej polis dochodzić odszkodowania, zajmując majątek sprawcy, który wpadł jej w ręce lub nawet majątek dowolnego innego (niewinnego!) obywatela tej samej miejscowości, z której pochodził przestępca. Ten sposób postępowania nazywano syla. Szczególne miejsca, w których nawet osoby zagrożone syla mogły czuć się bezpiecznie, zwano zaś asylia, od którego to określenia pochodzi dzisiejszy termin „azyl”. |
Grot oszczepu Krzemienny grot oszczepu z wyraźnie wyodrębnionym trzonkiem. Grot wykonano za pomocą obustronnego retuszu. Zabytek jest datowany na wczesną epokę brązu (przełom III i II tysiąclecia p.n.e.). Jego długość wynosi 11,6 cm, największa szerokość — 5 cm, a grubość zaledwie 0,6–0,7 cm. Został wykonany... |
Naszyjnik z Czerska Naszyjnik srebrny wykonany z kilku pasm podwójnego skręcanego drutu. Końce naszyjnika są rozkute w soczewkowate płytki, zdobione jednostronnie ornamentem stempelkowym, zakończone zapięciem na haczyk i uszko. Jest to zapewne wyrób wykuty przez lokalnego rzemieślnika w czasach wczesnego średniowiecza. |
Fragment tkaniny koptyjskiej („orbiculusa”) Tkanina wykonana techniką gobelinową oraz tzw. latajacej igły. Detal ten pochodzi z tuniki koptyjskiej. |
Ostrakon grecki – polecenie wydania wina Eksponat należy do większego zespołu ostraków, z których 30 znajduje się w Austriackiej Bibliotece Narodowej w Wiedniu, a cztery, wraz z prezentowanym, w Muzeum Archeologicznym w Krakowie. Wszystkie te dokumenty pochodzą z VI lub VII wieku. Datowane zostały indykcjami, co było częstą praktyką w okresie późnego antyku. W Egipcie termin „indykcja” pojawił się na początku IV wieku. Pierwotnie oznaczał podatek wyznaczony z góry na 5 lat, a od czasów Konstantyna (313 r.) – na 15 lat. Z czasem zaczęto podawać kolejne lata indykcji jako określenie daty danego dokumentu. |
Sarkofag kartonażowy z el-Hibeh Prezentowany sarkofag pochodzi prawdopodobnie z el-Hibeh. Na taką proweniencję wskazuje kształt sarkofagu, sposób dekoracji i charakter znaków hieroglificznych. Z kolei błędy w zapisie i sama forma hieroglifów dowodzą pochodzenia z późnego okresu ptolemejskiego lub wczesnego rzymskiego. |
Maska kartonażowa Rozdział 151. Księgi Umarłych wymienia maskę grobową jako niezbędny element służący ochronie głowy zmarłego. Maski gipsowe, zdjęte z twarzy zmarłego, pojawiły się pod koniec Starego Państwa, zaś od Pierwszego Okresu Przejściowego zaczęto wyrabiać kartonaże pokrywające całe ciało. W okresie ptolemejskim kartonaże produkowane były ze starych zwojów papirusowych lub z lnu. |
Ostrakon grecki Ostrakon pochodzi ze zbiorów Muzeum Polowego nr 2, założonego dzięki Samodzielnej Brygadzie Strzelców Karpackich, która podczas II wojny światowej walczyła na Bliskim Wschodzie, docierając do Egiptu, gdzie z wielką sprawnością pozyskiwała zabytki muzealne. |
Ostrakon grecki – pokwitowanie zapłacenia podatku w zbożu Ostraka, czyli fragmenty rozbitych naczyń glinianych, były używane do pisania rozmaitych tekstów, najczęściej kwitów podatkowych. Zastępowały znacznie droższy materiał, jakim był papirus. Większość ostraków została znaleziona w Górnym Egipcie oraz w oazach, gdzie w odróżnieniu od Fajum i miejscowości leżących w Egipcie Środkowym, nie uprawiano papirusu na szeroką skalę. |
Ostrakon grecki – pokwitowanie zapłacenia pieniężnego ekwiwalentu podatku w naturze Ostrakon ten jest potwierdzeniem wpłaty równowartości pieniężnej podatku w naturze. Zamiast odpowiedniej liczby daktyli, Daleas, syn Abraimosa (Abraimos jest dobrze poświadczonym wariantem imienia Abraham), wpłacił 6 drachm i 4 obole. Rozbieżność w datowaniu tego dokumentu wynika z faktu, że rok 11. może odnosić się zarówno do panowania cesarza Wespazjana, jak i Domicjana. |
Rzeźba przedstawiająca głowę władcy Głowa jest zachowanym fragmentem posążku władcy. Na królewskie pochodzenie przedstawionej postaci wskazuje nakrycie głowy, zwane nemesem (rodzaj prążkowanej chusty noszonej przez władców egipskich), z szerokim pasem nad czołem, ozdobionym insygnium władzy faraońskiej – ureuszem (kobrą). Twarz o wydatnych kościach policzkowych ma zatarte rysy. Oczy ukazano bez szczegółów. Uszkodzony nos jest szeroki o rozdętych nozdrzach, wargi – ułożone w nieznaczny uśmiech. Zły stan zachowania rzeźby utrudnia identyfikację władcy, lecz sposób opracowania twarzy wskazuje na wykonanie jej w Okresie Późnym, czyli przedstawienie władcy panującego w latach 743–332 p.n.e. (koniec XXV–XXXI dynastia). |
Figurki uszebti Doskonałe pod względem artystycznym i starannie wykonane figurki uszebti zostały zakupione w Muzeum Egipskim w Kairze przez żołnierzy Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich podczas II wojny światowej i przekazane do Muzeum Archeologicznego. Znaleziono je w 1929 roku w grobie osoby, która − jak wynika z inskrypcji na sarkofagu − nosiła tytuł „strażnika pieczęci królewskiej”. Grób wchodził w obręb świątynny faraona Userkafa. Z inwentarza grobowego zachowały się trzy alabastrowe naczynia kanopskie oraz 336 figurek uszebti, które weszły w skład rozmaitych kolekcji na świecie. |
Misa prekolumbijska Trójbarwna misa na pierścieniowatej stopce, zdobiona tak zwanym malunkiem negatywowym, z wykorzystaniem wosku jako materiału rezerważowego, należy do prekolumbijskiej wysokogórskiej kultury Carchi-Nariño z pogranicza dzisiejszego Ekwadoru i Kolumbii, datowanej na okres od około 700 lub 800 roku n.e. do 1500 roku n.e. |
Hubert Gromny, Xavery Wolski, „Crystal Skulls Are Modern Fakes? Adventure Movie” Legenda Muhlenberga, hipoteza czasu widmowego, protokoły mędrców Syjonu – spiskowe teorie dziejów od wieków zaprzątają głowy sporej grupy badaczy i miłośników przeszłości, stanowiąc także jeden z bardziej kontrowersyjnych, a równocześnie interesujących elementów współczesnej kultury. Dla Huberta Gromnego i Xaverego Wolskiego stały się one inspiracją do stworzenia instalacji Crystal skulls are modern fakes? Adventure movie. Wychodząc od eklektycznego charakteru teorii spiskowych, czerpiących wyrywkowo z nauk historycznych, popkultury i futurologii, twórcy poddali badaniu typowe ich wyznaczniki i stworzyli nową spiskową narrację. Poddaje ona w wątpliwość oficjalne ustalenia odnoszące się do pochodzenia Słowian. |
Celtycki pacior szklany Szklany pacior jest odkryciem przypadkowym pochodzącym z badań powierzchniowych prowadzonych w 1997 roku w miejscowości Dziewięcioły (pow. Miechów, woj. małopolskie). Wykonany jest z żółtego, nieprzeźroczystego szkła, w które wtopiono cztery ósemkowate motywy z... |
Kapitel koryncki Obiekt pochodzi ze zbiorów gromadzonych przez tzw. Muzeum Polowe nr 2, założone przez żołnierzy polskich walczących podczas II wojny światowej na froncie w Egipcie. Twórcą i spiritus movens tego unikalnego przedsięwzięcia był Jarosław Sagan. Głowica, stosunkowo płytko rzeźbiona, jest uproszczoną formą kapitelu korynckiego. Mógł być wzorowany na klasycznych rozbudowanych przykładach z bizantyjskiej architektury. Ma budowę dwustrefową, dolny rząd wykonany w płytkim reliefie przedstawia stylizowany akant. Liście wyższego rejestru, głębiej wyrzeźbione w marmurze, rozprzestrzeniają się w kierunku czterech krawędzi pod prostokątnym abakusem. |
Stela z czterema osobami z Kom Abu Billou Kompozycje złożone z kilku osób stanowią rzadkość wśród przedstawień na stelach z Kom Abu Billou. Relief ukazuje parę małżeńską ze stojącymi po obu stronach orantami, będącymi ich dziećmi. Stela jest znacznie uszkodzona; brakuje jej górnej części, ale nie przeszkadza to w odtworzeniu całości sceny. |