Lista wszystkich obiektów. Kliknij na jeden z nich, aby przejść do karty obiektu. Tematy umożliwiają selekcję eksponatów według kategorii pojęciowych. Po prawej stronie możesz zmienić ustawienie widoku listy.
Poniższe zestawienie ukazuje powiązanie między eksponatami w sposób niestandardowy. Punkty oznaczają eksponaty, a łączące je linie to powiązania między nimi według wybranych kategorii.
Wpisz daty krańcowe do okienek, aby wybrać interesujący Cię okres na osi czasu.
- Czas powstania 1926–1927
- Miejsce powstania Szwajcaria
- Wymiary wysokość: 4,6 cm, szerokość: 12,3 cm, głębokość: 14 cm
- Numer inwentarzowy MIM 299/V-46
- Muzeum Muzeum Inżynierii Miejskiej
- Tematy technika, muzyka, zabawa
- Technika odlewanie
- Materiał mosiądz, stal, ołów, ebonit, blacha, papier, tworzywo sztuczne
- Prawa do obiektu Muzeum Inżynierii Miejskiej
- Prawa do wizerunków cyfrowych domena publiczna
- Digitalizacja RPD MIK, projekt Wirtualne Muzea Małopolski
- Tagi wynalazek , międzywojnie , 3D , muzyka , technika , 3D plus , domena publiczna
Fonograf posiada sprężynowy mechanizm napędu i jest przystosowany do odtwarzania płyt o średnicy od 10 cm do 25 cm z prędkością 33 obrotów na minutę.
Gramofon kieszonkowy Mikiphone niekiedy bywa określany mianem walkmana epoki wiktoriańskiej oraz pradziadkiem iPoda. Jest on przykładem jednego z pierwszych miniaturowych przenośnych urządzeń do odtwarzania muzyki.
Fonograf posiada sprężynowy mechanizm napędu i jest przystosowany do odtwarzania płyt o średnicy od 10 cm do 25 cm z prędkością 33 obrotów na minutę.
Gramofon kieszonkowy Mikiphone niekiedy bywa określany mianem walkmana epoki wiktoriańskiej oraz pradziadkiem iPoda. Jest on przykładem jednego z pierwszych miniaturowych przenośnych urządzeń do odtwarzania muzyki.
Mikiphone nie wymagał zasilania, ponieważ posiadał napęd sprężynowy, a zamiast powszechnie stosowanej wielkiej tuby, której zadaniem było wzmocnienie dźwięku, wykorzystywano mały bakelitowy rezonator w postaci składanego pudełka z otworami.
Konstrukcja kieszonkowego gramofonu Mikiphone została opatentowana pod nazwą systemu Vadász w 1924 roku przez węgierskich braci Nicolasa i Entienne’a Vadászów z Genewy. Niedługo po tym wydarzeniu rodzeństwo podpisało kontrakt ze znaną szwajcarską firmą Paillard, która zajęła się produkcją miniaturowych gramofonów. Do roku 1927 wyprodukowano ich łącznie 180 tysięcy, w tym egzemplarze w wersji luksusowej, ze złotą lub srebrną obudową.
Choć kieszonkowy gramofon był urządzeniem mobilnym, to przygotowanie go do pracy nie było łatwe. Wymagało bowiem od użytkownika dużo precyzji ze względu na miniaturowe elementy, które po złożeniu mieściły się w małej metalowej puszce.
Mechanizm gramofonu był umieszczony w obudowie wykonanej z blachy chromowanej. Z boku obudowy znajdował się klucz do nakręcania systemu napędu talerza pod płyty. Wewnątrz pokrywy zamykającej puszkę umieszczona została naklejka z rysunkiem elementów składowych gramofonu. Na zewnętrznej stronie pokrywy wytłoczono opis (nazwa, zastrzeżenie patentu, system odtwarzania). Głowicę gramofonu stanowiła przezroczysta membrana mikowa ze stalową igłą. Do tylnej części głowicy mocowano puszkę bakelitowego rezonatora składaną z dwóch części. W zestawie znajdował się stalowy talerz pod płyty, a na jego górnej płaszczyźnie przyklejona była papierowa podkładka pod płyty.
Opracowanie: Muzeum Inżynierii Miejskiej, © wszystkie prawa zastrzeżone
Materiały dodatkowe:
http://www.metro.co.uk/news/42572-the-ipods-grandfather
www.grammophon.ch
Ostatnie komentarze: