Przedstawiona lalka należy do klasycznego indonezyjskiego teatru marionetkowego wayang golek purwa. Wyobraża szlachetnego Ardżunę — jednego z głównych pozytywnych bohaterów Mahabharaty. To syn Kunti i Pandu, trzeci z pięciu szlachetnych braci Pandawów, walczących o odzyskanie tronu z rąk swoich uzurpatorskich kuzynów. Ma wiele przydomków i imion, miedzy innymi: Świetlany, Błyszczący, Srebrny, Zwycięski, Posiadacz łuku Gandawy. Jest najbardziej stanowczy spośród braci. Jako bohater nobliwy, szlachetny ma białą twarz, wąskie oczy, prosty nos i małe smukłe ciało. Wyróżnia go także charakterystyczne uczesanie cechujące braci Pandawów — bardzo finezyjnie zakręcone do góry czarne włosy. Jego skierowane w dół spojrzenie świadczy o samokontroli. Pełne gracji ruchy Ardżuny są kontrolowane, a głos niski i delikatny. Jest on bardzo miły i uprzejmy dla ludzi, których szanuje, ale bezlitosny dla swoich wrogów, których bez skrupułów zabija, wyposażony w ekstremalną moc i siłę.
Marionetka jawajska jest trójwymiarową lalką wyrzeźbioną w drewnie, składającą się z dziewięciu zasadniczych części: krótkiego korpusu; głowy; rąk, z których każda składa się z dwu części (od ramienia do łokcia i od łokcia do dłoni); 2 patyczków doczepionych do rąk oraz kijka przechodzącego centralnie przez korpus lalki. Na kijku tym osadzona jest najważniejsza część marionetki — starannie wyrzeźbiona głowa. Kijek służy także narratorowi do trzymania i animowania lalki podczas trwania przedstawienia. Ubrana w długą batikową spódnicę lalka nie posiada nóg; jest animowana od dołu przy pomocy wystającego z korpusu kijka oraz patyczków doczepionych do ruchomych rąk.
Marionetka jest jedną z kilkudziesięciu indonezyjskich lalek teatralnych w zbiorach Muzeum, z  których prawie wszystkie (za wyjątkiem dwóch) pochodzą z kolekcji profesora Mariana Raciborskiego — botanika, który pozyskał je na Jawie pod koniec XIX wieku. W czasie swojego prawie czteroletniego pobytu na Jawie (1896–1900), gdzie przeprowadzał dla rządu holenderskiego badania naukowe, realizował nie tylko swoje marzenia zawodowe, ale gromadził także cenne przedmioty sztuki i rzemiosła artystycznego. Swoją kolekcję w ilości 206 sztuk, wśród której znajdują się lalki teatralne, broń, tkaniny i wyroby rzemiosła, podarował w 1917 roku (tuż przed swoja śmiercią), Muzeum Etnograficznemu w Krakowie. Były to pierwsze kolekcje jawajskiej sztuki z II połowy XIX wieku, które otrzymało Muzeum.  
Marionetki z kolekcji  M. Raciborskiego pochodzą z zachodniej i centralnej Jawy, gdzie znajdowały się miejsca badawcze botanika; w Buitenzorgu (obecny Bogor) w Jawie zachodniej Raciborski spędził pierwsza część swego pobytu w Indonezji, a w Kagok koło Tegal w centralnej Jawie — drugą część. Zbiór lalek należy do dwu różnych form teatralnych, chociaż ich bohaterami są drewniane trójwymiarowe lalki. Są to teatry: wayang golek purwa i wayang golek menak, nazywany krótko wayang menak. Kolekcja marionetek z teatru wayang golek purwa jest najliczniejsza i najpełniejsza. Reprezentuje bohaterów dwu eposów indyjskich, Ramajany i Mahabharaty, a także postaci charakterystyczne tylko dla wersji indonezyjskich tych eposów.
