Lista wszystkich obiektów. Kliknij na jeden z nich, aby przejść do karty obiektu. Tematy umożliwiają selekcję eksponatów według kategorii pojęciowych. Po prawej stronie możesz zmienić ustawienie widoku listy.
Poniższe zestawienie ukazuje powiązanie między eksponatami w sposób niestandardowy. Punkty oznaczają eksponaty, a łączące je linie to powiązania między nimi według wybranych kategorii.
Wpisz daty krańcowe do okienek, aby wybrać interesujący Cię okres na osi czasu.
- Czas powstania Okres ptolemejsko-rzymski (332 p.n.e.–395 n.e.)
- Miejsce powstania el-Ashmunein
- Wymiary wysokość: 36,5 cm
- Numer inwentarzowy MAK/AS/1642
- Muzeum Muzeum Archeologiczne w Krakowie
- Tematy religijność, natura, śmierć
- Technika mumifikowanie
- Materiał płótno nasączone żywicą
- Prawa do obiektu Muzeum Archeologiczne w Krakowie
- Prawa do wizerunków cyfrowych domena publiczna
- Digitalizacja RPD MIK, 2014
- Tagi śmierć , mumia , starożytny Egipt , mitologia , tkanina , archeologia , zwierzęta , 3D plus , bogowie , kult , domena publiczna
Mumia została starannie zawinięta w nasączone żywicą bandaże, których krzyżujące się paski tworzą geometryczny wzór. Górną część uformowano na kształt głowy zwierzęcia z zaznaczonymi szczegółami, takimi jak oczy, nos i odstające uszy. Badania RTG wykazały, że pod bandażem znajduje się niezabalsamowany szkielet kota usztywniony patyczkiem, w celu zapewnienia mumii sztywności.
Więcej Mumia została starannie zawinięta w nasączone żywicą bandaże, których krzyżujące się paski tworzą geometryczny wzór. Górną część uformowano na kształt głowy zwierzęcia z zaznaczonymi szczegółami, takimi jak oczy, nos i odstające uszy. Badania RTG wykazały, że pod bandażem znajduje się niezabalsamowany szkielet kota usztywniony patyczkiem, w celu zapewnienia mumii sztywności.
W starożytnym Egipcie zwierzęta mumifikowano z różnych powodów. Jadalne części zwierząt konserwowano poprzez zanurzenie w soli, następnie zawijano je w bandaż i umieszczano w drewnianym sarkofagu o odpowiednim kształcie. Miało to służyć zmarłemu za pożywienie w zaświatach. Zmumifikowane zwierzęta domowe – jak małpy, psy, a nawet gazele czy kaczki umieszczano w komorze grobowej wraz z właścicielem, czasem bezpośrednio w jego sarkofagu.
Najważniejszą rolę odgrywał jednak kult zwierząt, który ograniczał się do niektórych osobników z wybranych gatunków, w których miał mieszkać duch bóstwa. Po śmierci ich miejsce zajmowało zwierzę noszące specjalne, ściśle określone znaki. Największe znaczenie miał kult byka Apisa w Memfis, którego początki sięgają okresu I dynastii. Ze źródeł chrześcijańskich wiadomo, że kontynuowany był on do IV wieku. Na nekropoli memfickiej w Sakkara zachowało się ogromne cmentarzysko zmumifikowanych byków. W okresie Późnym i ptolemejsko-rzymskim zaczęto masowo produkować mumie zwierząt, które służyły jako wotywne ofiary składane przez pobożnych pielgrzymów bóstwom. Słynne katakumby w Tuna el-Gebel zawierały mumie pawianów i ibisów – zwierząt poświęcanych Thotowi. Mumie kotów, których określone osobniki uważane były za wcielenie bogini Bastet składano w ośrodku jej kultu w Bubastis. W XIX wieku mumie kotów masowo przywożono statkami do Anglii, gdzie służyły do użyźniania ziemi.
Opracowanie: Krzysztof Babraj (Muzeum Archeologiczne w Krakowie), Redakcja WMM, © wszystkie prawa zastrzeżone
Zobacz też
Ostatnie komentarze: