Feliks Jasieński kolekcjonował sztukę przez trzydzieści lat swojego życia. Zbiór liczył około 15 tysięcy przedmiotów i obejmował malarstwo oraz grafikę z przełomu XIX i XX wieku, zespół sztuki azjatyckiej, kobierce, kilimy, meble i przedmioty rzemiosła artystycznego, a także bibliotekę. Wyjątkowa kolekcja stała się świadectwem czasów jej twórcy, który początkowo gromadził dzieła w swoim mieszkaniu, a następnie, 11 marca 1920 roku, przekazał je na rzecz miasta Krakowa.

Fot. Narodowe Archiwum Cyfrowe

Kim był człowiek, którego kolekcja budzi tak ogromny podziw? Antropologiem, kulturoznawcą, ale interesował się też sztuką, różnymi obszarami cywilizacji. Pochodził z rodziny ziemiańskiej. Odebrał bardzo staranne wykształcenie: w Dorpacie, Berlinie i Paryżu. Studiował różne kierunki: ekonomię, filozofię, literaturę, historię sztuki i muzykę. Przede wszystkim był jednak pasjonatem i kolekcjonerem, który zgromadził spójny zbiór prac. Jego pseudonim Manggha, pochodził od tytułu zbioru drzeworytów japońskiego artysty Katsushiki Hokusai.
Dzięki zaangażowaniu Jasieńskiego udało się uratować obraz Szał Podkowińskiego pocięty przez autora. Jasieński płótno troskliwie odrestaurował i powiesił na ścianie swojego krakowskiego mieszkania, jako najcenniejszy obiekt w swoich zbiorach. Kolekcję zapoczątkował dziełami sobie współczesnych. Portretowali go najwybitniejsi artyści jego czasów: Boznańska, Wyczółkowski, Malczewski, Laszczka. Jego prywatny zbiór zmienił się w kolekcję muzealną. Czy w dzisiejszych czasach ktoś zechciałby podarować swoją prywatną kolekcję sztuki współczesnej na rzecz muzeum?

Opracowanie: Redakcja WMM,

 Ten utwór jest dostępny na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa 3.0 Polska.

Epoka Edo (1600–1868) pod rządami szogunatu była dla Japonii czasem izolacji od wszelkich wpływów zewnętrznych, ale też czasem dobrobytu i spokoju utrwalonego poprzez usankcjonowany porządek społeczny (w silnie zhierarchizowanym społeczeństwie każdy odgrywał określoną rolę, klasę najbardziej uprzywilejowaną stanowili bakufu — samuraje).
Aktorzy kabuki należeli do najniższej z warstw (zawód ten był uznawany za wątpliwy moralnie). Licząc przedstawicieli tej profesji, używano nawet w tym celu innego klasyfikatora — liczono ich nie jak ludzi, ale jak małe zwierzęta... Choć oczywiście w tym samym czasie (w XIX wieku) w Polsce sytuacja aktorów była równie dramatyczna — zwłaszcza aktorki często postrzegano jako kobiety upadłe, które by przeżyć, musiały mieć zapewnioną opiekę sponsora.
To wówczas, w epoce Edo, zaczęły się kształtować osobne światy — dzielnice rozrywki, które należały do oiran, i przestrzenie teatru kabuki, który stał się najbardziej popularną formą rozrywki rosnącego w siłę mieszczaństwa.
Sama nazwa kabuki oznaczała „skłonny” — co odczytywano również jako „dziwny”, „dziwaczny” i „nienormalny”, będący w opozycji do skodyfikowanych ruchów i gestów klasycznego teatru nō. Wszystko to miało swoje źródła w tańcu Okuni (jednej z oiran), która wystąpiła publicznie przed świątynią Izumo. Szybko znalazła naśladowczynie, a w ślad za tancerkami podążyły grupy młodych chłopców, rywalizując o ich względy i prowokując burdy uliczne. Wszystkie te działania utożsamiane z kabuki doprowadziły do zakazu występów kobiet i młodzieńców — od tej pory role te, także kobiece, przejęli dojrzali mężczyźni (gdy wcielali się w role kobiet, określano ich jako onnagata).
Aktorzy kabuki z jednej strony dawali innym przepustkę do innego świata — gestem i mimiką opowiadali o konflikcie między uczuciem i obowiązkiem (popularny temat podwójnego samobójstwa kochanków), ale też sławili dawną potęgę i siłę samurajów, którzy w czasach pokoju tracili znaczenie. Z jednej strony zajmowali niską pozycję społeczną, z drugiej, dopóki nie krępowały ich restrykcje wprowadzane przez bakufu, mogli żyć ekstrawagancko, korzystając z bogatych strojów i wysokich gaży.
Z jednej strony byli poniżani, z drugiej podziwiani. Być może dlatego, przez tę dwoistość, niemal na przekór stawali się częstym tematem drzeworytów.
Mistrzowie tej formy, równie chętnie jak krajobrazy góry Edo, utrwalali artystów kabuki i piękno oiran (które, choć nie funkcjonują już w powszechnej świadomości, swoimi rytuałami przyćmiłyby piękno późniejszych gejsz). Ślady tych fascynacji można zobaczyć także na naszym portalu i w zbiorach Muzeum Narodowego prezentowanych w Muzeum Sztuki i Techniki Japońskiej Manggha w Krakowie.

Opracowanie: Anna Berestecka (Redakcja WMM),

 Ten utwór jest dostępny na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa 3.0 Polska.