Rzeźba Postać męska została wykonana z drewna, na którym widoczna jest zachowana szczątkowo polichromia. Figurę wykonał ok. 1850 roku — Jana Wnęk (1828–1869) z Odporyszowa, który był cieślą, rzeźbiarzem samoukiem i genialnym konstruktorem (między innymi maszyny latającej).

Jakie pomieszczenia znajdowały się w chacie krakowskiej? Jakie sprzęty stanowiły jej wyposażenie? Najlepszym przewodnikiem w wędrówkach wyobraźni śladami mieszkańców podkrakowskich wsi są barwne opisy Seweryna Udzieli.
O samych mieszkańcach pisał on: „Krakowiak jest wzrostu średniego, barczysty, muszkularny, krępy, z piękną, kształtną głową, twarzą owalną o pięknych, łagodnych rysach, oko ma niebieskie, a nos wydatny. Włosy zawsze jasne u dzieci, później ciemnieją, stąd jest tutaj więcej szatynów (...). Rysy ich twarzy są przystojne; może niekiedy mężczyźni ładniejsi od kobiet”.

Do tradycji Świąt Wielkanocnych należy zwyczaj święcenia pokarmów, a jajka zawsze były jego głównym składnikiem. Spożywano je, obdarowywano się nimi, stosowano je do zabiegów magicznych mających zapewnić dobry urodzaj i powodzenie w hodowli, a także używano ich w zabawach. Na Litwie, poza okresem Świąt Wielkanocnych, powszechny był zwyczaj wykonywania pisanek w dzień św. Jerzego (23 kwietnia), tradycyjnie przyjętym terminie pierwszego wiosennego wypasu bydła.

Rzeźba Rodzina artysty należy do sztuki inspirowanej twórczością ludowych snycerzy i nurtem nowego realizmu, kierunku zafascynowanego potoczną rzeczywistością. Nurt ludowy zyskał dużą popularność, począwszy od lat 60. XX wieku, pod wpływem zakopiańskiej szkoły Antoniego Kenara, znakomitego rzeźbiarza zakopiańskiego, wielbiciela ludowego rzemiosła i rzeźby podhalańskiej.

Przydrożne krzyże wykonane z drewna miały zwykle kilka metrów wysokości. Z czasem drewno butwiało i trzeba je było na nowo wkopywać — zwykle dokonywano tego po dniu zadusznym. Czynność tę powtarzano do czasu, aż krzyż stawał się całkiem mały. Kapliczki i krzyże, które były wyrazem ludowej...

Wizytówką kulturalną powiatu dąbrowskiego, najbardziej rozpoznawalnym znakiem i marką Powiśla jest jedyna na świecie „malowana wieś” — Zalipie. Korzenie tej nadzwyczaj kolorowej tradycji są nieco „szaro-bure” i sięgają drugiej połowy XIX w. Wiejskie domostwa z tego okresu nie posiadały pieców z kominami, dlatego też dym z palenisk osiadał we wnętrzach chałup. 

Garncarstwo, towarzyszące ludzkości od zarania dziejów, dzisiaj kojarzone jest już przede wszystkim z pamiątkami na ludową nutę, zaś funkcję glinianych naczyń z powodzeniem przejęły wytwory przemysłu, nieograniczone możliwościami kruchego materiału. Na początku XX wieku w okolicznych warsztatach garncarskich powstawały pamiątki, takie jak na przykład gliniane dzbanki, będące przykładem doskonałego kunsztu garncarskiego, świadectwem odwiedzin świętego miejsca oraz praktycznymi naczyniami, przykładowo na wodę święconą.

Obraz reprezentuje kulturę zalipiańską, silnie związaną z powiatem dąbrowskim. Eksponat jest tym cenniejszy, że został namalowany przez Felicję Curyłową...

Kolekcja dawnego malarstwa na szkle w zbiorach Muzeum Tatrzańskiego liczy 459 obrazów. W większości to obrazy o tematyce sakralnej, które w góralskich izbach pełniły funkcję religijną i zarazem dekoracyjną. Zaledwie trzynaście z nich to obrazy o treści świeckiej. Tematem dziewięciu jest, nawiązująca do zbójnickiej legendy, scena przyjmowania do Janosikowej drużyny nowego towarzysza, który popisuje się zręcznością — podczas wyskoku nad ogniskiem równocześnie ścina ciupagą wierzchołek świerka i z trzymanego w drugiej ręce pistoletu odstrzeliwuje wierzchołek jodły.