Instalację tworzy wolnostojące, zamknięte pomieszczenie o wymiarach 3 na 5 na 4,5 metra z wejściem umieszczonym po lewej stronie na jednej ze ścian. Wszystkie płaszczyzny: ściany, podłoga, sufit są białe i pokryte czarnymi literami, które ostro odcinają się od doświetlonego jarzeniówkami tła. Litery umieszczono w rzędach poziomych i pionowych w taki sposób, że tworzą one na wszystkich powierzchniach regularną siatkę. Znaczna ich część́ została obrócona pod kątem prostym względem osi pionowej lub poziomej. Sam dobór liter może na początku wydawać się przypadkowy, jednak wybrano jedynie te znaki alfabetu łacińskiego, które wchodzą w skład słowa „między”.

Instalacja jest efektem rozbicia dzieła sztuki, procesu zapoczątkowanego przez awangardy XX wieku. Powstaje poprzez zestawienie przedmiotów – specjalnie wykonanych lub gotowych – z przestrzenią. W instalacji najważniejsze są relacje pomiędzy elementami lub metodami wprowadzonymi przez artystę a przestrzenią, która stanowi istotną część dzieła.
Obiekt z kolei jest wynikiem rozszerzenia definicji rzeźby. To forma przestrzenna, która rezygnuje ze szlachetności materiału i wirtuozerii ręki – aczkolwiek żadnej z tych rzeczy nie wyklucza. Najczęściej obiekt nie odnosi się do przestrzeni.

Poezja konkretna łączy literaturę z elementami sztuk wizualnych bądź dźwiękowych. Jej twórcy postrzegają język jako złożoną całość, gdzie znaczenie słów jest równie ważne, jak ich układ typograficzny. Jest to eksperyment, w którym poezja zbliża się do grafiki, a to co widzimy wpływa na to, co rozumiemy. Zapis podporządkowany estetyce umożliwia nową formę doświadczania utworu. Powstanie poezji konkretnej łączy się z działalnością Augusto de Camposa w latach 50. XX wieku. Już w 1956 roku w Sao Paulo odbyła się pierwsza wystawa poematów-kompozycji wizualnych.

Barwna fotografia „Okolice Krakowa, wiejska scena rodzajowa” Tadeusza Rzący została wykonana techniką autochromu. Metoda ta została wynaleziona 17 grudnia 1903 roku przez braci Louisa i Augusta Lumière’ów, tych samych, od których rozpoczęła się historia kina. 

Pod koniec triasu i na początku jury utwory węglanowe były niszczone i usuwane z obszaru lądowego. Środkowojurajskie morze wkroczyło w okolice Krakowa w górnym batonie i trwało nieprzerwanie aż do kimerydu.

Ostatni okres twórczości Tadeusza Kantora — po roku 1986 — jest autopodsumowaniem, które dzieje się na teatralnej scenie, w obrazach i rysunkach, pismach teoretycznych artysty, a także w jego działalności związanej z Cricoteką (potrzeba dokumentowania i zabezpieczania zbiorów). Motyw ten jest...

W celi I, największej z cel byłego aresztu gestapo, możemy odczytać przekaz, jaki pozostawił po sobie Czesław Mika. Był on jedną z 79 osób, które straciły swoje życie w ostatniej masowej egzekucji w Krakowie.

W Stu widokach góry Fuji Hokusai daje popis wirtuozerii jako rysownik i autor niezwykle zręcznych, innowacyjnych kompozycji, wykorzystując zaledwie kontur, często bardzo delikatny oraz płaskie plamy szarości w różnych odcieniach. Prosty, elegancki kształt Fuji artysta ukazuje w licznych przemyślanych kontekstach, uwzględniając wszystkie możliwe punkty obserwacji; o różnych porach dnia: o świcie, zachodzie słońca, zmierzchu; w zmiennych warunkach atmosferycznych: podczas pięknej pogody, burzy, w jaskrawym słońcu i we mgle; z różnych stron, zarówno z daleka, jak i z bliska. Czasami góra stanowi dominantę, kiedy indziej jest zredukowana do plamki w oddali i z trudem trzeba jej wypatrywać wśród innych detali.

Hokusai wiódł bardzo aktywne życie. Przeprowadzał się 93 razy, odbywał liczne podróże, dwukrotnie był żonaty, miał kilkoro dzieci. Dzieło jego życia obejmuje około 30 tysięcy obrazów, nie licząc ilustracji do ok. 500 książek. Posługiwał się ponad trzydziestoma imionami artystycznymi. Czasami używał danego imienia przez rok czy dwa, czasem wiele lat.
To właśnie Hokusai swoimi dokonaniami wyniósł krajobraz w drzeworycie do statusu niezależnego gatunku. Oryginalność jego dzieł wynikała z zastosowanej perspektywy, sposobu prowadzenia linii oraz ze specyficznej kombinacji użytych kolorów. Temat i części składowe jego kompozycji były zawsze starannie przemyślane.