|
Czy wiesz, że Fenomen Hokusaia Hokusai wiódł bardzo aktywne życie. Przeprowadzał się 93 razy, odbywał liczne podróże, dwukrotnie był żonaty, miał kilkoro dzieci. Dzieło jego życia obejmuje około 30 tysięcy obrazów, nie licząc ilustracji do ok. 500 książek. Posługiwał się ponad trzydziestoma imionami artystycznymi. Czasami używał danego imienia przez rok czy dwa, czasem wiele lat.
To właśnie Hokusai swoimi dokonaniami wyniósł krajobraz w drzeworycie do statusu niezależnego gatunku. Oryginalność jego dzieł wynikała z zastosowanej perspektywy, sposobu prowadzenia linii oraz ze specyficznej kombinacji użytych kolorów. Temat i części składowe jego kompozycji były zawsze starannie przemyślane. |
Czy wiesz, że Kaligrafia i jej „cztery skarby” Pomimo współczesnych technologii i nowych stylów pojawiających się w tej dziedzinie sztuki, przybory niezbędne do kaligrafii praktycznie nie uległy zmianie od początków istnienia tej techniki. Były i są podobne do tych, których potrzebował dawniej artysta-malarz. Nazywano je czterema skarbami lub czterema drogocennościami: washi − odpowiedniej jakości, łatwo chłonący wilgoć japoński papier z morwy papierowej, pędzle (grubsze bądź cieńsze) wykonane z włosia zwierzęcego osadzonego na bambusowym lub drewnianym uchwycie, kostka tuszu, którego odpowiednią ilość na bieżąco rozrabiano z wodą, kamień do rozcierania tuszu i dozownik wody. |
Czy wiesz, że Styl Rikō Takahashi Rikō Takahashi to wybitna japońska artystka kaligrafii tworząca w stylu awangardowym. Dzięki swojej niezwykłej kreatywności i swobodzie wyrażania idei tworzy dzieła wykraczające poza znane kierunki, nie odcinając się zarazem od bogatej tradycji japońskiej kaligrafii. Swoje prace wykonuje na ogół czarnym tuszem na białym papierze − jak w tradycyjnej kaligrafii, często wykorzystuje też kolorowe farby, łącząc je z tuszem. Przy surowej, dwubarwnej (czarno-białej) estetyce kaligrafii zabieg ten daje niezwykły efekt. |
Czy wiesz, że Góra Fuji w drzeworytach Hokusaia W Stu widokach góry Fuji Hokusai daje popis wirtuozerii jako rysownik i autor niezwykle zręcznych, innowacyjnych kompozycji, wykorzystując zaledwie kontur, często bardzo delikatny oraz płaskie plamy szarości w różnych odcieniach. Prosty, elegancki kształt Fuji artysta ukazuje w licznych przemyślanych kontekstach, uwzględniając wszystkie możliwe punkty obserwacji; o różnych porach dnia: o świcie, zachodzie słońca, zmierzchu; w zmiennych warunkach atmosferycznych: podczas pięknej pogody, burzy, w jaskrawym słońcu i we mgle; z różnych stron, zarówno z daleka, jak i z bliska. Czasami góra stanowi dominantę, kiedy indziej jest zredukowana do plamki w oddali i z trudem trzeba jej wypatrywać wśród innych detali. |
Czy wiesz, że O sztuce kaligrafii Historia japońskiej kaligrafii sięga czasów ok. VI wieku n.e., gdy na wyspach wprowadzono chiński system pisma. Początkowo Japończycy używali w piśmie języka chińskiego, lecz wkrótce zaczęli zapisywać własny język, używając znaków chińskich kanji (jap.) lub je modyfikując. Na bazie chińskich ideogramów pojawiły się japońskie formy pisma sylabicznego służące do zapisu tego języka. |
 Plakat „Zima” Koichiego Sato z serii „Zanikająca Japonia” Góra Fujii jest symbolem Japonii umieszczanym nawet na banknotach, świętą górą, na której — według wierzeń — żyją duchy opiekuńcze kraju. Wyprawa na jej szczyt jest niczym wejście przez warstwę chmur do niebiańskiej krainy zalanej złotym blaskiem. |
