Lista wszystkich obiektów. Kliknij na jeden z nich, aby przejść do karty obiektu. Tematy umożliwiają selekcję eksponatów według kategorii pojęciowych. Po prawej stronie możesz zmienić ustawienie widoku listy.
Poniższe zestawienie ukazuje powiązanie między eksponatami w sposób niestandardowy. Punkty oznaczają eksponaty, a łączące je linie to powiązania między nimi według wybranych kategorii.
Wpisz daty krańcowe do okienek, aby wybrać interesujący Cię okres na osi czasu.
- Czas powstania ok. 1737
- Wymiary wysokość: 246 cm, szerokość: 164 cm
- Numer inwentarzowy MNK I-327
- Muzeum Muzeum Narodowe w Krakowie
- Oddział Pałac Biskupa Erazma Ciołka
- Galeria Sztuka Dawnej Polski. XII–XVIII wiek
- Tematy władza, stroje, namalowane
- Technika malarstwo olejne
- Materiał płótno
- Data pozyskania 1913, zakup
- Prawa do obiektu Muzeum Narodowe w Krakowie
- Prawa do wizerunków cyfrowych domena publiczna
- Digitalizacja MNK, projekt iMNK
- Tagi portret , strój kontuszowy , malarstwo , barok , sarmatyzm , 2D , władza , król , domena publiczna
Reprezentacyjna sala Pałacu Biskupa Erazma Ciołka, zwana Salą Cnót, mieści galerię dawnego polskiego malarstwa portretowego, które było w dawnej Polsce niezwykle rozpowszechnione. Dla szlachty wizerunki własne, przedstawienia krewnych i przodków stanowiły istotny czynnik budowania więzów rodzinnych i społecznych oraz dokumentowania genealogii i paranteli.
Więcej Reprezentacyjna sala Pałacu Biskupa Erazma Ciołka, zwana Salą Cnót, mieści galerię dawnego polskiego malarstwa portretowego, które było w dawnej Polsce niezwykle rozpowszechnione. Dla szlachty wizerunki własne, przedstawienia krewnych i przodków stanowiły istotny czynnik budowania więzów rodzinnych i społecznych oraz dokumentowania genealogii i paranteli. Zwykle dzieła te cechowało silne zindywidualizowanie, wyrażające się w bardzo dobitnym realizmie, podkreślającym charakterystyczne cechy fizjonomiczne portretowanych. W staropolskich portretach bardzo istotną rolę odgrywa przedstawienie wszelkich atrybutów wskazujących na godność modela. Należą do nich przede wszystkim charakterystyczny dla szlachty strój zwany polskim, czyli żupan i kontusz przewiązany tkanym, wzorzystym pasem kontuszowym, szabla, insygnia oficerskie (buzdygany lub buławy) albo symbole pełnionych urzędów (np. pieczęcie kanclerskie), ordery, wreszcie herby i inskrypcje widniejące z reguły w tle.
W tej tradycji osadzony jest także reprezentacyjny portret króla Augusta III Sasa. Król nakazał przedstawić się w reprezentacyjnej pozie: en pied, czyli w pełnej postaci. Choć z pochodzenia był Niemcem, który na co dzień nie nosił sarmackiego stroju, tu został ukazany w biało-czerwonym stroju kontuszowym, z Orderem Orła Białego zawieszonym u boku na błękitnej wstędze, i z podgoloną po szlachecku czupryną. Ponieważ w dawnej Polsce król był wybierany głosami szlachty i uważano go za pierwszego spośród równych sobie, atrybuty jego monarszej władzy ustąpiły na portrecie oznakom przynależności do stanu szlacheckiego i zostały odsunięte na drugi plan: płaszcz koronacyjny zawieszony jest na fotelu, a regalia, czyli korona, jabłko i berło, spoczywają na stoliku obok.
Opracowanie: dr Tomasz Zaucha (Muzeum Narodowe w Krakowie), © wszystkie prawa zastrzeżone
Ostatnie komentarze: