Lista wszystkich obiektów. Kliknij na jeden z nich, aby przejść do karty obiektu. Tematy umożliwiają selekcję eksponatów według kategorii pojęciowych. Po prawej stronie możesz zmienić ustawienie widoku listy.
Poniższe zestawienie ukazuje powiązanie między eksponatami w sposób niestandardowy. Punkty oznaczają eksponaty, a łączące je linie to powiązania między nimi według wybranych kategorii.
Wpisz daty krańcowe do okienek, aby wybrać interesujący Cię okres na osi czasu.
- Czas powstania 1706
- Miejsce powstania Włochy
- Wymiary wysokość: 31,3 cm, średnica: podstawy: 10,5 cm
- Numer inwentarzowy KGZ 5920
- Muzeum Muzeum Farmacji Collegium Medicum UJ w Krakowie
- Tematy życie codzienne, zdrowie
- Technika szkliwienie, wypalanie, malowanie podszkliwne
- Materiał majolika
- Prawa do obiektu Muzeum Farmacji Collegium Medicum UJ w Krakowie
- Prawa do wizerunków cyfrowych domena publiczna
- Digitalizacja RPD MIK, projekt Wirtualne Muzea Małopolski
- Tagi zdrowie , choroba , medycyna , ceramika , naczynie , farmacja , rośliny , zioła , 3D , 3D plus , przechowywanie , domena publiczna
Dzban apteczny z majoliki jest zdobiony dekoracją roślinną w kolorach pomarańczowym, niebieskim i zielonym. Warto zwrócić uwagę na nietypowy uchwyt — równoległy (a nie prostopadły) do korpusu dzbana — dzięki któremu możliwe było podnoszenie i przenoszenie...
Więcej Dzban apteczny z majoliki jest zdobiony dekoracją roślinną w kolorach pomarańczowym, niebieskim i zielonym. Warto zwrócić uwagę na nietypowy uchwyt — równoległy (a nie prostopadły) do korpusu dzbana — dzięki któremu możliwe było podnoszenie i przenoszenie tak dużego i ciężkiego naczynia w opuszczonej ręce. Pod uchwytem znajduje się głowa maszkarona przypominająca głowę lwa. Z przodu, nad nazwą leku, widnieją półksiężyc i gwiazda, wskazujące na koneksje mauretańskie (naczynia z majoliki powstawały pod wpływem ceramiki mauretańsko-hiszpańskiej przywożonej do Włoch przez Majorkę (stąd nazwa).
Co przechowywano w naczyniu? Zgodnie z napisem na wstędze była to A[QUA] DI CARDO — woda z ostu błogosławionego, czyli wodny destylat z drapacza lekarskiego. Roślina (Cnicus benedictus L.) znana była w przeszłości jako Carduus sanctus, czyli „święty oset”, ze względu na przypisywane jej, zwłaszcza w okresie od XVI do XVIII wieku, liczne właściwości lecznicze: „wszelaki ból głowny oddala, pamięć wzmacnia, mózg i wzrok posila, (…) żołądek czyści, chuć ku jedzeniu wzbudza, piersi przestrzeni, brzuchowy ból odejmuje, (…) kamień nerkowy drobi, pryszcze w zadku wiatrom zawadzające niszczy, (…) jest też ważne przeciw zaduszeniu macicy, serce też uwesela”[1].
Naczynie z kolekcji ceramiki aptecznej zostało ofiarowane muzeum przez mgra farm. Mateusza Bronisława Grabowskiego z Londynu w 1976 roku.
[1] M. Siennik, Herbarz, Kraków 1568, s. 543.
Ostatnie komentarze: