Celtycki pacior szklany
 
Czas powstania 120 p.n.e.–20 n.e. 
Miejsce powstania prawdopodobnie Morawy lub Czechy, jedno z celtyckich oppidów Staré Hradzisko lub Stradonice 
Miejsce znalezienia Dziewięcioły, gmina: Miechów, woj. kieleckie 
Wymiary wysokość: 2 cm, średnica: 3 cm, otworu – 1,5 cm 
Numer inwentarzowy MAK/LR/17 
Muzeum Muzeum Archeologiczne w Krakowie 
Tematy życie codzienne, stroje, wydobyte z ziemi 
Materiał szkło nieprzeźroczyste 
Prawa do obiektu Muzeum Archeologiczne w Krakowie 
Prawa do wizerunków cyfrowych domena publiczna 
Digitalizacja RPD MIK, projekt Wirtualne Muzea Małopolski 
Tagi wykopaliska, biżuteria, archeologia, 3D, 3D plus, szkło, domena publiczna 
Szklany pacior jest odkryciem przypadkowym pochodzącym z badań powierzchniowych prowadzonych w 1997 roku w miejscowości Dziewięcioły (pow. Miechów, woj. małopolskie). Wykonany jest z żółtego, nieprzeźroczystego szkła, w które wtopiono cztery ósemkowate motywy z niebieskiego i białego szkła w układzie współśrodkowym lub spiralnym. Tego typu szklane wyroby charakterystyczne są dla Celtów (Galów), którzy w pierwszych wiekach p.n.e. zasiedlali okolice Krakowa. Zabytek jest importem. Najbliższe warsztaty produkujące bransolety i szklane paciorki były zlokalizowane na celtyckich oppidach na Morawach (Staré Hradisko) i w Czechach (Stradonice).
Szkło nieprzeźroczyste, barwy żółtej, niebieskiej i białej, ręcznie formowane w warsztacie szklarskim.
Opracowanie: Małgorzata Wawer (Muzeum Archeologiczne w Krakowie), © wszystkie prawa zastrzeżone