Jest to orzeł pochodzący z herbu autonomicznego Województwa Śląskiego, wyglądem nawiązuje do średniowiecznego orła śląskiego, z charakterystyczną przepaską na skrzydłach. Został wykonany z cienkiej blachy mosiężnej, złocony, z zaczepem dorobionym wtórnie. Województwo Śląskie od utworzenia w 1922 roku cieszyło się bardzo szeroką autonomią, określoną w tzw. Statucie Organicznym Województwa Śląskiego. Miało własny sejm decydujący o większości spraw wewnętrznych i własny skarb.

Zwieńczenie z kapliczki wybudowanej w roku 1664 jako wotum wdzięczności za ocalenie życia podczas najazdu Szwedów. Owal otoczony stylizowanymi promieniami i wpisanymi w środek literami oraz datą powstania.
 

Biżuterię w XIX-wiecznych strojach ludowych nosiły zarówno kobiety, jak i mężczyźni, którzy przewiązywali kołnierz koszuli czerwoną wstążką lub spinali jego boki spinką. Zwykle wykonywano ją z bakfonu (stopu miedzi, cynku i niklu) — materiału imitującego srebro. Spinkę ozdabiano koralem, choć tylko nieliczni mogli sobie pozwolić na to, by był to koral prawdziwy — częściej używano korali sztucznych a nawet chlebowych.

Złotnictwo europejskie pomiędzy XVI a XVIII wiekiem osiągnęło niespotykany wcześniej poziom artystyczny i techniczny, co było w bardzo dużym stopniu zasługą niemieckich mistrzów, działających przede wszystkim w największym ośrodku złotniczym — Augsburgu.

Pojemnik ten służył przechowywaniu wonnych korzeni (na przykład goździki, cynamon, wanilię, mirt), których zapach jest rytualnie wdychany w trakcie ceremonii zwanej Hawdalą (z hebr. „rozróżnienie”) odbywającej się w żydowskich domach na zakończenie szabatu.

Zestawy naczyń kompletowane były początkowo z przedmiotów wykonywanych w różnych miejscach, czasie i stylu. Dopiero w XVII i XVIII wieku zaczęły się pojawiać jednolicie dekorowane zastawy, zwane dziś serwisami. Aż do początku XIX wieku nie istniały także ścisłe reguły określające, jakie naczynia powinny wchodzić w skład takiego kompletu — zestawiano je zatem zgodnie z aktualną modą lub indywidualnymi upodobaniami zamawiającego.

W zbiorach Muzeum Archeologicznego w Krakowie znajduje się od roku 1887 wyposażenie bogatego scytyjskiego grobu kobiecego usytuowanego pod nasypem kurhanu, przebadanego w miejscowości Ryżanówka koło Zwienigorodki na Ukrainie przez Gotfryda Ossowskiego, pierwszego kustosza Muzeum Starożytności Krajowych Akademii Umiejętności w Krakowie (z którego wywodzi się obecne Muzeum Archeologiczne)...

Rodzina Branickich dbała o wyposażenie kościoła parafialnego w Niepołomicach, w którym znajdowała się ufundowana przez nich kaplica, w sprzęty, szaty i naczynia liturgiczne. O wszelkich fundacjach Jana i Anny Branickich świadczą widoczne na zachowanych przedmiotach herby Gryf i Jastrzębiec. Ze stylem niepołomickiego kościoła, którego gotycki charakter nutą renesansową wzbogaciła kaplica Branickich, harmonizuje późnogotycka monstrancja — srebrna, pozłacana. Fundatora wskazuje inskrypcja na kryzie stopy: „Joannes a Rvsca Braniczki venator Craccoviens Capitanevs Nepolomicensis anno dom 1599 fieri fecit oretvr pro eo”.