Polichromowana, drewniana rzeźba przedstawiająca klęczącego anioła ze świecznikiem w lewej ręce. Postać ubrana jest w długą ciemnozieloną tunikę oraz brązowy płaszcz.
Rzeźba została odnaleziona w zniszczonej kaplicy św. Kunegundy na Boczańcu na 1. poziomie wielickiej kopalni soli.

 

Tarcza (tas) jest jednym z elementów rytualnego „ubioru” synagogalnego zwoju Tory (klej kodesz).  Prostokątna, zamknięta łukiem trójlistnym, z postaciami Mojżesza (z lewej) i Aarona (z prawej) i tablicami Dekalogu pośrodku, z wyrytymi na nich po hebrajsku pierwszymi słowami przykazań. 

Przepiękna zasłona na szafę ołtarzową w synagodze, wyprodukowana w Nowym Jorku tuż przed wybuchem II wojny światowej i sprowadzona do Polski przez uwiecznionego wyszytym napisem donacyjnym fundatora, pana Cwi, syna Johoszuy Lehra.

Retabulum zostało zakupione do muzeum w 1981 roku. Przez lata przechowywane było na strychu z sianem. Pierwotnie nastawa ta pochodziła z kapliczki w Falkowej pod Nowym Sączem. Retabulum stanowi bardzo interesujący przykład snycerstwa z pogranicza sztuki cechowej i amatorskiej.

Święta Kinga była przedstawiana w sztuce na dwa sposoby — jako młoda osoba w bogatym stroju księżnej oraz jako starsza zakonnica w habicie klaryski. Jan Matejko dokonał celowego zestawienia obu konwencji i sportretował św. Kingę w wieku około 60 lat w szatach księżnej, z atrybutami nawiązującymi do jej życia w klasztorze Klarysek (modlitewnik, pastorał, widok klasztoru w Starym Sączu). Modelem do postaci była hr. Katarzyna Adamowa Potocka, znana z innego portretu namalowanego przez Matejkę — tym razem w stroju współczesnym.

Renesansowa rzeźba przedstawia stojącą kobietę. W prawej dłoni, która nie zachowała się do dziś, przyciskała do piersi księgę, lewą podtrzymuje połę płaszcza.

Feretron oznacza z gr. pheretron — nosze (łac. feretrum ‒ nosze, mary, katafalk), gdyż były to właśnie nosze, często z drążkami służące już w starożytnej Grecji do noszenia figur bóstw.
Feretronem  nazywany jest szczególny rodzaj obrazów lub rzeźb z przedstawieniami świętych, ustawionych na podstawie, których używano niegdyś w procesji podczas uroczystości kościelnych, a także jako przenośne ołtarze w trakcie pielgrzymek.

Przenośna kapliczka z wizerunkiem bodhisattwy (jap. bosatsu) Senju Kannon wykonana została przy użyciu najwyżej cenionych technik, a precyzja w miękkim wydobyciu detali podkreśla wysoką klasę obiektu. Zewnętrzne powierzchnie kapliczki pokryte są laką, natomiast wnętrze i postać bodhisattwy — złocone. Pełnoplastyczna figura zwana w ikonografii także „jedenastogłową” Kannon dla wyznawców buddyzmu pozostaje jednocześnie bodhisattwą Wielkiego Współczucia. Japońskie dzieła sakralne, zwłaszcza wysokiej klasy, należą do niezwykle cennych obiektów, albowiem jako przedmioty kultu rzadko opuszczały rodzime świątynie.

Figura ta uchodzi za najdoskonalsze dzieło rzeźbiarskie epoki tzw. stylu pięknego około roku 1400 na obszarze Małopolski. Przetworzono tu w drewnie repertuar form wypracowany wcześniej w rzeźbie kamiennej (tzw. Piękne Madonny): charakterystyczne kaskady fałd po bokach, fałdy frontalne przebiegające na torsie Marii po półkolu, niżej wyostrzające się w literę V, a jeszcze niżej, na cokole, rozłożone szeroko, jako optyczna podstawa figury. Cechę szczególną rzeźby stanowi wysunięcie Dzieciątka i nadanie mu swoistej autonomii przestrzennej, co sprawia, że kompozycja jest harmonijne zrównoważona. Zwroty głów Marii i małego Jezusa, odpowiadające sobie w ujęciu zwierciadlanym, akcentują zarazem oddaną z niezwykłym autentyzmem psychiczną łączność Matki i Dziecka. Nie wyklucza to głębokiej symboliki religijnej przedstawienia.

Przez wiele lat uważano, że rzeźba przedstawia św. Stanisława, u stóp którego klęczy wskrzeszony przez niego komes Piotr. Jednak postać komesa zazwyczaj przedstawiano półnagą, spowitą jedynie całunem, a w tym przypadku  postać jest kompletnie ubrana. Co więcej, jego goleń ochrania ułatwiająca poruszanie się na klęczkach deszczułka: motyw występujący w wielu późnogotyckich przedstawieniach żebraków. Dlatego w katalogu wystawy Wokół Wita Stwosza rzeźba została zinterpretowana jako przedstawienie św. Marcina z Tours, którego, ze względu na jego opiekuńczy stosunek do nędzarzy, ukazywano w towarzystwie żebraka.