Lista wszystkich obiektów. Kliknij na jeden z nich, aby przejść do karty obiektu. Tematy umożliwiają selekcję eksponatów według kategorii pojęciowych. Po prawej stronie możesz zmienić ustawienie widoku listy.
Poniższe zestawienie ukazuje powiązanie między eksponatami w sposób niestandardowy. Punkty oznaczają eksponaty, a łączące je linie to powiązania między nimi według wybranych kategorii.
Wpisz daty krańcowe do okienek, aby wybrać interesujący Cię okres na osi czasu.
- Czas powstania XVIII w.
- Wymiary długość: 174 cm, szerokość: 58 cm
- Numer inwentarzowy AH/1697, KW/2807
- Muzeum Muzeum Ziemi Bieckiej
- Tematy muzyka
- Technika stolarka, toczenie, intarsja, cięcie
- Materiał drewno, metal
- Prawa do obiektu Muzeum Ziemi Bieckiej
- Prawa do wizerunków cyfrowych domena publiczna
- Digitalizacja RPD MIK, projekt Wirtualne Muzea Małopolski
- Tagi muzyka , instrument , 3D , domena publiczna
Klawikord jako instrument muzyczny pojawił się w Europie w XIV wieku. Jego użycie rozpowszechniło się w I połowie XVI wieku. Składa się ze zdobionego prostokątnego korpusu skrzyniowego, którego klawiatura umieszczona jest wzdłuż dłuższego boku. Początkowo pozbawiony był nóg, co umożliwiało jego przenoszenie, stawiano go więc na stole, bądź trzymano na kolanach grającego.
Więcej Klawikord jako instrument muzyczny pojawił się w Europie w XIV wieku. Jego użycie rozpowszechniło się w I połowie XVI wieku. Składa się ze zdobionego prostokątnego korpusu skrzyniowego, którego klawiatura umieszczona jest wzdłuż dłuższego boku. Początkowo pozbawiony był nóg, co umożliwiało jego przenoszenie, stawiano go więc na stole, bądź trzymano na kolanach grającego.
Wraz ze zmianami konstrukcyjnymi, doskonaleniem sposobu wydobywania dźwięków wzrosły też rozmiary instrumentu, rozszerzyło się jego zastosowanie. Eksponat ze zbiorów Muzeum Ziemi Bieckiej datowany na XVIII wiek przedstawia w pełni rozwiniętą formę instrumentu, zaopatrzoną w cztery toczone, wklęsło-wypukłe nóżki. Fragmenty klawikordu, jak otoczenie klawiatury dekorowane jest intarsjowanymi płycinami z ornamentem roślinnym w polu.
Służył do ćwiczeń i gry solowej. Do publicznych występów używano raczej klawesynu, którego dźwięk był głośniejszy, a barwa ostrzejsza. Z klawikordu chętnie korzystali Jan Sebastian Bach i jego syn, Carl Philipp Emanuel Bach, który wyspecjalizował się w kompozycjach na ten właśnie instrument.
Ten utwór jest dostępny na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa 3.0 Polska.
Ostatnie komentarze: