W kolekcji Muzeum Manggha znajdują się 242 portrety autorstwa Andrzeja Wajdy z cyklu Znajome twarze. Jednym z nich jest rysunek podpisany przez artystę Stanisław Lem jak żywy. Rzeczywiście, podobieństwo zostało świetnie uchwycone za pomocą kilku mocnych linii i szrafowania, podobnie jak w wielu innych rysunkach z tej serii, szkicowanych na kartkach notesu lub zeszytu w kratkę.

10 listopada 1987 roku Andrzej Wajda otrzymał Nagrodę Kyoto za całokształt swojej twórczości i działalności na polu humanistyki. W ciągu kilku dni, które spędził wtedy z tej okazji w Kioto, dawnej stolicy Japonii, naszkicował kilkanaście rysunków przedstawiających miejsca, w których przebywał. Wśród nich znajdują się dwa ujęcia Kinkakuji (jap. „złoty pawilon”), wyjątkowego zabytku tego miasta. Nazwa budynku pochodzi od dekoracji ścian pokrytych płatkami złota.

Fragment tkaniny stanowił część bandaży spowijających mumię po balsamowaniu. Na zachowanej części bandaży ukazany jest symboliczny fronton świątyni w postaci gzymsu, wsparty na papirusowej kolumnie (druga znajdowała się prawdopodobnie z niezachowanej strony przedstawienia). Wewnątrz „budowli” widoczne są dwa rzędy postaci w kształcie mumii. Górny rejestr przedstawia 15 bóstw, dolny – 19. Wszystkie zwrócone są w lewo, a ich głowy wieńczy pióro Maat – symbol sprawiedliwości. W dłoniach trzymają noże, którymi symbolicznie przecinają sprawiedliwość. Prawą stronę bandaża zajmuje inskrypcja hieratyczna (rodzaj pisma hieroglificznego), złożona z ośmiu linii tekstu.

Notatnik reżysera zwykle zawiera unikatowe zapiski związane z tworzeniem spektaklu lub filmu. Twórca notuje w nim wszystkie istotne informacje – od rozmyślań nad interpretacją, przez propozycje aranżacji i ruchu scenicznego, po listę aktorów wraz z numerami telefonów. Dla czytelnika to zawsze skarbnica wiedzy na temat inscenizacji /ekranizacji utworu i sposobu pracy reżysera. Prezentowany notatnik Andrzeja Wajdy jest zapisem pracy nad Weselem Wyspiańskiego, które reżyser zrealizował w Starym Teatrze w Krakowie w 1991 roku.