Lista wszystkich obiektów. Kliknij na jeden z nich, aby przejść do karty obiektu. Tematy umożliwiają selekcję eksponatów według kategorii pojęciowych. Po prawej stronie możesz zmienić ustawienie widoku listy.
Poniższe zestawienie ukazuje powiązanie między eksponatami w sposób niestandardowy. Punkty oznaczają eksponaty, a łączące je linie to powiązania między nimi według wybranych kategorii.
Wpisz daty krańcowe do okienek, aby wybrać interesujący Cię okres na osi czasu.
- Autor Antoni Burkat
- Czas powstania l. 60. XX w.
- Miejsce powstania Osieczany, gm. Myślenice, powiat myślenicki
- Wymiary długość: 45 cm, szerokość: 23 cm
- Numer inwentarzowy MRM/E/177
- Muzeum Muzeum Niepodległości w Myślenicach
- Tematy życie codzienne, wieś, wyrzeźbione, zabawa
- Technika rzeźbienie, toczenie, polichromowanie
- Materiał drewno
- Prawa do obiektu Muzeum Niepodległości w Myślenicach
- Prawa do wizerunków cyfrowych domena publiczna
- Digitalizacja RPD MIK, projekt Wirtualne Muzea Małopolski
- Tagi rzemiosło , sztuka ludowa , zabawka , 3D , pojazd , 3D plus , domena publiczna , dzieciństwo
Prezentowany tu drewniany wózek jest cześcią większej kolekcji zabawek myślenickiego muzeum oraz nośnikiem opowieści o historii ludowego zabawkarstwa w ogóle. Zabawka ludowa bowiem to nie tylko rzecz użytkowa. Każda ma swoją historię, w proces jej produkcji zaangażowane były całe rodziny. Zajmowali się tym głównie rolnicy mogący zimą, w czasie mniejszego nasilenia prac w gospodarstwie, spokojnie strugać zabawki.
Więcej Wózek ciągnięty przez koniki na kółkach czy biegunach niegdyś był jedną z ulubionych zabawek dziecięcych, dziś wraca na sklepowe półki w modnym ekologicznym wydaniu.
Prezentowany tu drewniany wózek jest częścią większej kolekcji zabawek myślenickiego muzeum oraz nośnikiem opowieści o historii ludowego zabawkarstwa w ogóle. Zabawka ludowa bowiem to nie tylko rzecz użytkowa. Każda ma swoją historię, w proces jej produkcji zaangażowane były całe rodziny. Zajmowali się tym głównie rolnicy mogący zimą, w czasie mniejszego nasilenia prac w gospodarstwie, spokojnie strugać zabawki. Wykonywanie kolorowych cudeniek było dobrym sposobem na dorobienie pieniędzy w takim okresie. Ośrodki zabawkarskie, składające się z kilku wsi, specjalizowały się w konkretnych typach zabawek, technice wyrobu oraz zdobnictwie. Również poszczególne wsie słyną ze swoich wyrobów. Najstarszym ośrodkiem zabawkarskim jest rejon żywiecki, znany z produkcji zabawek ludowych już od XIX wieku.
Rodzaj surowca, z jakiego zabawki były wykonywane, był ściśle związany z regionem. Produkcja zabawek drewnianych rozwijała się głównie na terenach biednej, lesistej południowej Polski. Za warsztat pracy służyła przeważnie szopa lub część pomieszczenie kuchennego. Przy struganiu drewnianych zabawek pracowała najczęściej cała rodzina. Ojciec zwykle przygotowywał materiał i wycinał podstawowe części zabawek, syn je montował, a żona i córka zajmowały się wykończeniami.
Równie popularnym surowcem była powszechnie dostępna glina. Lepiły z niej głównie dzieci, tworzyły gwizdki w formie ptaszków oraz elementy miniaturowej zastawy stołowej, którą małe dziewczynki bawiły się w dom. Gliniane formy były o tyle łatwiejsze w obróbce, że nie wymagały użycia ostrych narzędzi, dzieci nie robiły więc sobie krzywdy. Często również była to przy okazji nauka zawodu. Popularne było także tworzenie zabawek ze słomy czy korzeni.
Do najbardziej popularnych zabawek ludowych należały koniki na biegunach, na kółkach oraz proste kije z wyrzeźbionymi końskimi głowami. Chętnie bawiono się bryczkami, mebelkami oraz figurkami ludzi i zwierząt. Wielką popularnością cieszyły się zabawki ruchome, takie jak stukające skrzydłami ptaki, zwane klepokami, kręcące się karuzele, a na nich figurki. Wśród ruchomych zabawek były też dziobiące kury, tnący drewno tracze, samochody czy samoloty.
Warsztat do produkcji zabawek był prosty i nie wymagał dużych inwestycji. W przypadku zabawek drewnianych składał się z kobylicy (ławy z imadłem), ośnika, pił, dłut, nożyka, czasami tokarki. Ważne były też formy do odrysowania kształtów, pędzel i farby. Zabawki gliniane lepiono ręcznie, czasami wykorzystywano koło garncarskie.
Opracowanie: Bożena Kobiałka (Muzeum Niepodległości w Myślenicach), © wszystkie prawa zastrzeżone
Ostatnie komentarze: