Dekorowanie ścian drogocennymi tkaninami dodawało skromnym wnętrzom świetności i znaczenia. Z zachowanych opisów i inwentarzy wiadomo, że władcy europejscy niezwykle cenili sobie tego rodzaju dzieła i uwielbiali się nimi otaczać, gdyż dodawały posiadającym je splendoru. Tapiserie zamawiane były do konkretnych komnat siedziby władcy, gdyż pełniły odpowiednie funkcje w danej przestrzeni wyrażone przez tematykę ich przedstawień. Szczególne miejsce w całej kolekcji Zygmunta Augusta zajmowały arrasy monogramowe i herbowe, zamówione prawdopodobnie po 1553 roku (ok. 1555). Ich tematyka oraz zbiór motywów wyrażały ściśle sprecyzowany oraz bezpośrednio odnoszący się do osoby władcy i jego państwa program.

Bractwa kurkowe, których tradycja sięga w Europie XIV/XV wieku, były pierwszą formacją, która miała przygotowywać mieszkańców miast do obrony w sytuacjach zagrożenia. Wraz z lokacją miast na prawie magdeburskim wznoszono fortyfikacje (z czasem ich budowę i obronę poszczególnych fragmentów murów...

W polu błękitnym lwia głowa srebrna ziejąca czerwonym płomieniem. Tak wygląda herb „Zadora”, którego używali założyciele Gorlic, Karwacjanie. Według słów obecnego na naszym portalu Marcina Kromera, miasto zostało założone w 1355 roku, za zgodą Kazimierza Wielkiego, przez Dziersława I Karwacjana...

W panegiryku Stanisława Orzechowskiego (Panagyricus nuptiarum Sigismundi Augusti Poloniae Regis), opisującym wydarzenia z zaślubin Zygmunta Augusta z Katarzyną Austriaczką zachowała się ekfraza ilustrująca arrasy o tematyce biblijnej, a w tym Szczęśliwość Rajską z serii Dzieje Pierwszych Rodziców. Tekst ten jest o tyle cenny, że po raz pierwszy pojawiła się w nim informacja o arrasach. Jest on również, a może przede wszystkim zapisem wrażeń i reakcji ówczesnych odbiorców, stanowiący w pewien sposób wykładnię ich światopoglądu. 

Monety z wizerunkami cesarzy wybijano w okresie ich panowania. Prezentowany solid został wybity za rządów bizantyjskiego cesarza Marcjana (450–457 r. n.e.). Awers przedstawia popiersie cesarza w diademie w otoku z napisu; rewers — postać bogini zwycięstwa Nike, ujętą napisem. 

Zygmunt August zamówił część tkanin prawdopodobnie około 1548 roku. Według Wychwalnika weselnego Stanisława Orzechowskiego (Panagyricus Nuptiarum Sigimundi Augusti Poloniae Regis, wyd. 1553) trzy serie tapiserii (Dzieje pierwszych rodziców, Dzieje Mojżesza i Dzieje Noego) już 30 lipca 1553 roku zdobiły wnętrza zamku wawelskiego z okazji uroczystości weselnych Zygmunta Augusta i Katarzyny Habsburżanki. Przyjmuje się, że po tym roku król zamówił kolejne grupy tkanin, a około 1560 roku cała kolekcja znajdowała się już w jego posiadaniu.
 

Reprezentacyjna sala Pałacu Biskupa Erazma Ciołka, zwana Salą Cnót, mieści galerię dawnego polskiego malarstwa portretowego, które było w dawnej Polsce niezwykle rozpowszechnione. Dla szlachty wizerunki własne, przedstawienia krewnych i przodków stanowiły istotny czynnik budowania więzów rodzinnych i społecznych oraz dokumentowania genealogii i paranteli.

Obraz przedstawia królewicza Władysława Zygmunta Wazę, późniejszego króla Polski Władysława IV. Został namalowany przez nieznanego malarza z kręgu Rubensa i powtarza schemat ustalony przez Rubensa w analogicznie komponowanych innych portretach konnych jego pędzla.

Donatywy (z łac. donum — dar) to specjalna kategoria numizmatów o cechach zarówno monet (wielokrotność dukata), jak i medali (wysoki poziom artystyczny). Miały charakter upominku wręczanego monarchom lub wybitnym dostojnikom w celu uzyskania ich przychylności, świadcząc jednocześnie o potędze i świetności swoich emitentów. W  Rzeczypospolitej były wybijane na zlecenie bogatych miast — Gdańska i Torunia.

Portret przedstawia faraona, na co wskazuje nemes pokrywajacy głowę prezentowanego mężczyzny, czyli charakterystyczny prążkowany materiał – rodzaj chusty noszonej przez władców egipskich, oraz ureusz umieszczony na niej pośrodku, czyli królewska kobra – kolejny symbol wszechwładzy faraona. Idealizm przedstawienia nie pozwala na powiązanie portretu z konkretnym władcą, jednak pewne cechy stylistyczne rzeźby umożliwiają wskazanie okresu ptolemejskiego jako zakresu czasowego, w którym powstała. Niestety ówczesne portrety władców były często przekuwane na potrzeby kolejnych przedstawień, więc nawet przybliżone datowanie nie umożliwia wskazania konkretnego przedstawiciela dynastii Ptolemeuszy.