Hokusai wiódł bardzo aktywne życie. Przeprowadzał się 93 razy, odbywał liczne podróże, dwukrotnie był żonaty, miał kilkoro dzieci. Dzieło jego życia obejmuje około 30 tysięcy obrazów, nie licząc ilustracji do ok. 500 książek. Posługiwał się ponad trzydziestoma imionami artystycznymi. Czasami używał danego imienia przez rok czy dwa, czasem wiele lat.
To właśnie Hokusai swoimi dokonaniami wyniósł krajobraz w drzeworycie do statusu niezależnego gatunku. Oryginalność jego dzieł wynikała z zastosowanej perspektywy, sposobu prowadzenia linii oraz ze specyficznej kombinacji użytych kolorów. Temat i części składowe jego kompozycji były zawsze starannie przemyślane.

Rikō Takahashi to wybitna japońska artystka kaligrafii tworząca w stylu awangardowym. Dzięki swojej niezwykłej kreatywności i swobodzie wyrażania idei tworzy dzieła wykraczające poza znane kierunki, nie odcinając się zarazem od bogatej tradycji japońskiej kaligrafii. Swoje prace wykonuje na ogół czarnym tuszem na białym papierze − jak w tradycyjnej kaligrafii, często wykorzystuje też kolorowe farby, łącząc je z tuszem. Przy surowej, dwubarwnej (czarno-białej) estetyce kaligrafii zabieg ten daje niezwykły efekt.

Historia japońskiej kaligrafii sięga czasów ok. VI wieku n.e., gdy na wyspach wprowadzono chiński system pisma. Początkowo Japończycy używali w piśmie języka chińskiego, lecz wkrótce zaczęli zapisywać własny język, używając znaków chińskich kanji (jap.) lub je modyfikując. Na bazie chińskich ideogramów pojawiły się japońskie formy pisma sylabicznego służące do zapisu tego języka.

Góra Fujii jest symbolem Japonii umieszczanym nawet na banknotach, świętą górą, na której — według wierzeń — żyją duchy opiekuńcze kraju. Wyprawa na jej szczyt jest niczym wejście przez warstwę chmur do niebiańskiej krainy zalanej złotym blaskiem.

Czy dotykaliście kiedyś pięknego przedmiotu wykonanego z laki? Są idealnie gładkie, zmysłowe. Takie są też minimalistyczne prace Aliski Lahusen. Użyta do ich powstania laka jest jednym z najbardziej wyrafinowanych japońskich tworzyw. Celowo wykorzystana przez artystkę, nadaje jej rzeźbom mistyczny charakter.

Toshūsai Sharaku należy do najbardziej enigmatycznych artystów japońskich. Drzeworyty przez niego sygnowane pochodzą z okresu między majem 1794 a styczniem 1795 roku. Tematem wszystkich około 150 plansz są portrety aktorów kabuki — są to projekty o zdecydowanie innej, nowej formie ekspresji, często stojące na granicy karykatury.

Co ma wspólnego kobaltowy wazon z cesarzem Japonii? Jest podarunkiem japońskiego dworu cesarskiego, przekazanym Muzeum Manggha podczas wizyty cesarza Japonii, Akihito, i jego małżonki, Michiko, 11 lipca 2002 roku. Porcelanowy wazon z drewnianą podstawą zdobiony jest cesarską chryzantemą — herbem przypisanym do tytułu cesarskiego w Japonii.

10 listopada 1987 roku Andrzej Wajda otrzymał Nagrodę Kyoto za całokształt swojej twórczości i działalności na polu humanistyki. W ciągu kilku dni, które spędził wtedy z tej okazji w Kioto, dawnej stolicy Japonii, naszkicował kilkanaście rysunków przedstawiających miejsca, w których przebywał. Wśród nich znajdują się dwa ujęcia Kinkakuji (jap. „złoty pawilon”), wyjątkowego zabytku tego miasta. Nazwa budynku pochodzi od dekoracji ścian pokrytych płatkami złota.

Karpie są w Japonii symbolem utożsamianym z chłopcami, którym życzy się, by stawali się równie silni i wytrwali jak ryby. Każdego roku podczas japońskiego dnia dziecka, który dawniej był świętem wyłącznie chłopców, rodzice zawieszają na masztach przy domach latawce, przypominające kształtem rękawy lotnicze wskazujące siłę i kierunek wiatru. Mają one kształt karpi, a kolor każdego z nich związany jest z osobą, którą symbolizują: czarny karp to ojciec rodziny, czerwony — matka, inne kolory oznaczają dzieci. Według dawnych wierzeń zawieszone wysoko flagi mają zwrócić uwagę bóstw opiekuńczych, które unoszą się wysoko na niebie.

Technika produkcji naczyń z białej porcelany jest uważana za wyjątkowo trudną, ponieważ podczas wypalania w piecu łatwo mogą przeniknąć do środka drobne pyłki, które zabarwią porcelanowe formy, niwecząc w ten sposób cały proces. Jednym z najwybitniejszych współczesnych twórców hakuji jest Manji Inoue (ur. 1929), japoński artysta, który w 1995 roku został uhonorowany zaszczytnym tytułem „Żyjącego Skarbu Narodowego” (Ningen Kokuhō).