 Wazon „hanaire” na kwiaty dekorujące ceremonię parzenia herbaty Hanaire [花入], czyli wazon na kwiaty używany podczas spotkania herbacianego, może mieć niemal każdą formę: stojącą, wiszącą, o szerokim wylewie lub naśladującą wąską łodygę bambusa. Twórcy hanaire nie są ograniczeni również pod względem materiału. W pokojach herbacianych spotyka się wazony wiklinowe, z wydrążonej tykwy, ale także z wszelkiego rodzaju ceramiki. Lżejsze służą podczas letnich spotkań; zimą wybiera się bardziej masywne. |
Czy wiesz, że „Suiseki” – kamienne skarby Kamienie suiseki, ukształtowane siłami natury, przybierające kształt m.in. góry, wyspy, wodospadu czy innych elementów wpisanych w krajobraz (takich jak wiejska chata), zyskały w Japonii rangę dzieła sztuki, które jest podziwiane, oprawiane i eksponowane na specjalnych tacach i rzeźbionych podstawach. |
 Drzeworyt „Portret aktora Kōraiya Kinshō” Toshūsaia Sharaku Toshūsai Sharaku należy do najbardziej enigmatycznych artystów japońskich. Drzeworyty przez niego sygnowane pochodzą z okresu między majem 1794 a styczniem 1795 roku. Tematem wszystkich około 150 plansz są portrety aktorów kabuki — są to projekty o zdecydowanie innej, nowej formie ekspresji, często stojące na granicy karykatury. |
 Drzeworyt „Oiran Yosooi z domu uciech Matsuba-ya” Kitagawy Utamaro Piękne kobiety oiran stanowiły wdzięczny temat dla artystów japońskiego drzeworytu, którego okres rozkwitu przypada na epokę Edo (1603–1868). Ulotność i przemijanie, tak mocno wpisane w filozofię tego czasu, skłaniało ludzi do chwytania bieżącej chwili i celebrowania radości płynącej z oglądania kwiatów czy podziwiania księżyca. |
 Wazon porcelanowy z drewnianą podstawą Co ma wspólnego kobaltowy wazon z cesarzem Japonii? Jest podarunkiem japońskiego dworu cesarskiego, przekazanym Muzeum Manggha podczas wizyty cesarza Japonii, Akihito, i jego małżonki, Michiko, 11 lipca 2002 roku. Porcelanowy wazon z drewnianą podstawą zdobiony jest cesarską chryzantemą — herbem przypisanym do tytułu cesarskiego w Japonii. |
 Wazon do „ikebany” — „Rikka” Ikebana jest sztuką układania kwiatów opierającą się na tworzeniu harmonii linearnych, asymetrycznych kompozycji z zachowaniem jedności pomiędzy kształtem, rytmem i kolorem użytych materiałów. Komponowanie obejmuje zarówno gałęzie, liście, trawę, kwiaty, jak i same naczynia, a każdy z tych elementów ma przypisane znaczenie symboliczne. |
 Rysunek „Złoty Pawilon w Kioto” Andrzeja Wajdy 10 listopada 1987 roku Andrzej Wajda otrzymał Nagrodę Kyoto za całokształt swojej twórczości i działalności na polu humanistyki. W ciągu kilku dni, które spędził wtedy z tej okazji w Kioto, dawnej stolicy Japonii, naszkicował kilkanaście rysunków przedstawiających miejsca, w których przebywał. Wśród nich znajdują się dwa ujęcia Kinkakuji (jap. „złoty pawilon”), wyjątkowego zabytku tego miasta. Nazwa budynku pochodzi od dekoracji ścian pokrytych płatkami złota. |
 Szablon farbiarski „Ise-katagami” z motywem gałązek i liści klonu („momiji”) Kimono to jedna z pierwszych rzeczy, która przychodzi na myśl, gdy myślimy o Japonii. Te tradycyjne stroje są pięknie dekorowane malowanymi lub haftowanymi wzorami. Na każdym znajdują się te najbardziej efektowne, reprezentacyjne. Są jednak jeszcze kimona codzienne, o powtarzalnych, drobnych wzorach kwiatów, ptaków, wachlarzy czy innych motywów. Powstają one przy użyciu szablonów, takich jak tworzone od stuleci Ise-katagami. |
 Rysunek „Ryby” Andrzeja Wajdy Karpie są w Japonii symbolem utożsamianym z chłopcami, którym życzy się, by stawali się równie silni i wytrwali jak ryby. Każdego roku podczas japońskiego dnia dziecka, który dawniej był świętem wyłącznie chłopców, rodzice zawieszają na masztach przy domach latawce, przypominające kształtem rękawy lotnicze wskazujące siłę i kierunek wiatru. Mają one kształt karpi, a kolor każdego z nich związany jest z osobą, którą symbolizują: czarny karp to ojciec rodziny, czerwony — matka, inne kolory oznaczają dzieci. Według dawnych wierzeń zawieszone wysoko flagi mają zwrócić uwagę bóstw opiekuńczych, które unoszą się wysoko na niebie. |
 Rysunek „Kiyomizu-dera, Świątynia Czystej Wody” Andrzeja Wajdy W Kioto, dawnej stolicy cesarskiej, stoi Kiyomizu–dera (清水寺), buddyjski kompleks świątynny, którego nazwa „Czysta woda” pochodzi od wodospadu na rzece wypływającej ze zboczy góry Higashiyama. Główny pawilon świątyni poświęcony jest bogini Kannon (bodhisattwie uosabiającemu miłosierdzie) i jest jednym z ulubionych miejsc turystycznych, charakterystycznym ze względu na taras widokowy oparty na sześciokondygnacyjnej konstrukcji. Tłumy gości przybywają tam przede wszystkim podczas wiosennego kwitnienia wiśni oraz jesienią, gdy czerwienieją liście klonów. |
 Plakat „Saga o dżudo” Jerzego Flisaka Plakat autorstwa Jerzego Flisaka charakteryzuje się przede wszystkim niezwykłym konceptem, w którym dwie walczące z sobą postaci przybierają kształt białego piktogramu umieszczonego na brązowym tle. Wizerunek ten w naturalny sposób nasuwa skojarzenie z systemem pisma, jakiego używają Japończycy — znakami kanji — dzięki czemu plakat zyskuje głębszą wymowę. Autor posługuje się subtelnym schematem i metaforą, które umiejętnie łączą ideę obrazu z nawiązaniem do fabuły. |
 Plakat „Rashomon” Wojciecha Fangora Rashomon Wojciecha Fangora to ważny plakat do ważnego filmu. O ile film o tym samym tytule z 1950 roku wprowadził nazwisko reżysera Akiry Kurosawy do czołówki światowego kina, o tyle plakat Wojciecha Fangora przyczynił się do spopularyzowania tego dzieła w Polsce. |
 Naczynie „hakuji” Manji Inoue Technika produkcji naczyń z białej porcelany jest uważana za wyjątkowo trudną, ponieważ podczas wypalania w piecu łatwo mogą przeniknąć do środka drobne pyłki, które zabarwią porcelanowe formy, niwecząc w ten sposób cały proces. Jednym z najwybitniejszych współczesnych twórców hakuji jest Manji Inoue (ur. 1929), japoński artysta, który w 1995 roku został uhonorowany zaszczytnym tytułem „Żyjącego Skarbu Narodowego” (Ningen Kokuhō). |
 Kamień „Suiseki” typu „Kamogawaishi” na mahoniowej podstawie Jak cenne są kamienie? Jak cenny może być jeden kamień? Okazuje się, że bardzo. Szczególnie gdy mówimy o japońskiej sztuce suiseki. Jak pisze światowy znawca tej dziedziny — Arishige Matsuura, którego kamień typu kamogawaishi na mahoniowej podstawie znajduje się w kolekcji Muzeum Sztuki i Techniki Japońskiej Manggha — „Słowo suiseki odnosi się do jednego kamienia, który poprzez swój kształt lub wzór na powierzchni wyraża o wiele więcej niż kamień sam w sobie”. |
