Trąba Sądu Ostatecznego to obiekt z cricotage’u Tadeusza Kantora Gdzie są niegdysiejsze śniegi (tytuł został zaczerpnięty z Ballady o paniach minionego czasu z Wielkiego Testamentu François Villona), którego premiera odbyła się z okazji wielkiej wystawy artystów teatru Cricot 2 oraz wystawy Awangarda polska 1910–1978 w Palazzo delle Esposizioni w Rzymie w styczniu 1979 roku (5 pokazów). Następnie grany był w Paryżu (listopad 1982 — 12 razy) i Londynie (listopad/grudzień 1982 — 12 razy) oraz w Genewie (wrzesień 1983 — 6 razy) i w Warszawie (maj 1984 — 8 razy). W latach 1982–1983 Kantor zmienił konstrukcję obiektu (I wersja z 1979 roku to umieszczona na mobilnym trójnogu, zaambalowana trąba) w taki sposób, że zaczęła przypominać szafot, szubienicę albo jakąś średniowieczną machinę.
Trąba stanowiła obiekt–rekwizyt postaci Rabina (granego przez Zbigniewa Gostomskiego), do którego w II wersji spektaklu dołączyła postać Ucznia (granego przez Dominikę Michalczuk). Naturalnych rozmiarów blaszana trąba została obszyta czarnym materiałem — rodzajem pokrowca, którego zakończenie od strony czary trąby luźno zwisało, wpadając do metalowego wiadra. Trąba zawieszona była na metalowej, ramowej konstrukcji (o wysokości prawie 3,5 m), na której zamontowano system bloczków i przekładni ze stalowymi linkami umożliwiającymi za pomocą korby jej wznoszenie i opadanie. Całą konstrukcję umieszczono na czterech metalowych kołach, tworząc rodzaj wózka z dyszlem. Wszystko zostało uzupełnione dwoma przymocowanymi do stelaża czarnymi proporcami.
Spektakl Gdzie są niegdysiejsze śniegi, skonstruowany z trzynastu sekwencji, powstał tuż po Umarłej klasie, ale jeszcze przed Wielopolem, Wielopolem i trwał około 30 minut. Publiczność siedziała po dwóch stronach sali, a aktorzy w ubraniach z białego papieru (z wyjątkiem Rabina i jego Ucznia) działali pośrodku, w przestrzeni ograniczonej z jednej strony ludzkim szkieletem a z drugiej monstrualnym instrumentem — Trąbą Sądu Ostatecznego.  Przez całą długość sali rozciągnięto sznur i aktorzy grali po dwóch jego stronach. W pewnym momencie Trąba Sądu Ostatecznego była przeciągana przez Rabina i jego Ucznia wzdłuż sali w takt melodii hymnu z getta żydowskiego.
Cricotage Gdzie są niegdysiejsze śniegi został zaprezentowany po raz pierwszy Tadeusz Kantor pisał:
„Trąba Jerychońska. Coś bardzo dziwnego. Ni to instrument — trąba (dzięki niej rozlegał się tragiczny Hymn Getta Żydowskiego). Ni to maszyna oblężnicza pod murami Jerycha — cyrkowy wózek popychany przez zrozpaczonego Rabina, kryjący świętą trąbę, żałobny emballage — wór, z którego dźwięki spadały do blaszanego wiaderka”.
Tadeusz Kantor podczas swoich wakacyjnych wyjazdów nad morze często wędrował do portu. Jak wspomina Andrzej Wełmiński: „Zawsze były tam łodzie rybackie, z których sterczały długie tyki z trzepoczącymi chorągiewkami na końcach. Były to tak zwane merki. (…) W (…) Trąbie Sądu Ostatecznego takie właśnie chorągiewki jak flagi żałobne zostały przytwierdzone do długich, kołyszących się żerdzi, znakomicie powtarzając ruch boi na falach”[1]

„Sama TRĄBA wraz ze zwisającym z niej
AMBALAŻEM DŹWIĘKÓW pochodzi ze spektaklu teatru CRICOT 2
„KURKA WODNA” 1967 rok (Trąba Cadyka).
Cała Konstrukcja na kołach,
z rusztowaniem, które sprawia, że trąba obniża się i podnosi,
z ruchomymi żałobnymi proporcami,
i z wiadrem na wodę, które za pociśnięciem dźwigni
uderza o pod nim znajdującą się deskę,
została wykonana do spektaklu Gdzie są niegdysiejsze śniegi
w Ośrodku Teatru Cricot 2.
Wewnątrz trąby umieszczony jest mały głośnik
z melodią HYMNU GETTA ŻYDOWSKIEGO (...).
Jest to MOBIL MUZYCZNY”[2].

Opracowanie: Józef Chrobak, Justyna Michalik (Ośrodek Dokumentacji Sztuki Tadeusza Kantora Cricoteka), © wszystkie prawa zastrzeżone