Para Młoda jest obiektem ze spektaklu Teatru Cricot 2 Qui non ci torno più (Nigdy tu już nie powrócę), który powstawał w Krakowie i Mediolanie w latach 1987–1988. Premiera spektaklu odbyła się 23 czerwca 1988 roku w Piccolo Teatro Studio w Mediolanie.
Spektakl Nigdy tu już nie powrócę jest podsumowaniem dotychczasowej twórczości teatralnej Tadeusza Kantora. Dokonywana przez niego synteza obejmuje postacie, przedmioty, kostiumy, manekiny, a także motywy i całe sceny z poprzednich spektakli, począwszy od Powrotu Odysa zrealizowanego w 1944 roku w Podziemnym Teatrze Niezależnym, po ostatni spektakl — Niech sczezną artyści (1985).
Nigdy tu już nie powrócę jest także autopodsumowaniem przez Kantora jego osobistego życia, w którym artysta mówi otwarcie o swojej intymności i własnej kondycji. Wyznania o miłości czy śmierci przenosi na scenę, czyniąc je w ten sposób treściami uniwersalnymi.
Jedną z zasadniczych zmian, jakie zaszły w tym spektaklu, jest charakter udziału artysty w widowisku. Występ jest czymś w rodzaju uobecnienia realnej postaci na scenie wraz z jego prawdziwą historią. Kantor pojawia się na scenie jako bohater przedstawienia wraz z atrybutami silnie kojarzonymi z jego prywatnym wizerunkiem, jak papieros czy charakterystyczne ubranie. Co ciekawe, jest on także bohaterem większości swoich obrazów malowanych po roku 1987. Tym autoportretom towarzyszą stale tlący się w dłoni papieros oraz szalik, kapelusz i płaszcz artysty.
Postać Kantora zostaje zdublowana przez manekin, który pojawia się na scenie jako Pan Młody z Panną Młodą w scenie ślubu. W pierwszej wersji spektaklu Panną Młodą była Trumna. Scena ŚLUBU-SNU rozgrywa się przy dźwiękach Salve Regina. Otwierają się jedne ze środkowych drzwi, w ustawionej w półkole ścianie z czarnego płótna w głębi sceny. Ukazuje się w nich manekin Tadeusza Kantora w czarnym garniturze i białej koszuli z muszką, ubrany jak do ślubu albo na pogrzeb, co jest nie bez znaczenia, bo, jak zobaczymy za chwilę, chodzi i o jedno, i o drugie. Obok niego stoi ustawiona pionowo czarna trumna. Wjeżdżają na mobilnym podeście ku środkowi sceny. Następuje ceremonia ślubu. Właściciel knajpy, w której rozgrywa się spektakl, przysięga w imieniu Pana Młodego–manekina wierność Pannie Młodej–trumnie aż do śmierci. Następnie, na znak Kantora, odprawia Parę Młodą przez te same drzwi, które zamykają się za nimi jak „płyta grobu”.
Motyw ślubu pojawił się w twórczości teatralnej Kantora po raz pierwszy w cricotage'u Gdzie są niegdysiejsze śniegi (1979), a następnie w spektaklu Wielopole, Wielopole (1980).
Należy podkreślić, że w pierwszej wersji spektaklu, która była prezentowana w Mediolanie, Berlinie i Nowym Jorku, Tadeuszowi Kantorowi stale towarzyszyła na scenie trumna z ceremonii ślubu, którą kilkakrotnie wnosił na scenę i zabierał z sobą wychodząc, wreszcie siedział z nią przy stoliku, dotykając jej.
Prototypem dla trumny była w trakcie krakowskich prób do spektaklu trumienka wykonana z bejcowanej sklejki, z welonem wystającym ze szczeliny. W scenie ślubu obok trumny Kantor próbował ustawić między innymi ambalaż Panny Młodej — obiekt przechowywany z zbiorach Cricoteki pod nazwą Biały Ambalaż. Wykonany z gąbki, opakowanej białym papierem i związany sznurkiem obrazował niedostępność/nieobecność postaci. Od pokazu w Centre Georges Pompidou w Paryżu miejsce trumny zajmuje aktorka, Marie Vayssière jako Elle (z franc. „Ona”). „PANNA MLODA ze snu o ślubie" jest martwa, porusza się somnambulicznie, jak manekin, jej twarz jest zastygnięta. Pojawia się na scenie i znika w asyście Kantora. Emocjonalna więź pomiędzy nimi nie ustaje.
Kantor sięga tutaj do motywu zrównania miłości i śmierci, który wielokrotnie pojawiał się w poezji i malarstwie. Jednocześnie motyw ten wzbogaca romantyczną ideą wiecznego niespełnienia. W tekście „Ja realny” pisze: „Będę umierał / i nie przyznam się, / że jestem stary. / Śmierć i miłość... / Przyszła chwila / kiedy nie mogłem rozróżnić, /  która jest która. / Obie mnie urzekały”.
Scena ślubu w Nigdy tu już nie powrócę nawiązuje do cricotage'u Un matrimonio (Ślub w manierze konstruktywistycznej i surrealistycznej), który artysta zrealizował w Mediolanie w 1986 roku, a szczególnie do cricotage'u Maszyna miłości i śmierci (premiera: Kassel, 1987). W ostatnich minutach tego przedstawienia zostaje wprawiony w ruch ustawiony na scenie podest w kształcie koła. Na jego przeciwległych biegunach znajdują się: manekin Pana Młodego — obiekt niezwykle zbliżony wizualnie do znanego nam manekina Pana Młodego-Kantora w Nigdy tu już nie powrócę, oraz szkielet. Wprawione w regularny, kolisty ruch  wokół „kręgu życia i śmierci” ukazują się nam naprzemiennie w „miłosnym tańcu”. Podobnie jak w scenie ŚLUBU-SNU, Miłość (Pan Młody) i Śmierć (szkielet) stają się sobie coraz bliższe, aż do jedności. Sprzężenie miłości i śmierci pod postacią młodej pary w onirycznym tańcu jest także motywem cricotage'u Bardzo krótka lekcja (1986).
Należy zwrócić uwagę, że manekin i trumna z podestem są nielicznymi nowymi obiektami, które powstały podczas prac nad tym spektaklem, w przeciwieństwie do pozostałych, które są rekonstrukcjami obiektów z poprzednich spektakli Teatru Cricot 2.

Opracowanie: Małgorzata Paluch-Cybulska (Ośrodek Dokumentacji Sztuki Tadeusza Kantora Cricoteka), © wszystkie prawa zastrzeżone