Hokusai wiódł bardzo aktywne życie. Przeprowadzał się 93 razy, odbywał liczne podróże, dwukrotnie był żonaty, miał kilkoro dzieci. Dzieło jego życia obejmuje około 30 tysięcy obrazów, nie licząc ilustracji do ok. 500 książek. Posługiwał się ponad trzydziestoma imionami artystycznymi. Czasami używał danego imienia przez rok czy dwa, czasem wiele lat. To właśnie Hokusai swoimi dokonaniami wyniósł krajobraz w drzeworycie do statusu niezależnego gatunku. Oryginalność jego dzieł wynikała z zastosowanej perspektywy, sposobu prowadzenia linii oraz ze specyficznej kombinacji użytych kolorów. Temat i części składowe jego kompozycji były zawsze starannie przemyślane.
Pomimo współczesnych technologii i nowych stylów pojawiających się w tej dziedzinie sztuki, przybory niezbędne do kaligrafii praktycznie nie uległy zmianie od początków istnienia tej techniki. Były i są podobne do tych, których potrzebował dawniej artysta-malarz. Nazywano je czterema skarbami lub czterema drogocennościami: washi − odpowiedniej jakości, łatwo chłonący wilgoć japoński papier z morwy papierowej, pędzle (grubsze bądź cieńsze) wykonane z włosia zwierzęcego osadzonego na bambusowym lub drewnianym uchwycie, kostka tuszu, którego odpowiednią ilość na bieżąco rozrabiano z wodą, kamień do rozcierania tuszu i dozownik wody.
Rikō Takahashi to wybitna japońska artystka kaligrafii tworząca w stylu awangardowym. Dzięki swojej niezwykłej kreatywności i swobodzie wyrażania idei tworzy dzieła wykraczające poza znane kierunki, nie odcinając się zarazem od bogatej tradycji japońskiej kaligrafii. Swoje prace wykonuje na ogół czarnym tuszem na białym papierze − jak w tradycyjnej kaligrafii, często wykorzystuje też kolorowe farby, łącząc je z tuszem. Przy surowej, dwubarwnej (czarno-białej) estetyce kaligrafii zabieg ten daje niezwykły efekt.
W Stu widokach góry Fuji Hokusai daje popis wirtuozerii jako rysownik i autor niezwykle zręcznych, innowacyjnych kompozycji, wykorzystując zaledwie kontur, często bardzo delikatny oraz płaskie plamy szarości w różnych odcieniach. Prosty, elegancki kształt Fuji artysta ukazuje w licznych przemyślanych kontekstach, uwzględniając wszystkie możliwe punkty obserwacji; o różnych porach dnia: o świcie, zachodzie słońca, zmierzchu; w zmiennych warunkach atmosferycznych: podczas pięknej pogody, burzy, w jaskrawym słońcu i we mgle; z różnych stron, zarówno z daleka, jak i z bliska. Czasami góra stanowi dominantę, kiedy indziej jest zredukowana do plamki w oddali i z trudem trzeba jej wypatrywać wśród innych detali.
Historia japońskiej kaligrafii sięga czasów ok. VI wieku n.e., gdy na wyspach wprowadzono chiński system pisma. Początkowo Japończycy używali w piśmie języka chińskiego, lecz wkrótce zaczęli zapisywać własny język, używając znaków chińskich kanji (jap.) lub je modyfikując. Na bazie chińskich ideogramów pojawiły się japońskie formy pisma sylabicznego służące do zapisu tego języka.
Kamienie suiseki, ukształtowane siłami natury, przybierające kształt m.in. góry, wyspy, wodospadu czy innych elementów wpisanych w krajobraz (takich jak wiejska chata), zyskały w Japonii rangę dzieła sztuki, które jest podziwiane, oprawiane i eksponowane na specjalnych tacach i rzeźbionych podstawach.
Zgodnie z legendą o początkach nō, maska okina spadła z nieba, co potwierdza jej pozaziemski rodowód. Kamień, który wyznacza miejsce spadku, nazywany mogiłą maski, stoi do dziś w miejscowości Kawanishi.
Maska w teatrze nō to z jednej strony przywilej, z drugiej ograniczenie. Jej nakładaniu towarzyszy specjalny rytuał, który odbywa się zawsze w sali lustrzanej, poza sceną – aktor wchodzi do niej przebrany w kostium. Przyjęcie maski-nowej tożsamości jest ostatnim i najważniejszym elementem wcielenia się w postać. Wcześniej aktor oddaje masce pokłon, żeby wyrazić swój szacunek przodkom, którzy nakładali ją wcześniej.
Epoka Edo (1600–1868) pod rządami szogunatu była dla Japonii czasem izolacji od wszelkich wpływów zewnętrznych, ale też czasem dobrobytu i spokoju utrwalonego poprzez usankcjonowany porządek społeczny (w silnie zhierarchizowanym społeczeństwie każdy odgrywał określoną rolę, klasę najbardziej...
Wraz z pierwszą falą buddyzmu, która ogarnęła cały archipelag, do Japonii przybył hinduski bodhisattwa — Awalokiteśwara. W Indiach był on uważany za spirytualnego syna buddy Amitabhy (po japońsku — Amidy), a także za „ocean współczucia” oraz za wcielenie cnót mahajanistycznych. Po osiedleniu się...
