Stare narzędzie świątnickie, ściśle związane z warsztatem kłódkarskim, wykonane z drewna. Głównym elementem jest laska z osadzonym na niej krążkiem zamachowym również wykonanym z drewna. Poziomo umieszczona jest rączka połączona z laską rzemieniem...
Kłódka okazjonalna, ozdobna zwana filarową lub bramkową wykonana w 1923 roku w firmie „Haszpień” M. Czerwiński i Spółka. Otworzyć ją można, uruchamiając odpowiednią zapadkę, zwaną filarem. Dzięki niej otwiera się bramka zasłaniająca otwór na klucz (tzw. szczyt). Ze względu na wysoki koszt produkcji, kłódki takie robiono bardzo rzadko, a sam proces produkcji wymagał mistrzowskiej znajomości fachu kłódkarskiego.
Przez wiele lat uważano, że rzeźba przedstawia św. Stanisława, u stóp którego klęczy wskrzeszony przez niego komes Piotr. Jednak postać komesa zazwyczaj przedstawiano półnagą, spowitą jedynie całunem, a w tym przypadku postać jest kompletnie ubrana. Co więcej, jego goleń ochrania ułatwiająca poruszanie się na klęczkach deszczułka: motyw występujący w wielu późnogotyckich przedstawieniach żebraków. Dlatego w katalogu wystawy Wokół Wita Stwosza rzeźba została zinterpretowana jako przedstawienie św. Marcina z Tours, którego, ze względu na jego opiekuńczy stosunek do nędzarzy, ukazywano w towarzystwie żebraka.
Płaskorzeźba została zakupiona do zbiorów w 1969 roku w salonie krakowskiej „Desy”. Prawdopodobnie powstała w XVII wieku i jest jedną z najstarszych i najcenniejszych rzeźb w zbiorach sądeckich.
Figura Marii pochodzi z grupy Ukrzyżowania, z której zachowała się również rzeźba św. Jana Ewangelisty, stanowiąca jej pendant, która także należy do zbiorów Muzeum Ziemi Bieckiej. Początkowo uważano, że obie figury były umieszczone na belce tęczowej bieckiej fary, jednakże ich mały rozmiar w stosunku do przestrzeni fary według historyków sztuki wyklucza ten pogląd. Najprawdopodobniej stanowiły zwieńczenie jednej z nastaw ołtarzowych. Prawdopodobnie wzorem dla tej figury jest Matka Boska Bolesna należąca do grupy Ukrzyżowania z belki w kościele św. Krzyża w Krakowie.
Warsztat pracy fajkarza, a także spinkarza stanowił nieduży stolik na czterech szeroko rozstawionych nogach, z niezbyt głęboką szufladą, obrzeżony z trzech stron niewysokimi listwami, ażeby narzędzia i leżące na nim wyroby się nie zsuwały. Było do niego przytwierdzone małe żelazne kowadełko, a na blacie położone narzędzia, skrawki blachy, nity i różne drobiazgi mogące się przydać. W szufladzie przechowywano większe kawałki blachy oraz niewykończone i gotowe wyroby. Warsztat był ustawiany w chałupie zazwyczaj pod oknem w izbie czarnej, a w ciepłe, słoneczne dni wynoszony na zewnątrz.
Siedemnastowieczny tron na monstrancję wykonany w jednym z bieckich warsztatów snycerskich. Barokowy, architektoniczny.
Kafel ceramiczny narożny pochodzi z pieca glinianego, tak zwanego ogrzewacza, wykonanego przez warsztat garncarski Jana Oksitowicza, garncarza zarejestrowanego w cechu krakowskim w 1832 roku. Kafel pochodzi z pieca istniejącego jeszcze w okresie międzywojennym w jednej z krakowskich kamienic należących do rodziny Tarnowskich. Po II wojnie światowej znajdował się w dawnej rezydencji tej rodziny w Dzikowie koło Tarnobrzega, skąd, rozebrany, ponownie trafił do Krakowa.
Rzeźba przedstawia Chrystusa Ukrzyżowanego. Zbawiciel ma ciemne włosy opadające na ramiona, krótką brodę i wąsy. Całkowitemu zniszczeniu uległy ręce figury.
Matka Boska Bolesna należy do grupy figur powstałych pod wpływem warsztatu Mistrza Tryptyku Trójcy Świetej (tryptyk znajduje się w kaplicy Świetokrzyskiej przy katedrze wawelskiej, datowany na 1467 rok), aktywnie działajacego w Małopolsce w l. 60. i 70. XV w. Świadczy o tym typ twarzy bieckiej Matki Boskiej, który jest bliski fizjonomiom figur kobiecych tworzonym w warsztacie.
Kielich znajduje się w zbiorach muzealnych od 2004 roku, kiedy to został zakupiony w jednym z sądeckich antykwariatów. Jest najstarszym eksponatem rzemiosła artystycznego w sądeckim muzeum. Stanowi przykład XVII-wiecznego złotnictwa małopolskiego o cechach charakterystycznych dla warsztatów tego regionu, takich jak: smukła, gładka czara osadzona w koszyczku, owoidalny nodus, trybowana dekoracja oraz motywy uskrzydlonych główek aniołków, będące częstym elementem zdobiącym krakowskie złotnictwo tego okresu.
Czara włocławska to najcenniejszy i jeden z najstarszych zabytków rzemiosła artystycznego w zbiorach Muzeum Narodowego w Krakowie. Powstała w I połowie X wieku, przypuszczalnie w warsztacie znajdującym się na terenie Lotaryngii lub Alemanii. Wykuta w srebrze, ze śladami złocenia, z dekoracją rytowaną, puncowaną i niellowaną. Na powierzchni naczynia z czterema wypukłymi medalionami umieszczono 8 scen opowiadających historię wyzwolenia Izraela z niewoli Madianitów przez Gedeona...
