Naczynia, prócz swojej głównej funkcji użytkowej, zaczęły z czasem pełnić również rolę dekoracyjną, świadczącą o statusie ich właściciela. Początkowo miały uniwersalny charakter, jednak wraz z rozbudową ceremoniału związanego z jedzeniem i jego oprawy przeszły swoistą metamorfozę. Przede wszystkim ilość naczyń znacząco się powiększyła, gdyż utensylia o określonej formie przeznaczone były już do konkretnych dań. Odpowiedni dobór naczyń przeznaczonych do danych posiłków i napojów tworzył serwis (śniadaniowy, obiadowy, do herbaty, do kawy, do czekolady etc.), czyli komplet charakteryzujący się jednolitą dekoracją. Poszczególne serwisy mogły należeć do jednej całości wraz z serwisem obiadowym, najczęściej jednak stanowiły odrębne komplety. Szczególny rozwój bogato dekorowanych i rozbudowanych serwisów charakterystyczny był dla XVIII wieku, kiedy do użycia wchodziły wyroby z fajansu i porcelany, zastępując powoli gliniane i metalowe naczynia.

Około połowy XVIII wieku modne stało się zastawianie stołów z okazji największych uroczystości porcelanowymi figurami tworzącymi bogate programy ikonograficzne. Na całej długości stołu, obok srebrnych i porcelanowych naczyń na lustrzanej tafli lub barwionym piasku komponowano wielopostaciowe dekoracje w formie ogrodowych szpalerów, ulicy czy pałacowej galerii.

Wczesna forma imbryczka, której projekt łączony jest z nadwornym złotnikiem drezdeńskim Johannem Jakobem Irmingerem, została uzupełniona dekoracją malarską poza manufakturą, ponad dwadzieścia lat po wykonaniu samego naczynia. Linearny, jakby graficzny sposób malowania przypisuje się działającemu w Bayreuth hausmalerowi Christianowi Danielowi Buschowi.

Około połowy XVIII wieku modne stało się zastawianie stołów z okazji największych uroczystości porcelanowymi figurami tworzącymi bogate programy ikonograficzne. Wśród przedstawień typów narodowych, niewątpliwie egzotycznych dla zachodniej Europy, znalazła się duża seria Polaków, których bogate sarmackie stroje czy wschodnia dekoracja zakrzywionych szabli musiała fascynować na saskim dworze. 

Około połowy wieku XVIII modne stało się zastawianie stołów z okazji największych uroczystości porcelanowymi figurami tworzącymi bogate programy ikonograficzne. Na całej długości stołu, obok srebrnych i porcelanowych naczyń na lustrzanej tafli lub barwionym piasku komponowano wielopostaciowe dekoracje w formie ogrodowych szpalerów, ulicy czy pałacowej galerii. 

Wraz z rozpowszechnieniem mody na picie zamorskich napojów, takich jak kawa, herbata i czekolada, europejskie manufaktury opracowywały niezbędne naczynia. Początkowo wzorowano je na znanych formach chińskich czy japońskich, jednak stopniowo modele zyskiwały nowe, nieznane na Wschodzie, kształty.

Dzbanek kształtu gruszkowatego, z wyodrębnioną stopą. Silnie wygięty wylew został podparty plastycznym maszkaronem. Ucho w kształcie litery J ozdobiono u góry i u dołu wolutami, z wierzchu plastycznymi listkami i palmetą. Dzbanek ma kopulastą nakrywę z kołnierzem.

Popularnym w XVIII wieku przedstawieniem, zaczerpniętym z wydanych w 1711 roku grafik Jeana Beraina, były małpy, jako temat ikonograficzny zwane singerie. Sceny z tańczącymi, muzykującymi czy polującymi małpami, ubranymi w modne stroje dekorowały królewskie wnętrza pałacowe w Marly, Anet czy Chantilly. Realistyczne małpy były wielokrotnie modelowane przez Kaendlera.

Solniczka porcelanowa w kształcie figurki z pojemnikiem na sól. Bardzo dekoracyjna postać murzynki z koszem powstała w najstarszej europejskiej manufakturze porcelany w Miśni, położonej niedaleko Drezna. Została wykonana według modelu opracowanego przez Johanna Friedricha Eberleina w 1741 roku...

Figura wzorowana na obrazie wykonanym w roku 1737 przez Louisa de Silvestre’a, nadwornego malarza Augusta III. Projekt rzeźby został wykonany w styczniu 1740 roku na polecenie hrabiego Henryka Brühla przez Johanna Joachima Kändlera; prace rzeźbiarskie trwały do jesieni 1741 roku, przy współpracy Johanna Friedricha Eberleina i, w niewielkim zakresie, Johanna Gottlieba Ehdera.