Książę Józef Poniatowski, bratanek ostatniego króla Polski, wódz naczelny wojsk Księstwa Warszawskiego, zginął w bitwie pod Lipskiem w 1813 roku. Śmierć w wodach rzeki Elstery zapoczątkowała kult jego postaci, silnie związany z legendą napoleońską. W 1817 roku ciało księcia złożono w krypcie św. Leonarda na Wawelu.
Popiersie jest autorską kopią studium do słynnego warszawskiego pomnika księcia Józefa Poniatowskiego dłuta Bertela Thorvaldsena. Jakub Tatarkiewicz, który, podobnie jak Konstanty Hegel i Paweł Maliński, był uczniem Thorvaldsena w rzymskiej Akademii św. Łukasza, z powodzeniem zaadaptował tu chłodny neoklasycyzm swego nauczyciela.

Srebrna solniczka w kształcie wydłużonej czarki, udekorowanej przy krawędzi ażurowym pasem roślinnym, jest wysokiej klasy dziełem złotniczym. Powstała we Francji doby przedrewolucyjnej — wykonał ją w Paryżu w latach 1786-1787 złotnik Jean-Baptiste-François Chéret. Precyzyjne określenie autorstwa, czasu i miejsca powstania tego dzieła jest możliwe dzięki znakowaniu, które w przeszłości miało poświadczać występowanie cennego kruszcu, a współcześnie jest źródłem informacji o dziejach obiektu; jego interpretacja wymaga jednak często detektywistycznego śledztwa. 

Maria Jarema — urodzona w artystycznej rodzinie córka lwowskiej pianistki — przez całe swoje twórcze życie, zarówno w malarstwie, jak i w rzeźbie, zgłębiała problem dynamiki, rytmu i muzyczności dzieła sztuki. Szczególne upodobanie do motywów tanecznych ma z pewnością związek z działalnością artystki w przedwojennym eksperymentalnym teatrze Cricot, gdzie taniec był ważnym elementem spektakli.

Eksponat pochodzi z kolekcji peruwiańskiej Władysława Klugera z 1876 roku. Podwójne naczynie połączone zostało w części brzuśca wspólnym imadłem. Jedno z naczyń jest zamknięte i zwieńczone reliefowym przedstawieniem głowy i szyi ptaka. Obie formy posiadają owalny kształt brzuśca, który dodatkowo zdobiony jest w obu przypadkach motywami geometrycznymi wpisanymi w trójkątno-owalne panele.

Powstał prawdopodobnie na przełomie XIX i XX wieku. Jego stopa wsparta jest na trzech leżących lwach. Profilowany trzon zakończono figurką orła z rozpostartymi skrzydłami. 

Pełnoplastyczna, całopostaciowa rzeźba przedstawia gladiatora rzymskiego z uniesionym ramieniem. Na postumencie został wyryty napis: „Ave Caesar! Morituri te salutant” („Niech żyje Cezar! Idący na śmierć cię pozdrawiają”). Gladiator to, sądząc po atrybutach, najprawdopodobniej retiarius (sieciarz). Walczył on trójzębem lub harpunem zrobionym z ości tuńczyka, sztyletem oraz siecią, którą zarzucał przeciwnikowi na głowę.
Polska publiczność zwracała przede wszystkim uwagę na słowiańską fizjonomię wojownika, dopatrując się w dziele Welońskiego ukrytego przesłania narodowego. Świadomość narodowa kazała widzieć w tej klasycznej, na wskroś akademickiej pracy alegorię sytuacji Polaków pod zaborami. Odnajdywano ją w losie rzymskiego gladiatora, którego życie zależne było od jego właściciela.

Życie religijne parafian dopełniało się za pośrednictwem zakładanych przy kościołach konfraterni, które szczyciły się posiadaniem odrębnej kaplicy lub ołtarza bocznego. Pierwsze założone w Niepołomicach i erygowane przez kardynała Zbigniewa Oleśnickiego bractwo Najświętszej Maryi Panny działało prężnie przez półtora wieku, ale w 1596 roku wizytator kościelny zastał je, jak opisał, w stanie aktywności „dewocyjno-pochówkowej”.

Przykład zegara o obudowie figuralnej, popularnej wśród tzw. zegarów kominkowych od 2. połowy XVIII wieku. Ukazuje Apollina z lirą i wieńcem wawrzynu na głowie, siedzącego na szczycie obelisku mieszczącego tarczę oraz mechanizm z wychwytem hakowym i napędem sprężynowym.

Aparat fotograficzny atelierowy wyprodukowany w latach 1890—1900 w firmie R.A. Goldmann w Wiedniu. Bardzo starannie wykonany aparat, pozwalający zarejestrować zdjęcia na „suchych” płytach szklanych o maksymalnym formacie 18 x 24 cm...