|
 Obraz „Na letnim mieszkaniu”/„Portret żony” Józefa Mehoffera Obraz ten, w charakterystycznym kształcie wydłużonego w pionie prostokąta, jest portretem żony artysty na tle wnętrza letniego mieszkania. Powstał w roku 1904 w Zakopanem, gdzie Mehofferowie przez kilka miesięcy wynajmowali nowo wzniesiony drewniany góralski dom. |
 Chusta czepcowa krakowska (bronowicka) Chusta biała do wiązania w czepiec do stroju krakowskiego, zdobiona haftem płaskim i dziurkowanym. Z dwóch stron chusta wycięta w ażurowe ząbki z dziurkami, pozostałe dwie strony zdobione bardziej bogato. Ponad ażurowymi ząbkami znajduje się fryz złożony z motywów szyszki wykonanych mereżką i dziurkami, ponadto w odstępach szyszek widnieją sześciopłatkowe dziurkowane kwiatki i drobne zahaftowane gałązki z listeczkami. |
 Chusta czepcowa z Raciborowic Chusta biała do wiązania na czepiec. Płótno białe, cienkie, haft biały płaski i dziurkowany. Dwa boki wycięte w zęby, otoczone jednym brzegiem dziurek, a dwa inne w zęby z potrójnym brzegiem dziurek. Między zębami pękate, wrzecionowate formy z dziurek. Między tymi formami sześciopłatkowy kwiatek w trzy jagody. Nad nimi pas z motywami „tureckich serc”. |
 Obraz „Jowisz, Merkury i Cnota (Aurora?)” Dosso Dossiego Obraz, niewątpliwie jeden z piękniejszych i ciekawszych – także od strony ikonograficznej – w oeuvre Dossa, został namalowany dla księcia Ferrary Alfonsa I d’Este. Artysta zaczerpnął temat z dialogu bóstw, zamieszczonego w Virtus, dziele Leone Battisty Albertiego: Cnota chce poskarżyć się na złe traktowanie przez ludzi i Fortunę, nie zostaje jednak wysłuchana przez Jowisza, który nie zamierza wchodzić w spór z Fortuną. |
 Obraz „Portret Klementyny z Sanguszków Ostrowskiej” Vincenza Camuccini Portret Klementyny z książąt Sanguszków hrabiny Ostrowskiej (1786–1841) powstał około 1822 roku. Autorem jest Vincenzo Camuccini, sławny włoski artysta, profesor Akademii Świętego Łukasza w Rzymie. Pochodzi z pałacu książąt Sanguszków w Gumniskach, gdzie wśród bogatych zbiorów dzieł sztuki znajdowała się również kolekcja portretów rodzinnych. |
 Obraz „Portret Kazimierza Boreyki” Kazimierz Boreyko to kolejna ciekawa postać z barwnego korowodu typów szlacheckich galerii podhoreckiej. Przedstawiony na portrecie szlachcic był synem Jana, starosty pobersztyńskiego, i Katarzyny z Terleckich. W dawnej Rzeczypospolitej piastował liczne urzędy. Był porucznikiem chorągwi... |
 Obraz „Portret Seweryna Józefa Rzewuskiego” Jacka Olesińskiego Portret przedstawia Seweryna Józefa Rzewuskiego herbu Krzywda, syna Stanisława Mateusza, hetmana wielkiego koronnego, starszego brata hetmana Wacława Rzewuskiego, i Ludwiki z Kunickich.
Seweryn Józef Rzewuski odziedziczył zamek w Olesku; pełnił funkcje rotmistrza chorągwi pancernej, podczaszego koronnego i referendarza wielkiego koronnego. W 1751 roku otrzymał Order Orła Białego. |
 Obraz „Portret Karoliny Radziwiłłowej” Portret przedstawia Teresę Karolinę Radziwiłłową, córkę hetmana wielkiego koronnego Wacława Rzewuskiego i Anny z Lubomirskich. Od 1764 roku była żoną Karola Stanisława Radziwiłła, wojewody wileńskiego, popularnie zwanego „Panie Kochanku”. Rozwiedziona w 1781 roku, powtórnie wyszła za mąż za Feliksa Chobrzyńskiego. |
 Obraz „Autoportret w białym stroju” Jacka Malczewskiego Jacek Malczewski jest autorem największej liczby autoportretów w dziejach sztuki polskiej. Jak żartowano z niego w szopce „Zielonego Balonika” w Jamie Michalikowej, artysta ukazywał się „To w Pirogu, to znów bez | To profesor, to znów pan (…) | To w swetrze, przy panterze | To z ogonem, to znów bez”. Słowa te akcentują również jego zamiłowanie do przebierania się i portretowania w różnych wcieleniach. Pasja i bogactwo przyjmowanych póz zdumiewają i zastanawiają. Z tego powodu artystę posądzano nawet o egotyzm, megalomanię i skłonności narcystyczne. |
 „Żołnierz austriacki” Feliksa Szynalewskiego Feliks Szynalewski urodził się w Krakowie 11 maja 1825 roku. W latach 1835–1837 ukończył dwie klasy szkoły wydziałowej, w latach 1837–1841 trzy klasy Gimnazjum św. Anny, a następnie rozpoczął naukę w krakowskiej Szkole Rysunku i Malarstwa. Rysunku uczyli go Jan Nepomucen Głowacki oraz Jan Nepomucen Bizański, malarstwa – Wojciech Korneli Stattler, a rzeźby Karol Ceptowski. W czasie studiów Szynalewski zarabiał wykonywaniem litografii. |
