Lista wszystkich obiektów. Kliknij na jeden z nich, aby przejść do karty obiektu. Tematy umożliwiają selekcję eksponatów według kategorii pojęciowych. Po prawej stronie możesz zmienić ustawienie widoku listy.
Poniższe zestawienie ukazuje powiązanie między eksponatami w sposób niestandardowy. Punkty oznaczają eksponaty, a łączące je linie to powiązania między nimi według wybranych kategorii.
Wpisz daty krańcowe do okienek, aby wybrać interesujący Cię okres na osi czasu.
- Czas powstania 1. poł. XVII w.
- Miejsce powstania Persja
- Wymiary długość: 65 cm
- Numer inwentarzowy ZKWawel 167
- Muzeum Zamek Królewski na Wawelu Państwowe Zbiory Sztuki
- Dostępność Skarbiec Koronny
- Tematy władza, wojna
- Technika kucie, wycinanie, złocenie
- Materiał stal
- Prawa do obiektu Zamek Królewski na Wawelu Państwowe Zbiory Sztuki
- Prawa do wizerunków cyfrowych domena publiczna
- Digitalizacja RPD MIK, 2014
- Tagi techniki zdobnicze , militaria , insygnia , ornament , 3D plus , 3D , domena publiczna
Buzdygan, czyli broń obuchowa złożona z trzonka i osadzonej na nim głowicy z pionowo ustawionych płytek – piór, był powszechnie używany w wojsku polskim w XVII i XVIII wieku jako broń dystynkcyjna, oznaczająca stopień rotmistrza i pułkownika. Według tradycji prezentowany buzdygan należał do Stefana Czarnieckiego, kasztelana kijowskiego, później hetmana polnego koronnego.
Więcej Żelazny, częściowo złocony buzdygan, o powierzchni wycinanej ażurowo w ornament roślinny. Głowica gruszkowa, złożona z sześciu piór o esowatym wykroju, zwieńczona została puklowaną migdałowatą złoconą sterczynką. Rękojeść o przekroju kolistym u dołu, w części środkowej sześcioboczną, oddzieloną od głowicy złoconym pierścieniem, zakończono złoconą gałką. Wewnątrz rękojeści znajduje się wydrążenie mieszczące wkręcany sztylet ze stalową głownią o trójkątnym przekroju.
Buzdygan, czyli broń obuchowa złożona z trzonka i osadzonej na nim głowicy z pionowo ustawionych płytek – piór, był powszechnie używany w wojsku polskim w XVII i XVIII wieku jako broń dystynkcyjna, oznaczająca stopień rotmistrza i pułkownika. W Polsce stosowano buzdygany wykonane nie tylko w kraju, ale też pochodzące z Turcji i Persji – zarówno zakupione, jak i zdobyte w czasie kampanii wojennych. Buzdygany pełniły również funkcję odznaki starszego w cechach rzemieślniczych, gdzie używane są w takim charakterze do dziś.
Według tradycji prezentowany buzdygan należał do Stefana Czarnieckiego, kasztelana kijowskiego, później hetmana polnego koronnego (zm. 1665). W roku 1924 rewindykowany na mocy traktatu ryskiego (1921) ze zbiorów Ermitażu w Petersburgu (nr inw. E.512), został ewakuowany do Kanady w roku 1939, następnie zwrócony w 1959 roku.
Opracowanie: Krzysztof Czyżewski (Zamek Królewski na Wawelu), Redakcja WMM, © wszystkie prawa zastrzeżone
Ostatnie komentarze: