Sukmana, dawniej nazywana suknią zwierzchnią, była noszona powszechnie w niedziele i święta przez mieszkańców podkrakowskich wsi. Została uszyta z białego sukna, niegdyś wyrabianego m.in. przez chrzanowskich sukienników (rzemiosłem tym trudniło się do początku XX wieku jeszcze kilkanaście rodzin mieszkających w Chrzanowie).

Pod koniec XIX wieku popularne tkaniny fabryczne wełniane o motywach kwiatowych, tzw. tybety, charakterystyczne dla odświętnego stroju krakowskiego, zaczęły ustępować miejsca tkaninom lżejszym o zróżnicowanym wzornictwie. Spódnice z nich szyte noszone były przez kobiety na co dzień.

Czapeczka jest częścią kolekcji Władysława Klugera z 1876 roku. Została wykonana w technice szydełkowej z wełny i bawełny. Charakterystycznym jej elementem jest zwieńczenie w kształcie ptaszka. Pochodzi z Peru, z nekropoli Ancon.

Prezentowany  obiekt to koszula jeńca rosyjskiego z 1916 roku darowana przez Adama Wrzoska (lekarza, antropologa, historyka medycyny, profesora Uniwersytetu Jagiellońskiego). Darczyńca jako naczelny lekarz jednego z austriackich szpitali w Krakowie, pracujący również w obozie jeńców w podkrakowskim Dąbiu, spotykał w swojej pracy żołnierzy różnych narodowości, którzy często posiadali przy sobie ubrania, pamiątki zabrane z domu.

Ubiór — złożony z kontusza, żupana, spodni, kołpaka, butów i karabeli — należał do rodziny Drohojowskich z Czorsztyna. Kompletny polski ubiór narodowy złożony jest z części zewnętrznej — zwanej kontuszem — i spodniej — zwanej żupanem.
Kontusz uszyto z aksamitu. Plecy krojone są w charakterystyczny sposób z tzw. słupem, rozkloszowane systemem głębokich zakładek, podkreślonych naszyciem jedwabnej pasmanterii.

Kaftanik kobiecy z rękawami uszyty z tkaniny bawełnianej tkanej we wzorzyste paski (niebieskie, czarne, żółte, popielate; często w deseń lub kwiaty), ocieplany. Tył u dołu ułożony w fałdki. Zapięcie na haftki. Podszewka bawełniana, kraciasta. Katanka ozdobiona jest naszyciami „ząbków” bawełnianych; czerwonych i białych oraz wykonanych z nici metalowych srebrnych, a także ozdobnymi guziczkami i pajetkami (wisiorkami blaszanymi).

Spódnica łemkowska — kabat, wykonana z modrotlaczu, z cienkiego drukowanego materiału fabrycznego, o wzorze w drobne żółte kwiatki i drobne zielone gwiazdki. Uszyta ręcznie na przełomie XIX/XX wieku. Takie materiały wyrabiano w miasteczkach południowej części Karpat, w Bardiovie, a także Krynicy...

Zapaska do stroju krakowskiego uszyta z dwóch brytów cienkiej białej wełenki, drukowanej w motywy zielonych gałązek z różami i innymi kwiatami różowo-czerwonymi oraz kwiatuszkami i pąkami w kolorach niebieskim i różowym.

Gorset — element tradycyjnego ubioru kobiecego na Podhalu — wykonany z samodziałowego sukna koloru brązowego, z charakterystycznym trójkątnym zębem, tak zwanym szczytkiem, wykrojonym pośrodku górnej części przodów i pleców.
Gorset pochodzi z podhalańskiej wsi Dzianisz leżącej na północ od Zakopanego. Tu w latach 1887–1893 góral o nazwisku Styrczula sprzedał go małżeństwu kolekcjonerów — Marii i Bronisławowi Dembowskim. W ten sposób prezentowany przedmiot wszedł w skład jednej z największych i najciekawszych XIX-wiecznych kolekcji etnograficznych z Podhala. W 1922 roku zbiór ten, drogą zapisu, stał się własnością Muzeum Tatrzańskiego im. Dra Tytusa Chałubińskiego w Zakopanem.

Prezentowany obiekt to wierzchnie okrycie męskie z brązowego sukna, podszyte od spodu niebiesko-białym materiałem fabrycznym w jodełkę. Na kołnierzu i u dołu rękawów widoczny jest ozdobnie stebnowany czarny materiał. Po obu stronach znajdują się kieszenie (łącznie 4): wszywane z patką i bez, obszyte czarną lamówką. Brzegi cuchy także są lamowane. Guziki umieszczono w dwóch rzędach (łącznie 6), przy czym jeden jest pokryty materiałem.