Twórcza pozycja kobiet w XIX wieku podlegała licznym uwarunkowaniom i zagrożeniom. Uwarunkowania miały swe źródło przede wszystkim w profesjonalizacji i instytucjonalizacji życia artystycznego, które – przynajmniej dla kobiet tego pokolenia – były utrudnieniem artystycznej kariery. Trudności wypływały z ograniczonego dostępu do instytucji, z obyczajowych konwenansów, także z życia przynoszącego osobiste tragedie, zależności finansowe. Kobiety generacji Olgi Boznańskiej stanowiły pierwszą wyraźną grupę uprawiających sztukę zawodowo, w przeciwieństwie do swych poprzedniczek, które z nielicznymi wyjątkami były amatorkami, nieraz utalentowanymi i artystycznie wykształconymi.

Konstanty Laszczka (1865–1956) wydaje się mniej znany niż współcześni mu młodopolscy artyści, spośród których z wieloma się przyjaźnił i których często portretował. Czy nie udało mu się wytworzyć wystarczająco oryginalnego stylu? Specjaliści mówią o ogromnym wpływie Auguste’a Rodina na rzeźbiarstwo Laszczki...

Malarz — młody, drobnej budowy mężczyzna o inteligenckiej aparycji — przedstawił się tutaj w popiersiu, w bliskim planie, na neutralnym tle. Spoza binokli kieruje ku nam skupione spojrzenie. Ujęty w zasadzie en face, pozę ma jednak ożywioną, co wyraża się w niesymetrycznym ułożeniu ramion, w lekkim odchyleniu głowy w bok ku prawej, przy równoczesnym nieznacznym zwrocie twarzy w stronę przeciwną.

Jacek Malczewski jest autorem największej liczby autoportretów w dziejach sztuki polskiej. Jak żartowano z niego w szopce „Zielonego Balonika” w Jamie Michalikowej, artysta ukazywał się „To w Pirogu, to znów bez | To profesor, to znów pan (…) | To w swetrze, przy panterze | To z ogonem, to znów bez”. Słowa te akcentują również jego zamiłowanie do przebierania się i portretowania w różnych wcieleniach. Pasja i bogactwo przyjmowanych póz zdumiewają i zastanawiają. Z tego powodu artystę posądzano nawet o egotyzm, megalomanię i skłonności narcystyczne.

Jan Stanisławski (1860–1907) to jeden z najwybitniejszych malarzy okresu Młodej Polski i doskonały pejzażysta, znany przede wszystkim z niewielkich krajobrazów. Stanisławski pod koniec XIX wieku odbył liczne podróże artystyczne. Odwiedził Włochy, Hiszpanię, Szwajcarię, Niemcy, Austrię i Czechy. Wielokrotnie podróżował również w swe rodzinne strony – na Ukrainę.

Jan Stanisławski (1860–1907) to jeden z najwybitniejszych malarzy okresu Młodej Polski i doskonały pejzażysta, znany przede wszystkim z niewielkich krajobrazów. Muzeum Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie przechowuje kilka krajobrazów o typowych dla malarza niewielkich rozmiarach. Wśród nich jest obraz przedstawiający ogród w podkrakowskich Dębnikach.

Kaseta drewniana okuta mosiądzem, z dwoma skrzydłami wieka na zawiasach, z mosiężną tarczą z przodu: na niej napis „WIELICZKA” z koroną u góry. Zawiera ona dokument nadania honorowego obywatelstwa miasta Wieliczki dr. Kazimierzowi Junoszy-Gałeckiemu.

Tadeusz Boy-Żeleński miał wyjątkową okazję nie tylko znać Wyspiańskiego, ale też na co dzień zasiadać w meblach zaprojektowanych przez tego krakowskiego artystę. Jak oceniał komplet zaprojektowany do salonu? Po latach wspominał: „Raz tylko zdobyliśmy się na protest, i po długich certowaniach, kto się...

Boy-Żeleński, uznając geniusz Wyspiańskiego, żartował, że gdyby zaproponowano mu zaprojektowanie lokomotywy, następnego dnia jako artysta totalny, przyniósłby skrupulatnie wykonany projekt. Nic więc dziwnego, że jedną z dziedzin jego działalności stało się meblarstwo.

Obraz ten, w charakterystycznym kształcie wydłużonego w pionie prostokąta, jest portretem żony artysty na tle wnętrza letniego mieszkania. Powstał w roku 1904 w Zakopanem, gdzie Mehofferowie przez kilka miesięcy wynajmowali nowo wzniesiony drewniany góralski dom.