Lista wszystkich obiektów. Kliknij na jeden z nich, aby przejść do karty obiektu. Tematy umożliwiają selekcję eksponatów według kategorii pojęciowych. Po prawej stronie możesz zmienić ustawienie widoku listy.
Poniższe zestawienie ukazuje powiązanie między eksponatami w sposób niestandardowy. Punkty oznaczają eksponaty, a łączące je linie to powiązania między nimi według wybranych kategorii.
Wpisz daty krańcowe do okienek, aby wybrać interesujący Cię okres na osi czasu.
- Czas powstania 1752
- Miejsce powstania Polska
- Wymiary wysokość: 40,5 cm, szerokość: 53 cm, waga: 39,7 cm
- Numer inwentarzowy MŻKW IV/ 1114
- Muzeum Muzeum Żup Krakowskich w Wieliczce
- Tematy miasto, życie codzienne, namalowane
- Technika stolarka, malowanie, intarsja, odlewanie
- Materiał drewno, metal
- Prawa do obiektu Muzeum Żup Krakowskich w Wieliczce
- Prawa do wizerunków cyfrowych domena publiczna
- Digitalizacja RPD MIK, projekt Wirtualne Muzea Małopolski
- Tagi skrzynia , 3D , cechy rzemieślnicze , przechowywanie , miasto , domena publiczna
Skrzynia wykonana jest z drewna dębowego, z intarsją z drewna jesionowego. Intarsja przedstawia dwa aniołki, pomiędzy nimi drewnianą wannę piekarską (na wieku) oraz dwa pobijaki, cyrkiel i topór (na ścianie przedniej). Po bokach skrzyni znajdują się metalowe uchwyty, w środku schowek na przywileje cechowe...
Więcej Skrzynia wykonana jest z drewna dębowego, z intarsją z drewna jesionowego. Intarsja przedstawia dwa aniołki, pomiędzy nimi drewnianą wannę piekarską (na wieku) oraz dwa pobijaki, cyrkiel i topór (na ścianie przedniej). Po bokach skrzyni znajdują się metalowe uchwyty, w środku schowek na przywileje cechowe. Na wewnętrznej stronie wieka namalowany orzeł i herb Wettinów oraz napis: „A.D. 1752, die 3, 10-bris” i nazwiska: „Ignatius Dobrzański, Adalbertus Kurpielski, Joannes Szczypka, Joannes Tekieli”.
Skrzynia, nazywana też ladą albo skarbcem cechowym, służyła do przechowywania przywilejów, tłoków pieczętnych, cechy (obesłania) oraz pieniędzy zebranych od kandydatów na mistrzów, z wpisowego uczniów, a także z kar i win. Klucze od skrzyni znajdowały się w rękach starszych cechu.
W Wieliczce bednarstwo było jednym z kilku zawodów funkcjonujących głównie na potrzeby żupy (kopalni i warzelni). Początkowo bednarze nie byli zrzeszani w żadnym cechu, dopiero w połowie XV wieku weszli do cechu kowali, który składał się z rzemieślników produkujących dla górnictwa solnego i solowarstwa. Później, w latach 70. XVI wieku, bednarze należeli do cechu rzemiosł pokrewnych pracujących w tym samym surowcu (stelmachów, kołodziejów i stolarzy). Wreszcie na początku XVII wieku założyli własny cech. Znaczenie bednarzy w Wieliczce stopniowo rosło, w miarę jak wzrastało zapotrzebowanie żupy na ich wyroby.
Na skrzyni znajdują się wyobrażenia wyrobu i narzędzi bednarskich: wanna piekarska, cyrkiel, dwa pobijaki oraz topór. Wanna piekarska jest przykładem jednego z wielu wyrobów bednarskich. W Wieliczce produkowano także kadzie i małe beczułki na piwo, kufy, kufle, konewki, cebry, wiadra, dzieże, balie, czerpaki, skopki, baryłki, beczułki na ser i masło, naczynia na mąkę i zboże oraz beczki, których znaczną liczbę zakupywała żupa wielicka. Bednarze posługiwali się nielicznymi i bardzo prostymi narzędziami, z których większość została umieszczona na skrzyni. Cyrkiel służył do wymierzania dna. Pobijaki sporządzone z drewna służyły do uderzania klepek podczas montowania dna w naczyniu. Toporem rozcinano pnie i kłody drzewne, z których następnie wytwarzano klepki i inne części naczyń.
Opracowanie: Muzeum Żup Krakowskich w Wieliczce, © wszystkie prawa zastrzeżone
Ostatnie komentarze: