Obraz Matka Boska Myślenicka Sebastiana Stolarskiego to kopia cudownego obrazu Matki Boskiej Myślenickiej, namalowanego w latach 1611–1624 przez nieznanego autora niezwiązanego z polskim kręgiem artystycznym. Obraz należał do nurtu późnego manieryzmu 1. ćwierci XVII wieku.
Wizerunek nieznanej młodej kobiety jest przykładem portretu trumiennego, czyli szczególnego gatunku przedstawień portretowych, jaki wykształcił się w ścisłym związku z obrzędowością pogrzebową okresu baroku. Najbardziej wyraźną cechą wskazującą na wykorzystanie takich portretów w ceremoniach żałobnych jest ich charakterystyczny sześcioboczny kształt, który odwzorowuje zarys krótszego boku trumny.
Jest to wentylator pałacowy na korbkę, umieszczony w okrągłym metalowym puzderku. Wieko puzderka pokryto siatką z gęstego drucianego splotu. Krawędzie wieka są zdobione ciągiem ornamentu z reliefowymi motywami kwiatów i pozłacane.
Tylko bardzo nieliczni spośród odwiedzających Muzeum w Kętach są w stanie określić, do czego mógł służyć prezentowany przedmiot. Kształtem przypomina popularne jeszcze niedawno metalowe zaparzacze do herbaty, lecz funkcję tę wyklucza znaczna wielkość. Urządzenie to pochodzi z 2 połowy XIX wieku...
Prezentowany obiekt pochodzi ze spektaklu Teatru Cricot 2 Qui non ci torno più (Nigdy tu już nie powrócę), który powstawał w Krakowie i Mediolanie w latach 1987–1988. Premiera spektaklu odbyła się 23 czerwca 1988 roku w Piccolo Teatro Studio w Mediolanie. Akcja spektaklu dzieje się w knajpie. Na scenie metalowe stoliki knajpiane i taborety.
Kapliczka pochodzi z Łącka, w 1959 roku została podarowana muzeum. Reprezentuje typ kapliczki słupkowej z drewnianą skrzynką osadzoną na okorowanym pniu.
Goplana i Elfy jest rekonstrukcją obiektu ze spektaklu Balladyna, zrealizowanego w Krakowie w 1943 roku przez Tadeusza Kantora i grupę krakowskich artystów w Podziemnym Teatrze Niezależnym. Z tego okresu nie ocalały żadne obiekty. Oprócz Balladyny Juliusza Słowackiego Kantor zrealizował w Podziemnym Teatrze Niezależnym także Powrót Odysa Wyspiańskiego w 1944 r.
Fonograf posiada sprężynowy mechanizm napędu i jest przystosowany do odtwarzania płyt o średnicy od 10 cm do 25 cm z prędkością 33 obrotów na minutę. Gramofon kieszonkowy Mikiphone niekiedy bywa określany mianem walkmana epoki wiktoriańskiej oraz pradziadkiem iPoda. Jest on przykładem jednego z pierwszych miniaturowych przenośnych urządzeń do odtwarzania muzyki.
