Mezuza to mały podłużny pojemnik, wykonany najczęściej z metalu lub drewna, zawierający zwinięty w rulonik pergamin (klaf), na którym zapisane są ręcznie, po hebrajsku dwa fragmenty z Tory z Księgi Powtórzonego Prawa.

Kielich wykonany w rzymskiej pracowni około 1360 roku. Ustawiony na dziesięciolistnej stopie z cokolikiem, zdobionym pasem dekoracji geometrycznej. Stopa nakryta gładkim płaszczem, z aplikowanym medalionem o grawerowanym herbie ujętym wieńcem laurowym w polu oraz, po przeciwnej stronie płaszcza, z emaliowaną tarczą przedstawiającą Grupę Ukrzyżowania.

Srebrny kur Krakowskiego Bractwa Kurkowego to jeden z najcenniejszych zabytków Muzeum Historycznego Miasta Krakowa. Wybitne dzieło złotnicze renesansowego Krakowa. Niestety nie znamy ani artysty, ani pracowni złotniczej, która rzeźbę ptaka wykonała. Nieliczne z bractw kurkowych mogą się poszczycić...

James Hammond uzyskał patent na konstrukcję maszyn w 1881 roku, a ich seryjną produkcję rozpoczęto w roku 1884. Prezentowany model 12 powstał na początku XX wieku i był wytwarzany w dwóch wersjach, z których jedną cechowała klawiatura dwurzędowa łukowata, typowa dla wczesnych hammondów, drugą zaś klawiatura prostoliniowa, trzyrzędowa, typowa dla maszyn trójrejestrowych. Ta ostatnia, widoczna w prezentowanym obiekcie, wprowadzona została wraz z rosnącą od końca XIX wieku konkurencją maszyn dźwigniowo-czcionkowych o typowym rozmieszczeniu klawiszy w prostych rzędach.

Flakon perfumowy niewielkich rozmiarów jest wykonany z bezbarwnego szkła, w kształcie spłaszczonej kuli o ściętej podstawie. Ścianki flakonu ukształtowane są reliefowo w promienie rozchodzące się od podstawy ku górze i krawędziom naczynia. Na flakonie widoczna jest aplikacja w postaci okucia ze złoconego metalu, miejscami zdobionego akcentami zielonej farby emaliowej.

Wawelska buława jest okazem luksusowej broni paradnej. Jej proweniencja artystyczna jest trudna do jednoznacznego określenia. Ze względu na kompozycję oraz typ dekoracji można by ją zaliczyć do wyrobów tureckich, jednak charakterystyczne, wykwintne zestawienie złota i błękitnej emalii skłania badaczy do uznania jej za dzieło perskie.

Maszyna „Picht” to przystosowana dla niewidomych maszyna do pisania alfabetem Braille’a, wynaleziona przez Oskara Pichta w 1899 roku. Jej produkcję rozpoczęto trzy lata później.
Pierwsze pojedyncze egzemplarze maszyn do pisania dla niewidomych powstawały już wcześniej (od XVIII wieku), ale pozwalały one na korespondencję tylko z widzącymi. Opracowanie w 1825 roku przez Louisa Braille’a pisma dla niewidomych, upowszechnionego w drugiej połowie XIX wieku, stworzyło nowe możliwości, które wykorzystał wynalazca i późniejszy dyrektor ośrodka dla niewidomych w Bydgoszczy — Oskar Picht.

W inwentarzu katedry na Wawelu z roku 1563 skrzyneczka została odnotowana jako wymagające naprawy repozytorium na relikwie różnych świętych, noszone w procesjach na feretronie podczas tzw. dni krzyżowych (trzy dni poprzedzające uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego). Była ona wówczas przechowywana w większej skrzynce – relikwiarzu. Zapewne po roku 1620, w bliżej nieznanych okolicznościach, została ukryta – wraz z dwoma innymi relikwiarzami – w schowku w katedrze krakowskiej. Odnaleziono ją dopiero przez przypadek w czasie wizytacji przeprowadzonej przez biskupa krakowskiego Albina Dunajewskiego w dniu 18 marca 1881 roku.