XVIII wiek nazywany stuleciem kobiet był wiekiem wyrafinowanej gry towarzyskiej. Jaki przedmiot nadawał się lepiej do flirtu niż kokieteryjny, zabawny wachlarz? Powstał więc sekretny „język wachlarzy”, który musiała opanować każda młoda kobieta wchodząca na salony.

Stroje ludowe na Łemkowszczyźnie utrzymywały się znacznie dłużej niż na sąsiednim Pogórzu. Spowodowane to było wolniejszym rytmem przemian kulturowych na zamieszkiwanych przez Łemków...

Jak wiele egzotycznych krain odwiedzimy, podążając jego śladem przez wieki historii? Ile ludzkich historii kryje w sobie ten wydawałoby się zupełnie zbędny i kapryśny przedmiot…

Ten typ bluzek, zwanych też kabotkami, był bardzo popularny na Orawie w XIX i na początku XX wieku. Występował we wszystkich miejscowościach orawskich właściwie do końca okresu międzywojennego. Często był wzorowany na secesyjnej modzie mieszczańskiej, która przez jarmarczny handel przenikała na wieś, także na Orawę. W zdobnictwie i charakterze kroju tej bluzki widać również wpływ kultury węgierskiej.

Kapłan każdej z religii ‒ jako osoba godna odprawiania czynności kultowych, pośrednicząca w kontakcie ludzi z bogiem (bogami) ‒ był postacią nobilitowaną w społeczeństwie. Stąd też kapłanów, jako warstwę społeczną, wyróżniał spośród ludności odpowiedni strój, właściwy ich godności i reprezentowanym przez nich czynnościom.
Obecna forma elementów stroju liturgicznego duchownych Kościoła rzymskokatolickiego i obrządku wschodniego ma genezę sięgającą początków chrześcijaństwa. Wyznawcy nauki Chrystusa w związku z niebezpieczeństwem prześladowań i ubóstwem pierwszego Kościoła nie posługiwali się oficjalnym strojem towarzyszącym praktyce kultu. Podczas modlitwy mężczyźni mieli odkrytą głowę, kobiety – przesłoniętą welonem.
Osoby sprawujące liturgię początkowo nie używały specjalnych szat, korzystano z tych, które ówcześnie noszone były przez Rzymian.

Charakterystyczną ozdobą husarskiej zbroi były legendarne skrzydła. Te, które rozbudzały wyobraźnię filmowców, malarzy i wielu z nas. Narosło wokół nich mnóstwo mitów. Do czego tak naprawdę służyły? Historycy dowiedli, że nie były one używane w boju. Nie chroniły husarza przed ściągnięciem go z...

Czuha pełniła szczególną rolę w ubiorze Łemków — była symbolem zamożności i prestiżu. Obowiązkowo należało ją włożyć na większe święta do cerkwi, nawet latem, a także (choćby pożyczoną) do ślubu.

Kimono to jedna z pierwszych rzeczy, która przychodzi na myśl, gdy myślimy o Japonii. Te tradycyjne stroje są pięknie dekorowane malowanymi lub haftowanymi wzorami. Na każdym znajdują się te najbardziej efektowne, reprezentacyjne. Są jednak jeszcze kimona codzienne, o powtarzalnych, drobnych wzorach kwiatów, ptaków, wachlarzy czy innych motywów. Powstają one przy użyciu szablonów, takich jak tworzone od stuleci Ise-katagami.

Karol Wojtyła przyjął święcenia kapłańskie 1 listopada 1946 roku z rąk Kardynała Sapiehy. Mszę prymicyjną odprawił następnego dnia w krypcie św. Leonarda w Katedrze Wawelskiej.
Decyzję o wstąpieniu do seminarium podjął w 1942 roku (wstąpił do niego w październiku, choć już od wczesnego dzieciństwa wszystko wskazywało na wybór takiej drogi). Seminarium krakowskie w czasach okupacji działało w konspiracji. Po 6 sierpnia 1944 roku, nazywanym „czarną niedzielą” — kiedy to w wyniku akcji odwetowej za wybuch powstania warszawskiego gestapo zatrzymało bardzo wielu młodych mężczyzn, w tym także duchownych — młodzi klerycy ukrywali się w pałacu biskupim pod opieką kardynała Sapiehy.

Oznaka (potocznie zwana „korpusówką”) pułków strzelców podhalańskich została wprowadzona w 1919 roku. Przedstawia swastykę o skróconych zagiętych częściach ramion na tle stylizowanej gałązki jodłowej. Swastyka to prastary indoeuropejski symbol słońca, ognia i pomyślności. Na ziemiach polskich najdłużej utrzymała się na Podhalu, gdzie była zwana „krzyżykiem niespodzianym”.