Portrety książąt Sanguszków, jednego z najzamożniejszych i wpływowych rodów dawnej Rzeczpospolitej, oraz członków ich najbliższej rodziny tworzą liczną grupę w zbiorach tarnowskiego muzeum. Stanowiły one wyposażenie i ozdobę wnętrz pałacowych wielu książęcych rezydencji. Prezentowany portret pochodzi ze Sławuty, leżącej nad Horyniem, jedną z głównych rzek Wołynia (Ukraina).

Ikona jest najstarszą w nowosądeckiej kolekcji. Eksponat znalazł się w zbiorach w 1977 roku po zgłoszeniu oferty sprzedaży przez ludzi mieszkających w Nowej Wsi, w gospodarstwie, które po wysiedleniu Łemków w 1947 roku przydzielono polskim osadnikom. Nie wiadomo, w jaki sposób cenny obraz trafił na strych tego domu i co sprawiło, że przetrwał kilka wieków bez większego uszczerbku. W roku 1988 został poddany konserwacji estetyczno-zachowawczej i został włączony do stałej ekspozycji sztuki cerkiewnej.

Obraz został namalowany farbami olejnymi na desce. Na tle pejzażu o zaniżonym horyzoncie przedstawione są dwie postacie: Anioła Stróża i dziecka, które prowadzi, trzymając je za rękę.
Anioł zajmuje całą wysokość obrazu, kroczy w prawo, zwracając się jednocześnie w lewo, w stronę dziecka.

Św. Mikołaj należy do najpopularniejszych świętych na Rusi i w Grecji. Był biskupem miasta Miry w Azji Mniejszej. Przedstawienia jego wizerunku ukształtowały się na początku drugiego tysiąclecia. Z XII wieku pochodzą rozbudowane cykle ilustrujące jego żywot. W malarstwie tablicowym historia życia ukazywana była w tzw. klejmie — pasie okalającym główne pole obrazowe, zawierającym kilka lub kilkanaście mniejszych obrazów. Główną postać św. Mikołaja ukazywano jako starca, w stroju biskupa, w ujęciu portretowym, półpostaciowym lub pełnopostaciowym.

Eksponat pochodzi z cerkwi w Szczawniku, wsi położonej na północ od Muszyny. W ikonie uwagę zwraca sylwetka ukrzyżowanego Chrystusa, o wyraźnych dysproporcjach w stosunku do mniejszych postaci pod krzyżem: Matki Boskiej, św. Jana Ewangelisty, setnika Longinusa oraz dwóch świętych niewiast.

Święta Kinga była przedstawiana w sztuce na dwa sposoby — jako młoda osoba w bogatym stroju księżnej oraz jako starsza zakonnica w habicie klaryski. Jan Matejko dokonał celowego zestawienia obu konwencji i sportretował św. Kingę w wieku około 60 lat w szatach księżnej, z atrybutami nawiązującymi do jej życia w klasztorze Klarysek (modlitewnik, pastorał, widok klasztoru w Starym Sączu). Modelem do postaci była hr. Katarzyna Adamowa Potocka, znana z innego portretu namalowanego przez Matejkę — tym razem w stroju współczesnym.

Obiekt jest własnością muzeum od 1972 roku. Został odnaleziony w chłopskiej izbie w Mszalnicy pod Nowym Sączem podczas badań etnograficznych. Był tam przechowywany od kilkudziesięciu lat, jego wcześniejsze dzieje nie są niestety znane. Po zakupieniu został poddany gruntownej konserwacji mającej na celu usunięcie przemalówek i zabezpieczenie zachowanej oryginalnej warstwy malarskiej.
Obraz jest jedynym przykładem gotyckiego malarstwa tablicowego w zbiorach sądeckiego muzeum i jednym z jego najcenniejszych eksponatów. Jest to górna część prawego skrzydła niewielkiego tryptyku z połowy XV wieku.