Istnieje roślina, która w języku polskim nosi nazwę niecierpek pospolity. Jej łacińska nazwa wydaje się o wiele ciekawsza – impatiens noli-tangere. Bo nie dość, że roślina ta okazuje się niecierpliwa (impatiens), to jeszcze nie chce być dotykana (noli-tangere). Ta łacińska nazwa odwołuje do słów, które skierował zmartwychwstały Jezus do Marii Magdaleny: noli me tangere, czyli „nie dotykaj” lub „nie zatrzymuj mnie”. A staje się ona zrozumiała w kontekście pewnej właściwości niecierpka pospolitego, mianowicie: dojrzałe owoce niecierpka skręcają swoje ścianki i wyrzucają z siebie nasiona, rozsiewając je po okolicy, tylko wówczas, gdy zostaną dotknięte (lub potrząśnięte). Czy nie ma w tym – w tej roślinie, w sposobie jej funkcjonowania, w jej nazwie – czegoś dziwnego? Z jednej strony to niecierpliwie oczekiwany dotyk przyczynia się do rozrzucenia nasion, a więc rozmnożenia się i rozwinięcia tej rośliny. Z drugiej tę roślinę wciąż chroni zakaz „nie dotykaj”, „nie zatrzymuj”. Tak jakby dotyk był jej niezbędny, a zarazem całą sobą się przed nim broniła.

Rzeźba jest wizualizacją stanu ducha. Bardzo trudno jest przekazać depresję, bo brakuje słów, a dostępne sposoby mówienia o niej są zbanalizowane do granic nudy. Obraz okazuje się nośnikiem znacznie bardziej pojemnym i wrażliwym, niż słowo czy poezja. Leżąca postać zalana jest „czarną wydzieliną duszy”.

Pięćdziesiąt lat życia Marii Jaremy obejmowało mniej więcej pierwszą połowę dwudziestego stulecia. Pół wieku to niewiele. Jednak przez większość tego czasu artystka przyglądała się krytycznie kalejdoskopowi „-izmów” i włączała się aktywnie w najbardziej postępowe nurty sztuki. „Zawsze w awangardzie” – stwierdził po jej śmierci Henryk Stażewski.
Krótkie życie Jaremianki rekompensuje intensywność wyrazu jej prac.
Maria Jarema była rzeźbiarką i malarką, projektowała kostiumy i scenografię do spektakli teatralnych, występowała też na scenie. Sprawy artystyczne łączyła z zaangażowaniem społecznym. Jej magnetyczna osobowość, w połączeniu z odwagą poglądów i konsekwencją w podążaniu raz obraną drogą, przeszły do legendy.

Grupa AES+F pokazuje ciała zmarłych ubrane w stroje balowe. Dramatyzm tematu jest podkreślony powiększeniem fotografii do naturalnych rozmiarów oraz urealnieniem obrazu poprzez ekspozycję w lightboksach. Ludzki lęk przed przemijaniem ukryty jest za obsesyjnym dekorowaniem ciała. Śmierć zostaje ukazana w „eleganckiej” wersji, która wbrew wysiłkom jeszcze bardziej podkreśla martwość ciała. Cykl Défilé to siedem fotografii eksponowanych na lightboksach, z których cztery prezentujemy na naszym portalu.

Grupa AES+F pokazuje ciała zmarłych ubrane w stroje balowe. Dramatyzm tematu jest podkreślony powiększeniem fotografii do naturalnych rozmiarów oraz urealnieniem obrazu poprzez ekspozycję w lightboksach. Ludzki lęk przed przemijaniem ukryty jest za obsesyjnym dekorowaniem ciała. Śmierć zostaje ukazana w „eleganckiej” wersji, która wbrew wysiłkom jeszcze bardziej podkreśla martwość ciała. Cykl Défilé to siedem fotografii eksponowanych na lightboksach, z których cztery prezentujemy na naszym portalu.

Adam Siemianowicz (pierwotnie Ciopcio) urodził się w roku 1902 w Orenburgu nad rzeką Ural w Imperium Rosyjskim. Przyszły malarz był synem Szymona Ciopcio i Julii z domu Abramik, chłopów z Podlasia zesłanych na Ural w roku 1888. Chłopiec zaczął malować już Orenburgu. Tworzył wówczas przeważnie pejzaże utrzymane w stylistyce postimpresjonistycznej. 

Czy można ususzyć ciało w zielniku? Zapytam mocniej: czy można ususzyć żywe ciało w zielniku? Jeszcze mocniej: czy można ususzyć w zielniku ciało swojego dorastającego syna? „Ususzyć” w sensie „utrwalić”, „zachować”, kiedy tak dobrze jak Alina Szapocznikow się wie, jak ciało ludzkie jest nietrwałe, jak stawia nam granice, poza które sięgnąć po prostu nie możemy, granice, za którymi w końcu nas nie ma; kiedy się wie, że gdy nasze ciało umiera, to my umieramy wraz z nim? 

Alabastrowa rzeźba o wysokości 15 cm została zakupiona przez żołnierzy Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich podczas II wojny światowej. Posąg przedstawia nagiego młodego mężczyznę z odbitą głową, nogami i rękami. Z tyłu płaska kolumna zakończona trójkątnie u góry. Na prawe ramię młodzieńca...

Antoni Stopa – malarz, pisarz i działacz ludowy – urodził się 5 Sierpnia 1849 roku w rodzinie chłopskiej mieszkającej w przysiółku na górze Ostrysz koło Makowa (obecnie Maków Podhalański). Stopa tworzył pod wieloma pseudonimami, spośród których wiele odnosiło się do jego pochodzenia: AS, As, Antoni Sygoń, Antoni Sygoń spod Babierj Góry, Biedni z Makowa. Boruta, Chłop spod Babiej Góry, Chłop ze wzi, Świtoniec, Jan Kwaśny, Jantek z Ostrysa, Jaźwiec, Kitaj, L.M., Leszczak, Walenty Sygoń, Ostrysiak i Racławiak.