Można śmiało zaryzykować tezę, że słynna „wioska Z.” od zawsze była kojarzona jako miejsce, gdzie w niespotykanej wprost gęstości występuje gatunek człowieka określany mianem artysty. Na pytanie: „Z kim kojarzy ci się Zakopane?” większość respondentów odpowiada, że z… Witkacym.
Przełom lat 50. i 60. XX wieku był czasem rozkwitu polskiej rzeźby nowoczesnej, która w tamtych latach, po niechlubnym okresie panowania realizmu socjalistycznego, odnawiała związki z aktualnymi tendencjami sztuki światowej. Był to okres aktywności twórczej wielu wybitnych rzeźbiarek. Alina Ślesińska, która, obok Barbary Zbrożyny i Aliny Szapocznikow, cieszyła się wtedy wielkim uznaniem, dziś uchodzi za artystkę nieco zapomnianą.
Odlewy ciała pojawiają się w twórczości Aliny Szapocznikow od roku 1965, kiedy to w materiale rzeźbiarskim artystka zaczęła przedstawiać własne palce i usta. W roku 1971 wykonała z poliestru zmiażdżony Autoportret–Zielnik, uznawany za wprowadzenie do Zielnika — jednej z najważniejszych jej prac powstałych na podstawie odlewów ciała.
Maria Jarema — urodzona w artystycznej rodzinie córka lwowskiej pianistki — przez całe swoje twórcze życie, zarówno w malarstwie, jak i w rzeźbie, zgłębiała problem dynamiki, rytmu i muzyczności dzieła sztuki. Szczególne upodobanie do motywów tanecznych ma z pewnością związek z działalnością artystki w przedwojennym eksperymentalnym teatrze Cricot, gdzie taniec był ważnym elementem spektakli.
Kiedy umierała na raka piersi w sanatorium w Praz-Coutant we Francji, miała 47 lat. Choroba nowotworowa odezwała się u artystki pierwszy raz na początku 1969 roku. Alina Szapocznikow przeszła pomyślnie operację i terapię, a chorobę uczyniła kolejnym tematem swojej sztuki.