 „Portret biskupa Konstantego Felicjana Szaniawskiego” Józefa Brodowskiego Konstanty Felicjan Szaniawski był referendarzem litewskim, biskupem kujawskim i krakowskim. Zaangażowany w politykę, brał udział w rokowaniach dyplomatycznych oraz w wewnętrznych negocjacjach, związanych z wojskiem i skarbem, zmierzających do uspokojenia kraju. Z jego inicjatywy rozbudowano seminarium w Krakowie i założono Wyższe Seminarium Duchowe w Kielcach. Był jednym z najbogatszych biskupów Rzeczpospolitej. |
 „Poselstwo polskie u sułtana” lub „Audiencja posła polskiego u sułtana” Lucjana Wędrychowskiego Prezentowany obraz ze zbiorów Muzeum Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie jest dziełem nietypowym w twórczości Wędrychowskiego. Przedstawia ono bliżej nieokreślone poselstwo polskie na audiencji u sułtana Imperium Osmańskiego. Stroje postaci i wnętrze odwołują się do XVII i XVIII wieku. Scena odbywa się w wiernie oddanym realnym wnętrzu – Arz Odası, sali audiencji pałacu Topkapı w Stambule. Posłowie, zgodnie z tureckim obyczajem, na własne stroje mają nałożone specjalne kaftany, w które ubierano posłów przed wizytą u wielkiego wezyra lub sułtana. Ten bogato zdobiony ubiór był bardzo pożądany przez polskich przybyszów. |
 „Portret mężczyzny w surducie” Prezentowany portret ze zbiorów Muzeum Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie przedstawia niezidentyfikowanego mężczyznę w średnim wieku. Wizerunek jest niedokończony, dzięki czemu daje wgląd w proces powstawania obrazów w XIX wieku i ówczesną technikę malarską. |
 „Portret ks. Franciszka Siarczyńskiego” Karola Schweikarta Prezentowany portret powstał na podstawie litograficznego wizerunku Franciszka Siarczyńskiego (1758–1829) – księdza, historyka, geografa, publicysty, bibliotekarza i pierwszego dyrektora Zakładu Narodowego im. Ossolińskich we Lwowie. |
 „Portret mężczyzny” Jána Kupeckýego Ján Kupecký urodził się w roku 1666 lub 1667 w rodzinie tkacza w Pezinok na terenie dzisiejszej Słowacji. Żeby uniknąć nauki tkactwa, na którą nalegał jego ojciec, młodzieniec w wieku 15 lat uciekł z domu. W zamku Holíč należącym do hrabiego Adama Czabora z Czabor (zm. 1691) poznał szwajcarskiego malarza Benedikta Klausa, który zatrudniony był w rezydencji jako konserwator. |
 „Portret podwójny małżeństwa Markowskich” Józefa Peszki Prezentowany portret przedstawia małżeństwo Markowskich – Józefa i Marię z Langelotów. Obraz powstał w drugim krakowskim okresie twórczości Peszki (od roku 1813). Józef Markowski (1758–1829), sportretowany wraz z żoną, był jednym z najważniejszych polskich naukowców tamtych czasów. |
 „Autoportret” Leona Wyczółkowskiego Wśród portretów stworzonych przez Leona Wyczółkowskiego szczególne miejsce zajmują jego autoportrety, które nie tylko odzwierciedlają wygląd artysty w różnych okresach jego życia, ale również, są zapisem zmieniających się nastrojów i osobowości malarza. Dokumentują także jego rozwój artystyczny. Wyczółkowski stworzył kilkadziesiąt wizerunków własnych w malarstwie olejnym, temperze, pastelu i w technikach graficznych. Pierwsze prace pochodzą z lat 90. XIX wieku, a kolejne powstawały aż do końca życia artysty. |
 „Popiersie dziewczyny” Tadeusza Łakomskiego Tadeusz Łakomski (1911–1988) w latach 1931–1938 studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie pod kierunkiem Fryderyka Pautscha i Wojciecha Weissa. Kształcił się również w Paryżu. Tworzył malowidła ścienne i sztalugowe, rysunki i grafikę książkową. Jest autorem karykatur m. in. najwybitniejszych artystów swoich czasów: Władysława Hasiora, Tadeusza Kantora i Jerzego Nowosielskiego. Początkowo jego malarstwo pozostawało pod wpływem koloryzmu dominującego na krakowskiej ASP. W latach 50. wprowadził w swojej twórczości motywy geometrycznych, przenikających się płaszczyzn. |
 Obraz „Autoportret” Jacka Malczewskiego Jacek Malczewski, jeden z najwybitniejszych polskich malarzy symbolistów, pozostawił po sobie liczną spuściznę artystyczną. Twórczość tego artysty jest niezmiernie bogata i wielowątkowa. W obrazach ukazywał pragnienia osobiste, dramat i tradycje narodowe. Mitologia przeplata się w nich z religią... |
 Chusta czepcowa krakowska Chusta czepcowa była najważniejszym i najcenniejszym okryciem zamężnych kobiet, stanowiąc nieodzowny element kobiecego stroju krakowskiego. Zakładana była kobietom po raz pierwszy podczas oczepin w trakcie wesela jako znak zmiany stanu cywilnego. Chusty noszone były przez mężatki przez całe późniejsze życie. |