Tradycyjne teatry, obok krisów i tkanin batikowych, do dziś należą do najbardziej znaczących wyróżników Indonezji na świecie. Indonezyjski tradycyjny teatr określany jest mianem wayang. Słowo to, oznaczające cień, pochodzi od najstarszej formy teatralnej, którą był tu teatr cieni, ale odnosi się zarówno do teatrów aktorskich, jak i lalkowych. Nie występuje ono samodzielnie; aby określić rodzaj teatru stosuje się dodatkowe nazwy, wskazujące bezpośrednio na typ przedstawienia i cykl opowieści. W ten sposób powstają dwu- lub trzyczłonowe nazwy danej formy teatralnej, a słowo wayang zawsze występuje na pierwszym miejscu. W teatrze marionetkowym zwanym wayang golek, drugi człon nazwy, golek, odnosi się do trójwymiarowych lalek, które są jego bohaterami. Często przy nazwie lalkowej formy teatralnej pojawia się trzeci człon, który wskazuje na prezentowany w przedstawieniu cykl opowieści — np. purwa  lub  menak. Określenie purwa odnosi się do przedstawień opartych na dwu indyjskich eposach: Mahabharata i Ramajana. W teatrze wayang golek, podobnie jak w teatrze cieni, przedstawiane są przede wszystkim odpowiednio przetworzone opowieści zaczerpnięte z tych eposów.
Historia teatru marionetkowego w Indonezji sięga według jednych źródeł końca XVI wieku, a według innych — początku XIX. We wczesnym okresie przedstawiany był tylko dla sundajskich regentów i arystokracji, ale już w połowie XIX wieku stał się dostępny także widzom z niższych warstw społecznych. W przedstawianych bohaterach lalkowych, podobnie jak w teatrze cieni, ważną rolę odgrywa wielkość postaci oraz wielkość, kolor i kształt twarzy, oczu, nosa i ust lalki, a także charakter uczesania. I tak np. ludzie ze sfer arystokratycznych mają na ogół białe lub jasne twarze, długie nosy i wąskie oczy, zaś ludzie źli, podobnie jak złe demony o wyłupiastych oczach i sterczących kłach, charakteryzują się czerwonym kolorem twarzy. Bohatera lalkowego można również poznać po starannie wyrzeźbionych nakryciach głowy, które w zależności od przedstawianego bohatera mogą mieć formę korony, turbanu, niskiej czapeczki lub specjalnie wiązanej chusty.
W typowym klasycznym przedstawieniu wayang golek bierze udział na ogół 60–70 lalek, chociaż skrzynka z lalkami może zawierać ich nawet 120. Większość lalek ma od 40–75 cm wysokości, lecz są i większe przedstawiające demoniczne olbrzymy i złych królów. Wszystkie marionetki są bardzo dokładnie ułożone przed rozpoczęciem przedstawienia; część po lewej stronie a część po prawej, zgodnie z tradycją mówiącą, że dobre charaktery znajdują się po prawej, a złe po lewej stronie. Najważniejszą częścią lalki jest głowa, gdyż ona wskazuje na typ bohatera. Mówią o tym zarówno rysy twarzy, nos i oczy, charakter uczesania i nakrycia głowy, jak i kąt nachylenia głowy. Większość przedstawień wayang golek odbywa się w związku z różnymi uroczystościami i rytuałami, takimi jak wesele czy obrzezanie. Liczba widzów takiego przedstawienia zależy nie tylko od rodzaju święta, ale także, a może przede wszystkim, od kwalifikacji i nazwiska dalanga, czyli narratora prowadzącego spektakl. Jest on najważniejszą osobą podczas spektaklu i traktowany jest jak supergwiazda. To on animuje wszystkie lalki, prowadzi większość narracji i dialogów, a także śpiewa wiele pieśni podczas trwania przedstawienia. On też kieruje orkiestrą gamelanową, dając muzykom sygnał, w którym momencie należy rozpocząć lub zakończyć daną sekwencję muzyczną. Dalang jest nie tylko głównym prowadzącym przedstawienie, ale także główną osobą w trupie teatralnej, zarządzającą całym zespołem i prowadzącą negocjacje na zewnątrz. Do niego też należą lalki biorące udział w przedstawieniu.

Opracowanie: Eleonora Tenerowicz (Muzeum Etnograficzne im. Seweryna Udzieli w Krakowie), © wszystkie prawa zastrzeżone

Bibliografia:
Martin Banham, The Cambridge Guide to Theatre, Cambridge 1995;
Janusz Kamocki, Setiawan Sidik, Sztuka Indonezji, Kraków 1968;
Eleonora Tenerowicz, Teatry Azji, Kraków 1997;
Tri wielikich skazanija drewniej Indii, red. B. Ernan, E. Tiomkina, Moskwa 1978;
Warrior Kings and Divine Jesters: Indonesian Rod Puppets A Workshop for Educators; July 10, 2003 (presented in conjunction with the display: Warrior Kings and Divine Jesters: Indonesian Puppets from the Herbert Collection);
Andrew Noah Weintraub, Power Plays: Wayang Golek Puppet theater of West Java,  USA 2004.