Lista wszystkich obiektów. Kliknij na jeden z nich, aby przejść do karty obiektu. Tematy umożliwiają selekcję eksponatów według kategorii pojęciowych. Po prawej stronie możesz zmienić ustawienie widoku listy.
Poniższe zestawienie ukazuje powiązanie między eksponatami w sposób niestandardowy. Punkty oznaczają eksponaty, a łączące je linie to powiązania między nimi według wybranych kategorii.
Wpisz daty krańcowe do okienek, aby wybrać interesujący Cię okres na osi czasu.
- Autor Witold Wojtkiewicz (1879–1909)
- Czas powstania 1908
- Wymiary wysokość: 80 cm, szerokość: 90 cm
- Oznaczenie autorskie Wojtkiewicz | 1908 r.
- Numer inwentarzowy MNK-II-b-119
- Muzeum Muzeum Narodowe w Krakowie
- Oddział Gmach Główny
- Galeria Sztuki Polskiej XX wieku
- Tematy namalowane, znane postaci, śmierć
- Technika tempera
- Materiał płótno
- Data pozyskania 1928, zakup
- Prawa do obiektu Muzeum Narodowe w Krakowie
- Prawa do wizerunków cyfrowych domena publiczna
- Digitalizacja MNK, projekt iMNK
- Tagi malarstwo , alegoria , Młoda Polska , 2D , kobieta , domena publiczna
Witold Wojtkiewicz zajmuje w gronie młodopolskich malarzy miejsce szczególne. Jego malarstwo, typowe dla dekadenckiego fin de siècle’u, André Gide opisywał jako „osobistą mieszaninę naturalizmu, impresjonizmu i groteski”. Artysta stworzył własny zadziwiający ekspresjonizmem malarski świat, rodem z somnambulicznych wizji.
Witold Wojtkiewicz zajmuje w gronie młodopolskich malarzy miejsce szczególne. Jego malarstwo, typowe dla dekadenckiego fin de siècle’u, André Gide opisywał jako „osobistą mieszaninę naturalizmu, impresjonizmu i groteski”. Artysta stworzył własny zadziwiający ekspresjonizmem malarski świat, rodem z somnambulicznych wizji. Senne marzenia przeplatają się w nim z obrazami z baśni, a bohaterami są uczestniczące w dziwnych ceremoniach kalekie lalki, odrażające manekiny, kukiełki bądź „brzydkie i nieprzyjemne baby”.
Medytacje to prawdopodobnie ostatnie dzieło artysty, przedwcześnie zmarłego (w wieku niespełna 30 lat), które weszło w skład liczącego siedem obrazów, dziś już niekompletnego, cyklu Ceremonie. Wojtkiewicz zaprezentował go jesienią 1908 roku na wystawie Grupy Zero. Poszczególne kompozycje cyklu — Śmierć dziewczyny (Wyzwolenie), Asysta księżniczki, Wezwanie (Hołd), Idylla (Swaty), Zjawisko (Bajka), Chrystus i dzieci, Medytacje (Popielec) — nie stanowiły jednak spójnej tematycznie całości. Każda z nich była niezależnym, tajemniczym i melancholijnym dziełem, przesyconym własną baśniową atmosferą.
Obraz Medytacje przedstawia scenę wielkopostnego posypywania głowy popiołem, rozgrywającą się u stóp barokowego ołtarza. Ukazana tam kobieta ubrana jest w kunsztownie zdobione, utrzymane w kontrastowych, biało-czarnych barwach szaty i w równie efektowny, dwukolorowy kapelusz, zdobiony czarnym strusim piórem. Głowę wspiera na dłoniach w geście typowym dla alegorycznych przedstawień melancholii. Kobieta oddziela od siebie dwa światy: po jej prawej stronie, na stopniach ołtarza, siedzą strojne, biało ubrane postacie, po lewej zaś — ponura i smutna grupa w czarnych żałobnych szatach. Swoisty dysonans buduje nie tylko kolorystyka, dzieląca kompozycję na część radosną i smutną, ale również zderzenie nastrojów: spokój bohaterów obrazu kontrastuje z ich ceremonialnymi strojami, które w swojej kiczowatej przesadzie są typowe dla wyobraźni dziecięcej. Ten dysonans nastrojów sugeruje również tytuł — Medytacje — odwołujący się do medytacji nad kolejami życia ludzkiego bądź też do refleksji nad ceremonialnością Wielkiego Postu.
Opracowanie: Urszula Kozakowska-Zaucha (Muzeum Narodowe w Krakowie), © wszystkie prawa zastrzeżone
Ostatnie komentarze: